Oradour-Sur-Glane ( Vakantie in Frankrijk 11)

Vandaag liep ik in een dorp waarin zich 85 jaar geleden een onmenselijke en sadistische slachting heeft voorgedaan . Het dorpje waar het leven op z'n plattelands voortkabbelde was door de Nazi's uitgekozen om er eens flink huis te houden.

Onverwachts waren ze er opeens, de SS troepen, op die lentedag de 10e juni in 1944.

Mensen moesten uit hun huizen komen, mannen en vrouwen gescheiden, afschuwelijke gebeurtenissen vonden plaats.

Ze hebben er vrijwel iedereen in het dorp gedood. De vrouwen en kinderen hadden ze in de kerk opgesloten en de kerk in brand gestoken.

Het dorp heet Oradour-Sur-Glane

Als je er rondloopt en je beeld je in wat er is gebeurd kun je soms de snauwerige klank horen van de Duitse bevelen, evenals het gegil van de vrouwen.

Temeer omdat de kerk, en alle huizen er omheen nog zo bijstonden zoals ze achtergelaten waren. Nadat ze in brand waren gestoken.

We liepen rond in het dorpje dat er ooit bijna pittoresk moet hebben bijgelegen.

Er is voor gekozen Oradour-sur -Glane een functie te geven als macaber oorlogsmonument, een openluchtmuseum.

Opdat wij niet vergeten

Maar we leren niet. Er worden nog steeds wandaden gepleegd, dorpen weggevaagd, waar we wie weet later ooit weer een ander monument voor kunnen neerzetten. 

Het is wrang, wreedheden van de oorlog te aanschouwen, een oorlog die 80 jaar geleden eindigde, terwijl er vandaag hetzelfde gebeurd, en waar we niets tegen doen.

Rondlopen in de restanten van het voormalig Franse dorp, en er de ruïnes te aanschouwen bracht niet de schok teweeg die ik had toen ik als voorbereiding op het bezoek het verhaal over de gruwelijkheden las. Daarvan moest ik even bekomen.

Het rondlopen tussen de bouwvallen kon ik niet doen zonder mijn oog voor schoonheid. Dat zat mijn beleving wellicht in de weg. Er zit schoonheid in verval. Je ziet het meer mensen doen: mooie plaatjes schieten. 

Maar het bezoek heeft zeker indruk gemaakt. 

ah oui

22 mei, ochtend

Gisteravond nog contact gehad met mijn jongste zoon. Hij houdt de lijnen open door  elke twee weken minimaal 1 keer contact met ons op te nemen uit eigen initiatief.

Als wij dat zelf al niet hebben gedaan met hem.

Beeldbellen  vergemakkelijkt het reizen. Je bent even bij elkaar. Dat maakt het makkelijker om langer weg te blijven. Al is er dan niet direct fysiek contact met hen die je dierbaar zijn. 

IK weet van mijn dochter dat ze niet alleen op reis zou zijn gegaan als er niet of heel weinig mogelijkheden waren geweest om contact op te nemen met haar clan!

Ik vind het ook fijn dat die mogelijkheid nu bestaat. 

Zelf ben ik niet snel behept met gevoelens van heimwee. Belangrijk is wel dat ik weet dat het goed gaat met iedereen die me lief is. 

Maar huis-en haardgevoelens heb ik als ik op pad ben niet.

Het zal nog moeten blijken trouwens, ik moet een slag om de arm houden want de laatste keer dat ik voor langere tijd weg was ( en dan nog maar voor 6 weken!) ligt alweer bijna 6 jaar achter me. Misschien dat ik nu na een maandje Indonesië wel zoiets heb van: ' 't Is wel mooi geweest zo. Ik vlieg maar weer es op huus an'

Ik wees mijn zoon nog op het bestaan van dit blog. Maar ik realiseerde me later dat het lezen ervan voor anderen eigenlijk geen meerwaarde heeft. Davincini is niet veel meer dan een dagboek van een pensionado, en ik realiseer me terdege dat er wel leukere en meer interessante dingen te lezen zijn dan dat.  

Het is de ochtend van de 22e mei, De zon doet erg zijn best om door een stevig wolkendek heen te dringen. Straks naar de boulangerie. Dat betekent een autoritje omdat het dichtstbijzijnde bakkertje zich op 5 km afstand van hier bevindt! Ja, je bent a la campagne of je bent het niet.

Ah oui!

The Mission ( vakantie in Frankrijk 10)

Pogingen om het door mij  gewilde lokale bier te bemachtigen waren tot op heden op niets uitgelopen. In het nabijgelegen Royan hoopte ik te kunnen slagen, maar ook dit  heeft niet tot succes geleid.  Er restte nog maar 1 ding! We moesten naar echt het  énige verkooppunt ( hadden we nu begrepen) van deze 'La Talmondaise! 'in het schilderachtig dorpje Talmont!

Daar gingen we. In de hoop het etablissement geopend te zien !  We hadden er eerder voor een gesloten deur gestaan. We parkeerden verplicht  buiten het toeristisch dorpje, en voerden ons kentekennummer in op de parkeermeter.  Het was ons eerder op- en meegevallen dat we deze vakantie niet eerder met 'betaald parkeren' te maken hadden. Nu dus een keertje wel

Boodschappentas mee uit de auto en gaan maar. 

'Vin Cognac' stond er op een uit zandsteen opgetrokken pand  te lezen. Daar moesten we zijn!. We troffen er aanvankelijk niemand. De deur was gesloten, maar er stond wel een raam open ( op ons herhaaldelijk geroep door dat raam 'bonjour!!' kregen we geen gehoor) Er hing een telefoonnummer te lezen op een briefje bij de ingang.

