Grenzen

Muggen, ze komen wel eens voor binnenskamers. Als je je best doet kun je er zelfs véél binnen krijgen, Maar je kunt het ook makkelijk voorkomen. De meeste mensen willen dat, want wie houdt er van muggen!? Daar zijn begrijpelijke redenen voor. Muggen steken, muggen kunnen irritant zoemen. Een zoemende mug in je slaapkamer kan je je nachtrust kosten. Het zijn geen uitzonderingen, de vermoeide zielen die in alle staten geraken en halve nachten doorbrengen met een opgerold tijdschrift in een tot vuist gebalde hand. Overduidelijk met de intentie om de mug tot vlek tegen het behang te degraderen. We zien ze lichtelijk overspannen het licht aanknippen om te zien waar de mug die zo gekmakend om het oor cirkelde zich bevindt. Maar de mug laat zich niet ontdekken. Die heeft zich achter de gordijnen en wacht geduldig tot de nachtelijke speurder -misschien in de veronderstelling dat het insect verdween is- het licht weer dooft.

Koddig eigenlijk, dat zo'n minuscuul beestje de kroon op de schepping ( wat de mens volgens sommigen is) tot waanzin kan drijven.

Nee, muggen moet je niet binnen hebben en zeker niet in de slaapkamer. Vliegen ook niet trouwens

Doch, zoals gezegd, we kunnen ze weren!

Een doodenkele keer gebeurd het dat er een vogeltje je huiskamer invliegt. Of een vlinder.

In de tuin gezeten, de schuifdeur naar binnen wijd geopend valt me echter steeds DIT op. Vlindertjes fladderen hun op het oog ongecoördineerde en zatte rondjes buiten, maar ze passeren nooit de drempel naar het huislijk interieur. Ze voelen, ze weten, daar moeten we niet zijn1. Ook al staan er vazen met bloeiende bloemen op tafel en is het huis groen van de planten, vlinders zien daar een voor ons onzichtbare muur. 

Vogeltjes hippen in de regel ook niet naar binnen ( verhalen over bij wie wel een keer zijn er natuurlijk ook, maar dat blijven toch uitzonderingen) 

Libelle's, die prachtige insecten met die engelachtig broze doorzichtige vleugeltjes, ze komen niet binnen. 

Ze weten de grens. Ze ruiken gevaar wellicht. 

Instinct.

Niet alle insecten beschikken hier over. Helaas. Andere belangen zullen voor die kruipertjes een rol spelen. Mieren, zilvervisjes, kakkerlakken. Dat noemen we dan  'ongedierte' Diertjes die de rust en de hygiéne verstoren.

 

Nee, ik trek geen parallel met asielzoekers! Jezus!! 

ZO vaak wordt er door intoleranten en angstigen al over mensen zoals jij en ik gesproken, (want asielzoekers ZIJN mensen zoals jij en ik), dat ik me zorgen maak of dat  ze bovenstaand stukje misschien als metafoor zien van wat er in het land gebeurd!!

Zo is dit niet bedoeld.!!

We gaan niet die donkere denkwereld in, die nergens toe leidt. 

Een denkwereld die je niet binnen moet fladderen of hippen. Wees zelf wat dat betreft een vogel, een vlinder of een libelle met engelachtige vleugels

Onze kennis

Dingen waar ik geen genoeg van kan krijgen

Zal ik die opschrijven?

Nee, hier niet. Nu niet  Beter van niet.

Ik denk wel eens, 

we leven hier in een welvaartsstaat. 

We zijn van veel gemakken voorzien

Ik kan alle machines en voertuigen wel op gaan trompetteren waar we mee werken, maar die mogen  bekend worden verondersteld.

We hebben er soms last mee maar toch voornamelijk gemak.

We hebben het goed voor elkaar. Natje, droogje, de machine doet de was. 

Een welvarend volkje. 

Maar, ook een afhankelijk volkje.

Ja, een onwetend volkje

Die gedachte komt meermaals bij mij op. Wat kunnen we nou eigenlijk zelf!?

Wat spelen we voor elkaar wanneer we de tijdmachine instappen en we reizen 2000 jaar terug?

