Ik word binnenkort 65. Dan hoor je definitief bij 'de ouderen' En, uitzonderingen en jubelverhalen daargelaten ( mijn opa is 92 en die kan nog ALLES!!) ervaar ik dat vaak niet als plezierig. Dat ouder worden.
In deze tijd die zich katalyserend naar het armageddon spoed zou je zeggen dat je beter ouder kunt zijn dan jong. Immers, de ouderen hebben al een tijdsgewricht ( en wat voor één!) achter de rug. Maar hoe is dat voor de jongeren?
Ouder worden zoals ik ouder word ervaar ik in mijn minder energieke periodes, die steeds talrijker worden als fysieke en mentale teloorgang. Weemoed steekt zijn kop steeds hoger op.
De stekker past in steeds minder stopcontacten,
In mijn somberste periodes voelt het als aan de kant staan en getolereerd worden.
Ik bevind me in de pillengeneratie, zeg ik soms half schertsend. Het leven ligt niet langer voor me. Ik ben wel voornemens het op zo een prettig mogelijke manier af te maken.
Mooi sierlijk streepje er onder
*
Gelukkig strijkt de vogel uit Pandora's doos af en toe op mijn schouder en doet er een hoopje waarmee je weer even vooruit kunt
Mijn kinderen worden 100, je zult het nèt zien. Ik moet me geen zorgen maken.
Mijn kinderen worden 100, je zult het nèt zien. Ik moet me geen zorgen maken.
Zo spreekt mijn ongevaarlijke en positievere andere ik.
Iedereen is schizofreen die niet verstard is.
Het is mijn optimistische tegenhanger die kijkt wat nog wèl kan in mijn aankomende pensionado-vrijheid. Ik mag me gelukkig prijzen, want
tenslotte ben ik nog niet lichamelijk hulpbehoevend. Hoeveel plannen kan ik nog maken!!! en ik kan er nog veel van verwezenlijken ook, als het een beetje meezit!
Gewoon maar niet zeuren dus, want ik kan nog alles. Bijbenen met jongere generaties moet je alleen gewoon niet willen.