Wij bellen.

Lang verhaal kort, de eigenaresse kwam er aan! En inderdaad, zij verkocht wellicht meer hemels vocht, want er stond nogal wat wijn uitgestald, maar dus ook!! Jawel!! Ze had La Talmondaise  op voorraad!!! 4, 40 voor 33cl ! Van die voorraad hebben wij haar voor de helft af geholpen. 

Tevreden reden we door richting Luxemburg, waar Ingrid waar het om shag ging  háár slag zou slaan!  Maar zover zijn we nog niet, we blijven eerst nog in de omgeving van Limoges om daar  wat indrukken op te doen die verder niets met kooplust te maken hebben. 

De eerste avond dat er regen valt vanavond. Maar binnen in het huisje dat we hebben geboekt - Ingrid is daar veel mee bezig geweest- is het geriefelijk en het uitzicht kan niet landelijker. Het leven kan goed zijn, ook al valt er regen. 

Ah oui!

We kussen de kust gedag ( Vakantie in Frankrijk 9)

Het is wat winderig vandaag. De stevige bries die perfect past bij de kust van Zeeland. 

Maar vandaag zeggen we de kust voor een tijdje gedag. We trekken voor de laatste dagen van deze korte vakantie naar het binnenland. Met al onze spullekes die we bij ons hebben. Al de spullen ook die we mee hebben genomen uit Nederland en die we niet nodig hebben gehad. Dat zijn  behoorlijk wat kilo's . Een volgende keer dat we er voor langere tijd op uit gaan wordt het grammetjes tellen, want dan doen we de rugzak weer es op en moeten we het doen met dat wat er in past. Dat wordt meer kleding wassen!! 

Dat is echter van later zorg. Dat wordt september. Bali- Flores. Weer eens vliegen. 6 Jaar geleden voor het laatst gedaan.

Nu rijden we nog in onze heerlijke Toyota en zetten oa koers naar een klein dorpje in Frankrijk dat in de oorlogsjaren is gebombardeerd en nooit meer opnieuw is opgebouwd. Een ruïnedorp dus. Het heet Orandour-sur-Glanes . Ingrid wil hier graag heen omdat ze een boek gelezen heeft waarin het bombardement op dit dorp een rol heeft gespeeld. 

Het zal indrukwekkend zijn vermoedelijk'

Nu even nog een ontbijtje. Ah Oui!!

Uitzicht uit zicht ( Vakantie in Frankrijk 8)

 Natuurlijk is het geen afzien! Maar het is even een omslag nu ik me hier bevind op een hutje mutje terrein in een stacaravan.  Opgepropt in het magazijn van Madurodam. Oké, ik overdrijf iets. Maar ik klaag niet. Immers, alles is aanwezig en alles doet het !

We blijven maar twee nachtjes. Nu nog één, want zo hard gaat de tijd.

Wanneer je de goede kant opkijkt heb je vanaf het terras hier ( een ruime vlonder) een prachtig uitzicht over het landschap en de baai. Vanaf je stoeltje is dat niet waar te nemen. Daar moet je voor gaan staan. Zittend heb je geen uitzicht. De sta-caravan doet wat dat betreft zijn naam eer aan. Je kunt over de heg een gigantisch eind weg kijken ,

De omgeving is er nog steeds 1 naar mijn hart. Wat is het toch zalig om buiten 'het seizoen' op vakantie te kunnen gaan. De dorpjes langs de kust lijken zo mogelijk nóg authentieker!

Het is bewolkt nu. Een enkele regendruppel komt het geboomte pesten. De neerslagkans is volgens de buienradar 0, dus het beloofd met 22 graden weer een mooie dag te worden. 

Het is de laatste week voor ons.  Ook de laatste week voor mijn dochter, die nu 130 dagen geleden in haar eentje naar Zuid-Oost Azië vertrok en er de tijd van haar leven heeft! 

We gaan haar over een week ophalen van Schiphol. Het zal weer wennen voor haar zijn. Reizigers voelen zich thuis in hun eigen gedoe na een weekje of twee vaker alweer onrustig worden. Dan is de woonstee te beperkt terwijl de  wereld lonkt en roept: 'Hallo!! Ik weet niet waar jij mee bezig bent hoor!!!Maar je hebt maar 1 leven!!!!'

We zullen zien

Wij gaan vandaag in ieder geval genieten van het Franse landschap en ik probeer dat ene lokale biertje te vinden om er een paar treetjes van mee naar huis te nemen.

Vakantie in Frankrijk ( 7)

Vandaag  vertrekken we naar een onderkomen ( een sta-caravan) in de buurt van  Talmont-sur Gironde. Dat ligt niet bijster ver van hier, ongeveer anderhalf uur rijden. Het dorp is gebouwd op een rots aan de brede rivier de Gironde. De naam zei het al.  Het is net of je er aan de oceaan zit. Witte huizen, blauwe luiken. Het wordt eén van de mooiste dorpen van Frankrijk genoemd, en daarom kan het er in het hoogseizoen wel eens behoorlijk druk zijn. Inwoners kent het dorpje nauwelijks, het zijn er nog geen 100!

Een paar jaar geleden ben ik hier samen met Ingrid geweest . We hebben er genoten, ook en vooral van de omgeving. Ik heb daar toen een lokaal biertje gedronken dat mijn smaakpapilletjes deed dansen tot aan de zevende hemel. Het is de voornaamste reden dat we dit dorpje hebben uitgezocht om nog een keer te bezoeken. Om IN te slaan!! om het even banaal te formuleren!!