Stel

We bewegen ons opeens in die tijd en tussen de bewoners van die tijd, die bedreven zijn in het aanleggen van aquaducten en het bouwen van tijdsbestendige tempels. Prachtige sierraden fabriceren, vlijmscherpe zwaarden, aardenwerk, werktuigen.  Die hun land bewerken . Irrigatiekanalen aanleggen. Paarden, ezels en ossen inzetten  waar nodig. 

Wie kan wie dan wat leren?

Ik, die uit de toekomst kom? Of zij, die zich niet afhankelijk weten van voorzieningen waar we nu afhankelijk van zijn? Elektriciteit. Brandstof. Energie.

Ze zullen willen weten hoe het er in de toekomst uitziet. Ik zal vertellen van auto's treinen, vliegtuigen wasmachines, en ga zo maar door.

En zij zullen zeggen, dat willen wij ook! Bouw een auto voor ons! Laat het licht in het duister schijnen door te drukken op een knopje! Verlicht het werk van onze vrouwen met je wasmachine!. 

En dan zal ik moeten  zeggen dat ik dat niet kan. Ik zou niet weten waar ik moest beginnen. 

Wat kan ik dan wèl produceren van wat er in hun toekomst ligt?

Wat kan ik de mensen leren?

( even los van de vraag of de komst van de industriële revolutie werkelijk toe te juichen was..) 

Ik zou het niet weten

Ik zou ze om mezelf de schande te besparen van het niet kunnen uitleggen en het simpelweg niet WETEN haastig aan mijn verhaal toevoegen dat de mensheid er zich misschien er in veel opzichten makkelijk op heeft gemaakt; dat die apparatuur hun veel werk uit handen genomen heeft, maar dat het ze geen geluk heeft gebracht. Ik zou ze zeggen dat ze in het jaar 1000 in een betere tijd leven. Want al die machines met hun elektriciteit waar we in 2025 mee werken bleken uiteindelijk een negatieve uitwerking op karaktervorming van de bevolking te hebben gehad. Immers, we hoefden in de tijd waar ik vandaan kom minder moeite voor alles te doen. We werden luier, verwender. We wilden onmiddellijke bevrediging van onze wensen en wanneer dat uitbleef waren we verontwaardigd en sacherijnig . Mensen waren slaaf geworden van hun eigen uitvindingen, die er uiteindelijk toe heeft geleid dat mensen hun vaardigheden op veel terreinen verloren. Ja, zelfs het denken is een proces dat uit handen is gegeven.

Ik zal zeggen dat ik daarom ben teruggereisd naar het jaar 1000. Ik weet dat het leven niet makkelijk voor hun is. Maar wellicht is het toch te verkiezen boven de toekomst.

Zo zou ik me er uit redden, denk ik. Met dat verhaal. Om te maskeren dat ik ze niets uit de toekomst geven kan

En ik zou dat echt niet alleen maar liegen

De Hulk, de nieuwe serie

In een nieuwe aflevering van de Hulk zien we de man in de keuken bezig met de afwas. Hij wrijft met aandacht een wijnglas zorgvuldig droog nadat deze is afgewassen. Hij houdt het glas tegen het licht en stoot hierbij per ongeluk met zijn ellenboog licht tegen de room-devider, de kast die de keuken van de kamer scheidt. Daarbij dreigt een koekjestrommel op de grond te vallen. Om dit te voorkomen beweegt hij zijn hand bliksemsnel naar de kantelende koekjestrommel maar breekt daarbij jammerlijk het wijnglas.
De scherven verspreiden zich tot in micro splinters over de keukenvloer. Hij pakt zuchtend een bezem om de scherven bij elkaar te vegen. De bezem is niet meer wat het geweest is. Het voetstuk raakt bij het oppakken los van de steel. In het keukenkastje ligt nog ergens een veger en blik. Dat dacht hij tenminste. Maar nu moest het huishoudelijk artikel zich elders bevinden want het lag niet op zijn plaats. Ook niet in de andere kastjes waarin het mogelijkerwijs verdwaald zou kunnen zijn. Konden mannen maar vinden! Zoeken kunnen ze wel, en lang!  Anders als dat vrouwen in elkaar zitten, Die zijn beter in 'vinden' wat op zich wel wat handiger is.

Uiteindelijk vond hij het veger en (plastic) blik tóch in het eerste kastje, ergens achterin, en begon de scherven en splinters van de vloer bij elkaar te vegen. De zo verzamelde scherven kieperde hij in de vuilnisbak. 

