Geweld

Weet je nog, de PSP van vroeger? De afkorting  stond voor de Pacifistich Socialistische Partij.  De  partij met het gebroken geweertje. Ik herinner me dat ik zelf ook nog een tijd met zo'n speldje heb rondgelopen. 
Die had je toen nog, mensen die dachten dat ze tegen geweld waren. Meer dan anderen tegen geweld zijn.  Oorlog levert niets op, werd gezegd. Het kent slechts verliezers. 

PSP-ers werden uitgemaakt voor non-realisten, utopisten.

Geweld is onmiskenbaar een middel voor machtsstrevers om hun doel te halen. Dat haal je er niet zomaar uit. Geweld zit mensen mannen nu eenmaal in het bloed. Mannen genieten van knallen, ontploffingen, schieten, de baas spelen, anderen de wil op leggen, macht hebben. De goeden niet te na gesproken

Geweld valt niet te weren. Machtdenkers niet, de wapenlobby niet. We hadden en hebben er nu eenmaal in de samenleving mee te maken, met  geweld .Het zit er van kinds af aan al in. Kleuters kunnen elkaar al naar het leven staan.

Goed, dat gezegd hebbende, meende zich eind jaren 90 een groep te profileren die zich teweer stelde tegen Zinloos Geweld. Het onderscheid tussen zinvol en zinloos geweld was kennelijk gemaakt . Het groeide uit tot een beweging die gehoord werd en breeduit in het nieuws kwam en werd besproken. Uiteraard kende de beweging veel sympathisanten, want wie kon er tegen zinloos geweld zijn? Het was een beweging die zich bediende van een lieveheersbeestje als symbool (en een heel groot grijs gebied.) 

De afdrukken van het lieveheersbeestje op de stoepen voor schoolpleinen bleken op den duur echter niet tegen regen en wind bestand en vervaagden gaandeweg .

De beweging liet niet meer van zich horen en stierf een roemloze dood . Heden ten dage hoor je nauwelijks meer iets over zinloos geweld.

Het thema raakte een beetje op de achtergrond. Geweld bleef in al zijn gruwelijkheid in alle vormen bestaan.

De laatste weken hoor ik wederom een volgende nuancering op het terrein van geweld.

Het ging over proportioneel en disproportioneel geweld. Je schiet een kind dat een lolly pikt niet met een Kalasjnikov overhoop, dat is niet proportioneel, even als voorbeeld. Je moord niet een heel volk uit omdat er ergens terroristen zullen zitten.

Maar is het te rechtvaardigen als je iemand een klap met een paraplu op zijn hoofd geeft die zijn bewondering uitspreekt over de man onder wiens bevel  je familie is vermoord  ?

Ik wil dat nog wel es even in dat licht bezien . Gezien de discussie over wat proportioneel is en wat niet zou ik dit incident kunnen aanhalen als voorbeeld van proportioneel geweld. 

Je spreekt je bewondering ook niet uit voor Hitler als iemand die een goede oplossing had voor het Jodenprobleem.

Sommige dingen doe je niet. Ze zijn niet grappig ook. Helemaal niet. Het is misselijkmakend en afstotend.

Persoonlijk ben ik een pacifist gebleven. Tegen elke vorm van geweld. Het grote probleem is echter, wat doe je met mensen die wel geweld gebruiken? Je wilt dat het stopt

Mening

Een mening over iets hebben, zo zie ik het, zou een afsluiting moeten zijn van een proces waarin vanuit van verschillende invalshoeken naar het onderwerp is gekeken, en je je hebt geïnformeerd.

Wanneer ik dat heb gedaan en ik heb geluisterd, dan pas kan ik overgaan tot het vormen en formuleren van een mening. Dan ken ik de ins en outs, de voors en tegens. Dan kan ik  de argumenten van anderen op waarde schatten en die respecteren, hoewel dit laatste niet per sé noodzakelijk is. Bovendien leer ik mezelf beter  kennen in de zin welke normen en waarden voor mij zwaar wegen ( en waarom eigenlijk?)

Een mening blijft wat dat betreft natuurlijk altijd subjectief.

Het kan zijn dat ik niet tot een mening kom. Dat deze blijft steken in nuance. Dat is op zich niet verkeerd. Het kan uitnodigen tot een creatieve oplossing in op te lossen zaken. 