Dus vanmorgen liep ik voor de laatste keer over de boulevard langs het strand naar de boulanger. Het was er stil. Het strand was wit en leeg. Slechts een tractor bromde er overheen met een draaiend zandfilter erachter. Het zand lag er onberispelijk schoon en glad bij. Het werk was bijna gedaan, Ook werden door een in oranje overal gestoken werker de volle vuilniszakken langs de boulevard vervangen door lege. 

Dat was alles. Voor de rest liep ik er als een van de laatste overlevenden na een epidemie van het één of ander.  Nee, zo macaber was het sfeertje niet, Het was de ochtend, waar ik juist zo van hou! Alles zien beginnen. 

Heerlijk buiten al was het voor het eerst dat er geen blauw in de lucht waar te nemen viel. De temperatuur was goed voor een korte mouw.

Nu is het ontbijten met koffie ,

inpakken....en.....

ah oui

Vakantie in Frankrijk (6)

 Alledaags vakantieverslag,

Vandaag is het Zondag. Misschien omdat ik gister wat later ben gaan slapen was ik vanmorgen niet zo van zin het ochtendmens uit te gaan hangen. Ik was wakker van 06.40u tot ongeveer 08,00u waarin ik wat woordspelletjes op de mobiel heb gespeeld en het Nieuws tot me heb genomen. 

Daarna heb ik tegen de gewoonte in de slaaphouding weer aangenomen en werd pas weer wakker toen ik vanuit een hoge toren, die ik in mijn droom beklommen had, niet meer het gevoel had dat ik goed naar beneden kon komen.

10.30!! Laat voor mijn doen!

Zelfs de stoelgang van 08.00 waar ik normaal gesproken de wekker op kan zetten had zich niet aangediend.

Ik nam een kort bad om met name mijn zilverwitte haar te wassen, en kleedde me op het verwachte weer, korte broek, blouse met korte mouwen.

Mooi  blauw bloesje.

Ook Ingrid werd wakker. Ik zei haar dat ik naar de boulangerie zou gaan voor brood. Geen stokbrood maar pain a la campagne, bruin. En gesneden graag. 

Stokbrood in Frankrijk is prima hoor, maar je moet het wel binnen twee uur tussen je kiezen hebben vermalen want een stokbrood langer dan dat bewaren is oud brood eten. Na twee dagen kun je het onder je kussen bewaren als wapen voor inbrekers of het meenemen naar de honkbalvereniging waar je goede kans maakt er een homerun mee te slaan.  

Het was drukker dan normaal deze ochtend op de boulevard. Er werd wat af-getrimd. De ene na de andere zwiepende paardenstaart snelde voorbij. De bankjes waren bezet door onderuitgezakte  ochtendmensen. Op zee zo'n 50 zeilbootjes en andere vaartuigen. De eerste lekkerbekken bestudeerden de menukaarten bij de restaurants. Er waren her en der badgasten die zich hadden neergevleid  op het strand Een kar waaraan je des moules en des huitres kon kopen had zich geposteerd. 

Bij bij de bakker stond een rij. 

Ik was duidelijk wat later dan normaal.

We hadden nog geen ander plan dan gezamenlijk ontbijten op het balkon. Daarna zouden we wel zien.

Gister hebben we op een van onze tochtjes Marsilly aangedaan, dat ligt ook aan de kust van de Pretuis Breton, wat natuurlijk bij ieder meteen een lichtje doet branden.( ) Het ligt zo'n 20 kilometer ten noorden van La Rochelle.

Daar had ik de ervaring kilometers en kilometers ver weg te kijken zonder een spoor van horizonvervuiling waar te nemen. Zelfs geen windmolen!! We liepen op de kliffen ( werden er gewaarschuwd voor afbrokkelingsgevaar) in een heerlijke zon te kijken naar de schilderachtige carreletjes die er nu bij eb werkeloos bijstonden en waarvan een enkele alleen een onderkomen bood aan een lallend gezelschap. Meeuwen lieten zich bewegingloos en geluidloos mee zweven op de thermiek, de kust was puur.. Voor de criticaster wil ik vooruit dan nog vermelden dat er een bijna onzichtbare afzetting liep lang een schelpen/grintpad en dat we zo nu en dan een parkeerplaats passeerden waarop campers waren geparkeerd. That's it. Deze plek voor mij is er één om terug te keren en daarom alleen al kon de dag niet meer stuk.

 

Vakantie in Frankrijk ( 5)

We blijven nog wat langer hier als oorspronkelijk gepland. De kust is met deze temperaturen van boven de 22 graden de beste plek om te zijn. De locatie, zo vlak aan het strand, scoort hoog op de genotsschaal.

Was ik een rechtgeaarde Nederlander dan kon ik nu uitvoerig rapporteren  over de steken die de verhuurster van ons onderkomen heeft laten vallen en de mankementen die het appartement vertoont. 

Dan begeef ik me op het pad van het goed bekeken programma op de vaderlandse televisie  waarin gasten in B&B's elkaars verblijf beoordelen.  Er was een haakje niet of een hoekje zo. 

Bij ons zijn het echter serieuzere dingen waarover we ons kunnen roeren. 

Misschien schrijf ik er later nog wel over. Wanneer ik klaagzin heb. 

Ik heb geen klaagzin vandaag. Kan nog komen, maar op het moment niet. 

Klagen is vandaag, en heel vaak trouwens zeuren. 