 
De vuilniszak was behoorlijk vol. Toe aan vervanging.  Dat moest dan maar meteen gebeuren. De bruine plastic zak laat zich lastig uit de bak trekken maar na enig gesjor wil dat lukken, maar hij haakte ergens? en net als hij de zak naar de container buiten wil brengen scheurt de volle zak aan de onderkant  open en het vuil verspreidt zich als  diarree in een kort ogenblik over de keukenvloer. 

Dan gaat de voordeurbel. Even twijfelt hij of hij open zal doen want wie kan het nou helemaal zijn? Hij verwacht niemand. Dan besluit hij toch even te gaan kijken wie er voor de deur staat. 

Het is een man met een tijdschrift of iets bij zich. Het is de Ontwaakt. De man heeft een vriendelijk gezicht met een opgeplakte glimlach. 

De man zegt, het komt nu niet uit. trouwens, ik ben al wakker! En sluit de deur.

Hij krijgt een appje dat hij niet moet vergeten naar de tandarts te gaan. 

De keuken is smerig met al het vuilnis, en het stinkt. 

De tandarts?

Daar moet hij over tien minuten al zijn!

Snel de ergste rommel bij elkaar vegen. Een nieuwe vuilniszak zoeken. Die stonden.....genoemd op zijn boodschappenlijstje!!! Want die waren op!. 

Wat nu!? 

Eerst naar de tandarts gaan en dan meteen bij het winkelcentrum vuilniszakken kopen?

Dat moest dan maar even zo.

Waarom zat zijn sleutel niet in zijn broekzak?

Waar was ie?

Boven misschien?

Wat? Een lekke band!!?

Lang verhaal kort. Even later konden we de verbouwereerde  gezichten waarnemen van een tandarts en een assistente die in de puinhopen van een voormalige tandartspraktijk rondliepen.  De tandarts had het over 'een driftig mannetje' Groenig en in een te klein en gescheurd overhemmetje

De Waard waard rond

DAVINCINI is mijn gedachtengoed.

Niet echt hoor. Maar het is er wel een gedeelte van.

De foute gedachten, mijn 'gedachtenfout' zogezegd,  krijgen hierin nauwelijks  een podium.

Foute gedachten horen ook niet op een podium.

Er wordt al genoeg een podium gegeven aan foute gedachten, uitingen en gedragingen. 

Dat is omdat mensen door nou eenmaal van smullen.  Althans ik meen de meerderheid van de mensen.  Die willen het allemaal zien en meemaken. 

Alles in geuren en kleuren weten van de overvallen, de verkrachtingen, de schietpartijen, de bedriegerijen, de lustmoorden, de seriemoorden de mishandelingen, de folteringen. 

Ze lezen erover in de krant, op het nieuws, de tv, de actualiteitenprogramma's. 

Ik weet niet waar ze daar rijker door worden

's Avonds is er dan nog wel tijd voor een film met veel schietwerk, ontploffingen en auto's die door de lucht vliegen en killer scenes. 

En als er geen film is dan zijn er spelletjes. Games moet ik zeggen. Extra punten  verdienen door veel vijanden af te maken. Dat is gaaf. Je bent dan een held met een mitrailleur of een bazooka.

In hun broekzak zit een sleutelhanger waarop staat 'fuck you' Op hun T-Shirt staat 'Heb ik soms wat van je an!?'

Oké. Die laatste vind ik ook wel iets kolderieks hebben.

We houden ervan. Sensatie. Ontploffingen. Hoge vuren. Dingen die in elkaar storten. We kunnen er geen genoeg van krijgen.

Dus, van die mensheid moet je niet veel goeds verwachten vrees ik. 

Er wordt geroepen dat anderen moeten oprotten. Er wordt gesproken over bevolkingsgroepen als uitschot, verkrachters, profiteurs, uitkeringstrekkers.

En zo kan ik nog wel uren doorgaan. Dat doe ik niet hoor. Het is genoeg. Laten we 'het goede' maar een podium geven. Ons daarop focussen.

De vriendelijke mensen, de zorgzame mensen. De mensen die hun oog nog niet hebben verloren, en zich niet laten meeslepen. 

Oude spreekwoorden doen nog steeds opgeld. Die dekselse oude wijsheden!.