Nuance blijkt echter steeds een lastig begrip. Mensen kunnen daar moeilijk mee uit de voeten. Je moet voor iets zijn , of tegen. Wanneer je zegt dat je er nog niet uit bent kan je in het ergste geval karakterloosheid worden verweten of kun je met argwaan bekeken worden omdat je niet meteen ondubbelzinnig mee gaat in de stroom van roepers en schreeuwers.

 

Meningen zijn nooit af, als het goed is.

Dat was de ochtendgedachte. 's Ochtends is er plek in het hoofd. Wanneer de waan  en huis-tuin en keukendingen van de dag nog geen kans hebben gezien die plek te bezetten.

Uiteindelijk vind ik het fijner om te schrijven niet vanuit de ratio, maar vanuit het gevoel. Het gevoel staat dichter bij je zelf dat je ratio. Je gevoel ben je, je ratio denk je maar. Je ratio staat in dienst van je gevoel, en niet andersom.

Dit is overigens een losse gedachte, geen mening. Die staat open voor alles.

Eindtijd

Dat de mens dit willens en wetens heeft laten gebeuren getuigt toch van een verregaande onverschilligheid. Dit onheil over onszelf -en niet te vergeten ons nageslacht- uitroepen lijkt wel een soort verslaving waaraan de mensheid al die tijd heeft geleden en nog altijd lijdt. 

40 Jaar en al langer geleden was het voor ieder duidelijk dat we beter voor de aarde moeten zorgen. Milieu-organisaties staken een waarschuwende vinger op, maar die organisaties- ook al kwamen ze met lijvige en door de wetenschap alarmerende rapporten- werden afgedaan als te zwartkijkerig, te zeikerig. 

Nee Er was ingezet op gebakken peren en puree, en die weg zou verder bewandeld moeten worden

Nu is men bezig om het paard achter de wagen te spannen. Maar het kalf is verdronken. 

Mensen moeten persoonlijk worden geconfronteerd met ongemak, eer dat er iets van besef komt, dat tot daadkracht kan leiden.

Nieuwsberichten. Documentaires of rapportages die op tv vertoond worden en waarop keer op keer beelden te zien zijn die wijzen op de rampzalige gevolgen van onze daden raken ons niet werkelijk. We zitten comfortabel in ons huis, zetten de tv uit en gaan lekker slapen. 

Op de hoogte zijn van het nieuws levert niets op als het niet tot daden aan zet. 

Wat het wel oplevert is bewustwording, maar dat is  alleen maar een mooi woord zolang het daarbij blijft.

De mensheid gaat aan vlijt ten onder, is een bekend gezegde. Ik zou willen toevoegen, en aan domheid en egoïsme.  

Hoop is nu, want er moet altijd hoop zijn, dat het paard achter de wagen ook kan duwen. Creatieve denkers, idealisten  en wetenschappers moeten mee duwen. 

Ik hoef denk ik niet op te sommen waar we als mensheid een steekje hebben laten vallen waar het gaat om het verzorgen van onze moeder Aarde. 

Ik zelf maak nu mee dat het in oktober nota bene  in Zuid Frankrijk en Spanje s middags te heet is. Onder de 31 graden kan ik in de wijde omtrek nergens terecht. 

Tuurlijk maken we van de nood een deugd- zo zitten we in elkaar-  we doen een plonsje in de oceaan en pakken een schaduwrijk terrasje.

We zijn met teveel mensen. Er moeten er niet meer bij komen. Een politicus zei het al 'minder, minder, minder' alleen ging het toen over een specifieke groep mensen en dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk.

Mondiale maatregelen zijn nodig. Dat vraagt om enige eensgezindheid. Die is er niet. 

De mensheid - de ijdele hoop even daargelaten- faalt. Zoals, en nu lijk ik wel zwaar religieus - voorspelt in de Bijbel. 

We moeten berusten. Het is de bedoeling dat alles gaat zoals het gaat. We leggen ons erbij neer. De mensheid loopt praktisch op zijn eindje, en God zag dat dat goed was. 

Wie kent het scenario? Breekt er na het Armageddon voor een select groepje mensen een nieuwe tijd aan op Aarde? 

Maar eerst leren we het paard duwen.

Vergeef me dit zwartgallig stukje.  

Zin.

Het leven kan zin hebben als je op z'n minst iets nalaat. Iets meer dan een steen of een urn liefst. Wrang is dat je dát ook niet eens zelf nalaat., in verreweg de meeste gevallen.  Dat zijn de steenhouwers en de begrafenisverzorgers . Je laat als je dood bent behalve stof iets na als je in je leven  kinderen hebt gekregen die later zelf ook weer kinderen krijgen. 