Klagers in Nederland moeten es in de wereld gaan wonen, voor ze hun mond opendoen. Of toegeven dat het klagen een soort hobby van je is waar je heimelijk wel van geniet omdat het zulke heerlijke aandacht genereert.

Ai, misschien schop ik hier tegen zere benen! Ik zal wel makkelijk praten hebben! Verwende man die ik ben. 

Ik zou misschien de grootste Zeur der Zeuren zijn wanneer het leven mij veel ongeluk zou toebedelen. 

Ik mag blij zijn. Ik MOET bijna blij zijn!!

Gisteren had ik weer de mazzel dat ik er met prachtig weer op uit kon samen met mijn lieve vrouw. In onze gedeukte Toyota reden we over de kromming van de imposante brug naar Île de Ré. Een eiland dat we ooit eind vorige eeuw met een klein groepje compleet hebben rondgelopen, en waarvan de herinneringen daaraan bij mij volledig zijn uitgewist.

De stadjes aan de kust lijken hier op elkaar. Ze zijn in dit seizoen waarin de toeristische meute nog op stoom moet komen prettig om in rond te kuieren. 

Schilderachtige haventjes, smaakvol ingerichte winkeltjes , gezellige terrasjes onder parasols, antiek aandoende uithangborden, rode dakpannetjes , kortom: smaakvol opgedirkte authenticiteit.

Waarvan ik met name genieten kan, zijn de autovrije zônes die de plaatsjes vaak hebben georganiseerd, en de afwezigheid van goed bedoelde muziek die vanuit de cafe's naar het terras geblazen wordt. 

Er is vaak ook nog wel een ruïne te bekijken of een kerkje. We vinden het leuk allemaal.

We hoppen van plaats naar plaats, wandelen over boulevardjes af langs kustpaden, je kunt het geen sportieve vakantie noemen. 

Gister bijna 12 kilometer afgelegd, dat was wel het hoogtepunt.

 

15 mei, ochtend

Ik ben een ochtendmens. 

In de ochtend is de wereld sereen.

Vaak.

Boven me een volkomen blauwe hemel. 

De wind komt niet verder dan een zwak briesje. 

Er zijn nog maar een handjevol mensen op de been. 

Een vrijwel leeg strand. Dat is het fijne van een appartement aan zee zoals dit,  je loopt naar buiten en je begeeft je meteen aan de kust aan het strand. Er is wel wát beweging!  Ik zie een fiets in het zand met daarnaast een zeer fanatieke beoefenaarster van het fysiek. Op hoge snelheid zie ik haar zichzelf opdrukken, kniebuigingen maken en ook andere vermoeiende oefeningen doet ze.

Kennelijk vind ze het lege strand hier een perfecte locatie voor.  Minutenlang achter elkaar is ze bezig!. Er zit geen pauze in! Ik doe het haar niet na. Ik zou het niet willen ook trouwens. 

Oké, ik zou het ook niet kunnen.

Ik zie een man lopen met een metaaldetector. Hij speurt ermee over het strand waarschijnlijk in de hoop iets waardevols te vinden. Ik had voorheen altijd de fantasie dat zo iemand zou gaan spitten wanneer zijn detector een signaal gaf en dan zou stuiten op een nog niet ontplofte handgranaat.

Te hopen dat dit nu niet gebeurd, want dan zou het uit zijn met de sereniteit! Loop maar lekker metaalzoekende ziel. 

Misschien,  zit ik nu te denken,  doet deze meneer dit uit milieu-overwegingen. Hij wil geen metalen rotzooi op het zilverwitte strand. Het is een nobel soort vrijwilligerswerk wat ik hier aanschouw! Het zal wel niet maar je weet het niet. Ik zie hem al die tijd niet 1 keer bukken om iets op te rapen. Wellicht dat de batterij van z'n detector leeg is. Dat kan ook, Dat hij dat niet in de gaten heeft.

Er is in de verte een groep kinderen die waarschijnlijk de dag in en aan het water gaan doorbrengen. Hun Franse gekwetter hoor ik op van honderd meter afstand. 

Verder komt er zo nu en dan een hardlopende hijgster voorbij,  op de vlucht voor haar geweten wellicht. Ook dat weet je niet. Ze zal wel gewoon aan het trimmen zijn, conditie opbouwen. Ze had een gepaste outfit voor dat doel aan. 

Dan was er nog een enkeling zoals ik. De toeschouwer, de waarnemer, de sereniteitsomarmer. We zagen elkaar en knikten elkaar toe. Vrienden. 

Ik besloot van het strand weg te gaan en de stenen en rotsplaten op te lopen, beneden de korte kliffen, Daarmee kreeg ik uitzicht op enkel wat vaartuigen in de verte, en op een replica van de aloude vuurtoren van Kaap Hoorn die daar door bedreven lieden is herbouwd . Verder niets dan golvend en strakblauw en de streep van het einde, en misschien heel heel vaag in de verte een glimp van het Fort Boyard.

Hier zag ik verder niemand en waren er slechts de geluiden die er al eeuwen klinken. 

Een ideale ochtend. De rotsplaten , het gestolde verkalkte zeeleven, het wier en ik.

14 mei

 14 mei.
Mijn moeder zou 103 geworden zijn. Maar ze werd 92. Ze werd geboren op de de dag dat haar moeder, mijn oma ook jarig was.

Data die in je geheugen gegrift zitten. Niet omdat ze voor mij nu zo belangrijk zijn. Het zijn geen dagen die moeilijker zijn dan andere, of waarop het gemis zich opeens meer doet gelden. Er kleeft geen sentiment aan.