Ze zeggen: 'Zoals de waard is vertrouwd hij zijn gasten' en :'We zien de splinter in andermans ogen, maar de balk in de eigen ogen zien we niet' 

'Wie zonder zonde is werpe de eerste steen'   

Geen inspiratie

 a b c d e f g h i  j k lm n o p q r s tu v w x y z

stel hieruit Uw eigen tekst samen

Even wennen aan veranderende begrippen

 Het is even wennen, de post Corona- normen, maar ik begin het te leren

Wat eerst heette: 

A-sociaal is nu:  

Meest gedurfd

Beledigen:  

Recht door zee zijn

Onbeschoft zijn  

Lef hebben/ er boven staan

Banaliteiten schreeuwen   

Humorvol en onafhankelijk zijn

Egoïstische gedrag   

Duidelijk zijn in hoe je erin staat

Beleefd zijn 

Lachwekkend en ouderwets

Naar iemand luisteren  

Moment voorbij laten gaan waarop je je mond had kunnen openen                      Nederlands spreken    

Niet meegaan met je tijd

Engelse terminologie    

Cool

Empathie tonen

meehuiliehuilie

Sociaal zijn 

stoffig lachwekkend oud links zijn

nuance zoeken  

dom zijn, het niet weten

Wetenschap                           

Niet serieus te nemen hobby van propagandisten

7 augustus

De schoonheid van stranden gaan opzoeken in het buitenland kun je doen. Ik heb het ook gedaan. Meermaals. Niet alleen in het buitenland maar ook en vooral hier in Nederland. 

Het wordt wel eens vergeten. Maar hier hebben we ze ook! Prachtige kusten!

Vanmorgen was ik op één van mijn stranden in Nederland. 

Ik had er een uur voor in de auto gezeten. De bedoeling was van origine: 

Lopen! Ik wil mijn conditie op peil houden en dat doe ik het best door te lopen. Ik loop regelmatig in mijn eigen woonomgeving de 7000 stappen die ik mezelf opgelegd heb. Maar nu wilde ik die stappen elders zetten. Langs zee. 

Een uur rijden om ergens te gaan lopen. Maar de stroming van de zee reikt blijkbaar ver. Daar wilde ik zijn. Nergens anders, Bossen, heidevelden, zandverstuivingen, bloemenvelden, rivierlandschappen. Ook mooi, maar vandaag niet. Zo toog ik verder richting kust. 

 

Ik parkeerde op een vrijwel lege gratis  parkeerplaats aan de voet van de duinen, die slechts overgestoken hoefden te worden naar het ontoegankelijk ruisende blauw. Het was half bewolkt. Een licht windje. 

Mijn rugzak met enkele versnaperingen en reservekleding hing ik om, en sloot de raampjes van de auto voordat ik het zanderige pad naar boven struinde.

De omgeving was zalf voor mijn ziel. De stilte maakte het sereen. Het klinkt voor veel mensen denk ik over de top maar toen ik opeens daar de zilverwitte rand van het eiland en de blauwe zee zo maagdelijk voor me zag liggen was dit een euforisch moment. Ik heb hardop gezegd: 'Het bestaat nog!' Het was helder maar de horizon was een horizon van vroeger. Onbezoldigd. Een strakke draad met nergens een kreukeltje of goed bedoelde windmolentjes.

Zandplaten met honderden meeuwen en sterntjes. Maar een enkel mens. 

Oké, bij de strandopgang wat vuilnisemmers. 

Ik liep het strand op, en begon een wandeling waarvan ik blij was dat ik hem nog maken mocht.  Kilometers kon ik door. Mijn schoenen deed ik uit, mijn lange broek stroopte ik omhoog. Langs de vloedlijn liep ik. De lucht, de zee, het zand, de duinen de vogels. Ik hoorde mezelf een stukje zingen van een liedje dat ik al jaren niet meer gehoord had. 

'Look at me, I am old, but I'm happy' 

Het komt uit een nummer van ( toen nog) Cat Stevens. De titel zocht ik later op. Het heet 'Father and Son' . De tekst draagt een boodschap in zich van vader op zoon, al was het niet dat dat mijn gevoel van dat moment weergaf. Maar het is toch een nummer wat ik passend vind

https://youtu.be/JCQVnSOFqfM?si=-_O6mddFmOYVV01E

https://youtu.be/OSe-RPUt600