Ik denk aan mijn moeder bij dingen waarvan ik weet waarvan ze zou genieten als ze er nog zou zijn. Die ze gezellig of mooi zou vinden. Afin, ik heb dat allemaal geprobeerd te verwoorden in haar afscheidsdienst. 

Het was een intens lieve vrouw, dat wil ik nu ik eenmaal aan dit schrijven begonnen ben, nog wel even kwijt. 

Ik heb haar te weinig liefgehad, omdat ik zo nodig recalcitrant moest wezen, maar dat heb ik de laatste jaren van haar leven wel een beetje goedgemaakt door me van mijn zorgzame kant te laten zien.

*

Het was een gewone vakantiedag vandaag. Misschien een wat rustiger dagje dan normaal. Wij altijd met onze 'uitstapjes hier en daar naar toe' hebben vandaag veel tijd in ons appartement doorgebracht. Op balkon. Puzzelen als een pensionado en even  met de bootbus naar het centrum van La Rochelle. Het was woensdagochtend en er zou markt zijn. Die was er ook!  In de grote overdekte markthal maar ook daarbuiten honderdtallen kraampjes met local food. Dus dat was kijken naar bakjes aardbeien, bijeengebonden asperges, roodgroene appelen. Ook allemaal dingen die ze uit dieren hadden gesneden lagen er , zo gedecoreerd dat ze er op z'n smakelijkst bij lagen in de vitrines. Ik merkte dat de vegetariër in mij duidelijk aanwezig was toen de aanblik ervan me niet bepaald het water in de mond deed lopen. In tegendeel. Een gevoel dat zich nog het best laat omschrijven als walging veroverde mij en deed me mijn blik afwenden.

De aaneengesloten kramen waar vis verkocht werd, boden ook al een niet te aangename aanblik,  al lagen de verschillende vissen keurig uitgestald op een lang bed van ijs.  Maar die kan ik toch beter hebben. 

Ik hou ook van vis. Ik hou van vis en ik hou van  kip. 

Het was  ál eten wat de klok sloeg op de markt . Stinkkaas, noten en olijven, noem maar op. Duizenden kilo's aan groente en fruit.  Wat gebeurd er met al die heerlijkheden die niet worden verkocht...

Maar, de markt heet gezellig te zijn. De rondneuzende mensen met hun tasjes en plastic zakjes lijken er meer ongedwongen en amicaler. Ze lopen op straat en niet in gelikte winkels waar de muzak van de muren glijd. Ze zijn vrijer

We voeren de haven van La Rochelle uit terug naar ons appartement met onze buit, een tros bananen, drie samosa's,  en Ingrid had bij het ene kraampje waar kleding verkocht werd een blouse niet kunnen laten hangen.

Leuk ding, daar niet van!

vakantie in Frankrijk ( 5)

 Cultuurslurpers kun je ons op dit moment niet bepaald noemen. Ongetwijfeld is er qua cultuur wel het een en ander te snuiven, maar wij hebben onze neusjes richting zee gestoken en struinen langs de kusten waar de de zee over de jaren steeds kleine stukjes van het land wegsnoept, en waar de natuur zich in zijn ongereptheid zien laat. 

Hoewel ik bijzonder kan genieten van de natuur heb ik ook de behoefte aan de afwisseling merk ik nu. 

We waren wel om in de culturele behoefte tegemoet te komen in Kerhinet, een dorpje waar een aantal ( 18) huizen met rieten daken in ere is hersteld. Het dorpje was verlaten en in stijl gerestaureerd. Het is zo klein dat je er al doorheen bent gelopen voordat je het in  de gaten hebt.

De moeite waard? Nou," mwâh!" , kan ik dan volmondig zeggen!

Mocht het je ding zijn te kijken naar gerestaureerde oude huisjes dan raad ik je eerder aan om eens naar Orvelte in Drenthe te gaan!

Vandaag is de planning La Rochelle in te wandelen en te verkennen. Cultureel is er wellicht wel wat te beleven. De stad is in de oorlog voor bombardementen bespaard gebleven, en de huizen en gebouwen  van weleer zijn er nog te bekijken.

Er zijn geen musea die ons bijzonder aanspreken. 

Voor nu, op deze vroege ochtend van de 13e mei staat op het culturele programma: vlak bij de grootste jachthaven van Europa naar een echte Franse boulangerie, om er traditioneel Frans brood te kopen, een baquette en een croissant! Ah oui!

La Turballe, een prachtig plaatsje

Cryptogrammen, spelletjes en puzzeltjes doen, het schrijven van dit blog, een paar TV programma's kijken op de Ipad,  dat zijn de voornaamste dingen waar ik me mee bezig houdt. Naast het voldoen aan dorstige noden en te luisteren naar wat de maag graag zou vermogen en als  het even kan ben ik buiten in de zon te vinden. 

Zoals ik eerder schreef houd ik me wanneer we erop uit gaan veel bezig met  het maken van foto's. Laatst waren we in een plaatsje, La Turballe waarin ik helemaal geen foto's heb genomen maar ik was wel getroffen toen we langs een haven en scheepswerkplaats liepen. Ik zag er een hoeveelheid aan oud materiaal van vissersboten dat  langs de kade lag opgetast. Oud vuil. Verroeste onderdelen van boten, vissersnetten, touwen.  Ik kan er dan langs lopen alsof ik in een openlucht kunstgalerie loop. Dan heb ik het weer even helemaal naar mijn zin.

Ingrid is s avonds vaker bezig met gevonden schelpen. Ze weet daarmee kunstige creaties te maken die straks in huis wel een plek zullen gaan krijgen. Op de bovenverdieping is al een samenraapsel te vinden van allerhande strandvondsten en dat kan er dan nog wel bij.

10 mei, ochtend

 Eens in de maand sta ik mezelf toe om te roken. Dat doe ik nu al een jaartje en ik kan dat.

Gisteravond had ik mijn Mei-rookdagje. Niet omdat de behoefte daaraan zo sterk was, maar gewoon omdat ik dat zo nu en dan wel eens lekker kan vinden. Het is geen verslaving of verslavingsgedrag. Het is alsof je weer es een rodekoolstamppot eet. Het hoeft niet, maar af en toe toch wel eens lekker.

Ik merk wel op dit roken goed samengaat met drinken. Ik merkte het vanmorgen.

De ochtend is mijn moment van de dag. Ongestoord de dag beginnen en lekker wat aankeutelen met een koffietje, lezen, een spelletje doen, nieuws lezen of wat schrijven- deze jongen is dan in z'n element! Zo niet déze morgen. Intern merkte ik dat ik niet fit was. Een moeheid was irritant prominent aanwezig in mijn lijf. Een lusteloosheid die niet wilde verdwijnen. Zo vond ik mezelf leeg voor me uitkijkend op een stoel achter de tafel. 

Koffie hielp niet om dit gevoel te verdrijven. Een koude douche had dit waarschijnlijk wel gedaan, maar dat vond ik overdreven. Ik kon immers nog even gewoon terug naar bed gaan. Ik heb immers geen agenda en kan doen wat ik wil.

Terug naar bed.

Lekker even nog tegen Ingrid aankruipen. 

Ik bedacht dat het de Chardonnay van gisteravond moet zijn geweest waardoor ik me nog niet opperbest voelde. Niet de Chardonnay zelf, maar de hoeveelheid ervan. Ik had teveel gedronken, dat zal het zijn geweest. Ik kan een glaasje drinken tot een glas of drie. Ga ik daar overheen dan kappen de remmen plotseling. Dan treedt er een katalysator in werking en gaat het drinktempo  met rasse schreden omhoog.

Gelukkig komt dit niet vaak voor. 

Niet meer. 

In bed kon ik rustig liggen want er klonk getik tegen de ruiten. Regen. Wat zou je dan onrustig gaan doen!  Regen is er om je eraan te herinneren dat je gewoon in bed kunt blijven ( pensionadowijsheid).

Een uur later wordt er  langzaamaan wat meer licht naar binnen gestrooid, en stopt het getik.

Koud is het niet. Een graad of 17.

Ik sta opnieuw op, voel me beter en ik heb  aankeutelideeën om de ochtend mee op te vullen. Met spijt dacht ik nog even aan gisteren.

Niet alleen omdat ik teveel gedronken had, en ik had een prima dag gehad. Maar:

Gisteren was het 9 Mei. Ingrid en ik hebben elkaar op die dag voor het eerst gekust en de dag mag dan een romantisch tintje krijgen. 

Helemaal vergeten'.

Ingrid zei gisteravond: weet je  wat voor dag het vandaag is?

En toen wist ik het. 

Ingrid had liever een man gehad die romantischer was als dat ik ben, maar ze kent me en was daarom niet buitengewóón teleurgesteld, maar jammer was het wel. We kennen elkaar nu 46 jaar! Nog steeds samen door 1 deur. Lief en leed gedeeld. Dat is toch mooi! 

Vakantie in Frankrijk (4)

We zijn er uit!

We gaan niet jagen op een paar graden

We laten ons niet leiden door weersvoorspellingen

We stellen de omgeving

boven de buienradar

We blijven in Bretagne

waar de zee naar zee ruikt

waar de rafelige randen van het continent zich laten wassen door de oceaan

Waar het licht op de golven danst

waar we sporen achterlaten in schelpenzand

Waar de meeuwen hun vleugels spreiden in de

wind 

die er voor God speelt

Vakantie in Frankrijk ( 2)

Doorgaans laten we het FeestBeesten aan anderen over. We voelen ons eerder aangetrokken tot de natuur dan door de stad waarin zich mensenmenigten kunnen vormen. Wellicht zijn we saaie pieten. Dat boeit niets. 

We zijn 4 keer in het vasteland van Spanje geweest maar Barcelona en Madrid hebben we mede om die redenen  nooit bezocht. Daarin zijn we denk ik uitzonderingen. We kùnnen wel van een stad genieten hoor! De musea die er zijn bezoeken, de architectuur bewonderen en de sfeer opsnuiven en deze bovendien als zeer plezierig ervaren wanneer ze wel als 'easy going' is te kenmerken. Hectisch aandoende steden kunnen ons weliswaar zeer boeien, maar die verlaten we wel telkens met een gevoel van opluchting. De drukte van een club, festival  of dancing zoeken we niet snel op. 

Onze kinderen houden meer van die reuring. Bewegen zich van festival naar festival. Dompelen zich graag onder in het stadse leven. 

Toch reageerden ze enthousiast op het voorstel om samen met ons zestigers een paar dagen aan een rustig stuk kust door te brengen. (Mijn dochter kon er niet bij zijn; die moest een vulkaan in Bali beklimmen )

We zaten in het huis van schoonfamilie. Lekkere grote tuin er bij, en we hadden het geluk veel zonnewarmte en weinig wind  te ontvangen en dus veel buiten te kunnen zijn. Ook aan zee. Lezend, keuvelend, slenterend, maaltijden genietend, anekdotes vertellend , cryptogrammen oplossend, spelletjes spelend. Wat lekker kan het zijn om knus samen te zijn. Een ideaal begin was dat van onze vakantie!

Vakantie in Frankrijk ( 1)

Ik ben op vakantie. OP vakantie. Dat betekent dat je vakantie hebt en je er dan op uit gaat; niet thuis blijft. Anders HEB je gewoon vakantie. Die heb je dan verdient of hoe dan ook gekregen maar je doet er verder niets mee, of je besteedt de tijd aan dingen die in of rond het huis moeten gebeuren. Je moet mantelzorgen of klussen bijvoorbeeld. Of je wilt je geld niet aan uitstapjes uitgeven- misschien houd je wel helemaal niet van uitstapjes - dat kan ook. Wat zou jij op pad moeten gaan terwijl je daar eigenlijk helemaal geen zin in hebt? Omdat anderen dat ook doen!?? 

Nee, lekker bij jezelf blijven, Laat die andere maar! Met hun onrustige geestjes! Je hoeft jezelf niet te vinden als je er al helemaal bent! Op televisie kun je ook naar Thailand kijken en het kost een stuk minder.

Als je OP vakantie gaat dan ga je weg en dan vragen mensen die al klaar staan met tips 'Waarheen!?' 

Dit keer is het uitje bij mij weinig spectaculair . Ik baar er geen opzien mee, maar dat hoeft ook niet. Het antwoord op de vraag is gewoon 'Frankrijk' . Er huist een Francofiel in mij, wat niet prettig klinkt realiseer ik. Omdat het associaties oproept met de oud dictator van Spanje Franco. Maar die heeft niet met mij te maken.

Al jaren vlieg ik niet meer.  Dan hoef ik geen vliegschaamte te hebben ook. We vieren onze vakanties in Europa. Frankrijk, Italië, Spanje. Daar zijn ook fijne plekken om naar toe te gaan. Alle landen hebben hun mooie plekken, is het cliché. Cliché geworden omdat dat waar is. 

Tenzij je geen oog hebt voor schoonheid, Dan is een gebouw een gebouw. Een berg een berg. De kust een plek waar de zee begint. Punt

Zo zit ik niet in elkaar. Ik zie schoonheid in veel dingen. Nu, in dit onderkomen bijvoorbeeld waarin we gisteren zijn gearriveerd, ben ik helemaal blij. Blij is een wat kinderlijk woord maar ik bèn dan ook kinderlijk blij. Dus dat dekt wel de lading.

Ik vind het hier namelijk fijn toeven. Het huis waar we in zitten, staan, liggen  en lopen is AF. Het is als nieuw, alsof we de eerste gasten zijn! Het is een compleet  gerenoveerde woning waarin mensen bezig zijn geweest er met smaak en gevoel een onderkomen van te maken waarin wij het niet erg vinden daar 90 euro per nacht voor neer te tellen. Ik ga het huis niet beschrijven want daar heb ik niet zo veel zin in, maar neem in gedachten je droomhuis, en doe daar een klein beetje van af. Dan kom je in de buurt. In ieder geval qua beleving!

Mijn dochter is momenteel ook OP vakantie. Ze is aan het backpacken door Zuidoost Azië, en heeft het geweldig naar haar zin. Dat laat ze ons weten via de app Polarsteps, en andere social media. 

Zij betaald uiteraard aanzienlijk minder voor haar onderkomens. Azië is goedkoper natuurlijk, en ze is vaker al tevreden met een dormatory. Zij kan wel 18 nachten slapen voor de prijs die wij hier voor 1 nacht betalen!

De omgeving is een klein Bretons dorpje vlakbij de kust. We rijden in 5 minuten naar Pirac-sur-Mer. 

Gisteravond hebben we er rondgestruind terwijl je bijna de zon hoorde sissen toen hij ongeschonden rond en helder achter de zeelijn verdween. 

Het woei wat,  de wind floot soms en deed de touwen aan de masten van de bootjes in de jachthaven klingelen en tikken. De zee had tussen de rotsplaten meertjes achtergelaten die het licht van de zon deden glitteren.

Ik geniet hier! 

De rit hier naartoe verliep ook gladjes. De zeven uren reistijd vlogen om. Af en toe de auto verlaten om wat beweging in de benen te krijgen was wel nodig. Pijn in mijn rechter-bovenbeen doet me soms besluiten de Toyota op cruise-control te laten rijden zodat  het been wat kan ontspannen.

Veel groen onderweg. Allemachtig veel groen! Het hield niet op. Wat een ruimte hebben die Fransen toch. Je kunt er makkelijk nog hele steden in metselen! 

Ik schrijf dit in de achtend. Zonlicht strijkt over de meubels en de vloeren van de keuken. Het is hier rustig. Ik zit heerlijk achter mijn laptop wat te tikkeren en  de agenda is leeg. Vandaag heerlijk doen waar op dat moment het hoedje naar staat. De kust ligt er om ontdekt te worden, de schelpen om er gevonden te worden, de tuinstoelen wachten geduldig op mijn billen, de koelkast ongeduldig tot ie ge-opend wordt. 

Vakantie

Arc Majeur

 Wanneer we terugkomen van een autovakantie in het zuiden Frankrijk Spanje Italië, dan is er zo'n dertig kilometer voor Brussel, bij Laveaux-Sainte-Anne een een kunstwerk waar we doorheen rijden.  Een intrigerend kunstwerk dat mij elke keer weer een beetje meer ontroerd. We komen er niet alleen doorheen als we terug naar huis gaan, maar ook wanneer we weggaan.

Het kunstwerk en het er doorheen rijden symboliseert voor mij  bij het weggaan 'loslaten; het avontuur tegemoet' en bij terugkomst draagt het de een belofte van een behouden thuiskomst.

Het is de Arc Majeur van de Franse beeldhouwer Bernar Venet. Het is de grootste monumentale sculptuur van Europa. Het 200 ton wegende kunstwerk is 60 meter hoog.

Geweldig!

Daar gaan we weer!

Daar zijn we weer!

Heaven and minder heaven

 Opeens waren we niet meer alleen in ons appartement . Na een klein tropenbuitje werd ons huisje opeens bevolkt door duizenden en duizenden kleine vliegjes. Ze kropen over de vloer de tafel het plafond tegen de muur overal waar je maar keek. Apathische vliegjes die zich van tafel af lieten vegen en geen verzet boden. Ze vlogen niet weg. Ze vlogen eigenlijk nauwelijks . Ze kropen. Ze kropen overal. Ik kreeg er jeuk van

Het waren er te veel!! Had je ze van tafel geveegd dan was het een kwestie van seconden en dan waren ze er weer. 

We moesten ermee dealen. Ook met de gewone reguliere vliegen die zich weliswaar in veel minder grote getale lieten zien maar die  irritant aanwezig waren.

Wat dat betreft is het goed dat we vandaag uit dit onderkomen vertrekken. 

Toen ik vanmorgen rond 04.30 wakker werd zaten ze ook al in mijn nachthoofd. 

'Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes' Wie kent dit zeurderige liedje nog? Het begeleide die vroege ochtendbeelden. 

*

Gisteren waren we in een mooi natuurgebied bij een waterval. Dat was ontzettend genieten voor mij. Ik ervoer het daar als bijna paradijselijk. Het weer was net als de begroeiing tropisch. De rust, de enorme weelderige planten en pluimen, de rotswanden die net als de waterval naar beneden leken te willen glijden maar hierin gestold waren, maakten het bijna onwerkelijk. Het decor voor een film, of het gevoel dat je in een enorm terrarium rondliep. 

Hoogtepuntje in deze  vakantie. Salto de La Novia

Het kasteel van Vall de Almonacid

 Eerder schreef ik al dat vrijwel ieder dorp hier zijn eigen kasteelruïne heeft. Zo ook het dorp waarin ik nu mijn onderkomen heb en dat luistert naar de naam Vall de Almonacid. 

Al een paar dagen zijn we hier en een klim naar het hogerop gelegen kasteel was wel een aardig doel voor een wandeling. 

Er komen niet veel mensen naar de ruïne. Sterker nog, ik kon in een café de sleutel van de middeleeuwse vesting lenen en er mee op pad .

En dat was toch even speciaal!

                 Tegen de linkerheuveltop ligt het kasteel

Spaanse dorpjes

 'Pittoresk, schilderachtig.' Zo worden ze meestal genoemd, de dorpjes rondom de Mediterranee. De dorpjes in het binnenland. Kilometers verwijderd van de toeristen herbergende kolossen aan de kuststrook hier in de buurt van Valencia. Dat zijn de dorpjes waar ogenschijnlijk het leven stilstaat, behoudens de masten die her en der geplaatst zijn om aan  de behoefte van  wifi- ontvangst te voldoen.

Verscholen in een dal in het groen liggen ze vaak, of juist tegen de toppen van een heuvel, die dorpjes met hun rode dakpannetjes en op elkaar gepakte huisjes in soms felle kleuren. 

Ze hebben allemaal hun kerkje, kroegje en ruïne-achtig kasteeltje.

In de dal-dorpjes liggen ze  aan kronkelige riviertjes met eroverheen even schilderachtige bruggetjes. 

Nooit es oliebollerige gehuchten, onooglijke dorpjes. 

De één is wat sfeervoller dan het andere misschien. Het één nog wat méér verlaten dan het andere. Want dat zijn ze wel. De gehuchten. We zijn er door een paar heengelopen en hebben zelfs in het midden ervan een enkele keer opgemerkt dat de stilte er compleet was. Geen geschuifel, gehoest, geblaf, geen elektrische heggenschaar of autogeronk. Ook in de verte geen geluid van een autoweg. We konden er stilstaan, luisteren met ingehouden adem, en niets horen. Niets

Wie wonen er nog?

We treffen ook dorpjes waar we op een enkel terrasje mensen achter hun glaasje zien zitten, keuvelend en lachend met elkaar. Wie weet treffen ze elkaar hier elke dag. In een temperatuur die hier het grootste deel van het jaar behaaglijk is te noemen, tot zeer warm.

De mensen, ze zullen alles van elkaar weten. Want veel wonen er niet.

Ik vind het heerlijk om door die dorpjes te lopen. De rust te ervaren die er heerst. En ondanks de verlatenheid overvalt  mij nooit een gevoel van doodsheid van de dorpjes. Of saaiheid, wat ik me kan voorstellen dat dat voor anderen misschien wel het geval is. Maar ik ervaar dat niet, daarvoor vind ik ze vaak te kleurrijk of schilderachtig. Maar ik ben er ook maar even. Na een uurtje ben ik weer vertrokken.  Laat het weer achter me. Ik ben op doorreis.

Maar ik zal ze blijven bezoeken want ze blijven trekken. Misschien is het een hang naar vroeger. Alles simpel, geen gedoe. Een kleine wereld met z'n eigen kleine en grote gedoetjes. Dat is genoeg.

Er daadwerkelijk deel van uit maken en er wonen ervaar ik wellicht na verloop van tijd anders.