Dan ben je onderdeel geweest van een ketting. De circle of life

Zoals mijn betovergrootvader er een was. Een onmisbaar schakeltje waarmee ik verbonden ben. Waarom ik ben wie ik ben.

Er is veel over te zeggen, er is ook niets over te zeggen.

Zo gaat dat met dingen die niemand weten kan.

Je kunt wel vaststellen dat er mensen hebben geleefd die een boel invloed hebben gehad. Waar we jaren later nog steeds de naam van kennen, de vruchten van plukken, de kunst bewonderen, de filosofieën bestuderen, de slachtoffers van herdenken.

Zelfs tweeduizend jaar later.

Jezus, Boeddha.  Die hadden dan weer geen kinderen...

Er is vooral niets over te zeggen. Fantaseren kan natuurlijk altijd.

Maar,

Waarom zou het leven zin moeten hebben?

En wat is 'zin' dan?

Dat zijn de vragen die filosofen stellen

Ik ben benieuwd wat onze vrienden uit het nabije AI tijdperk over de vraag der vragen te melden hebben. Al kunnen die ook niet anders produceren als dat wat er in gestopt zit aan data. 

Het zal gelukkig voor altijd een raadsel blijven.

Er zijn hele volksstammen die dènken te weten wat de zin van het leven is en hoe het hiernamaals te betreden. 

Extremen daarvan zien we bijvoorbeeld wanneer iemand zichzelf in een mensenmenigte opblaast. Deze man koestert de gedachte dat hij  daardoor in een hemel terecht komt waar hij een bandeloos sexueel leven met iets van 40 maagden kan hebben.

Ik wil niet veel zeggen maar die luitjes zie ik eerder reïncarneren als een beetje koekoek.

Ik stop hier, mocht ik de zin van het leven ergens tegen komen, meld ik me over dit onderwerp graag weer

Zij die zitten blijven zitten

 Op Nu.nl zag ik een filmpje. Een filmpje dat me aan het denken zette. Ik heb dat  vaker bij filmpjes en artikelen , en dat is maar goed ook. Dat er meer is dan verstrooiing. Dat sommige filmpjes je hersenen kunnen laten kronkelen. Het filmpje was exemplarisch.

Het gaat over de grens. Een grens die bereikt wordt; overschreden zelfs.

We zien een voorstelling. Een zaal vol toeschouwers die van de voorstelling willen genieten. In dit geval 'The bodyguard' een musical. Je moet er van houden maar die mensen die zijn er en dat mag. 

De voorstelling kent een aantal liedjes die voor de toehoorders als 'gevoelig en mooi' werden ervaren. Daar hadden de toeschouwers en luisteraars dan ook graag van willen genieten maar dat werd onmogelijk gemaakt omdat er hogerop in de zaal twee dames de liedjes luid meezongen. Zo luid, dat de mensen in de zaal er zich net als de uitvoerenden op het podium behoorlijk aan stoorden. Sterker nog. hun voorstelling werd erdoor vergald. Want de dames zongen behalve hard ook hemeltergend vals.  

Moet kunnen?

Nee!!!! Moet niet kunnen!!!  Een heel klein groepje ( 2 personen!) verpest het hier namelijk voor de rest!! De overgrote meerderheid!!

Maarrrrr....hier werd  ingegrepen! De dames werden gevraagd de zaal te verlaten en toen ze dat weigerden werden ze er door de 'Bodyguards' de  uitsmijters uitgesmeten. ( Dat is wat uitsmijters het liefste doen!)  Weg ermee. 

Minderheden. Daar wordt dikwijls naar geluisterd en rekening gehouden. Naar mijn mening soms tè vaak!

Hooligans die voetbalwedstrijden verzieken met hun gedrag. Uitsmijten!!!

Politiek leiders die het leven van lijdende bevolkingsgroepen laten voor wat het is. Uitsmijten!!

Mensen die menen dat hun rechtsgevoel boven dat van anderen staat en dat er iedereen zich daaraan moet aanpassen: Uitsmijten!!

Heel de samenleving laat zich hangen naar minderheden die hun mond open trekken, en die eisen dat er naar hun geluisterd en gehandeld moet worden.

En deze zo getroffen minderheden blijven niet alleen roepen:  Ze Eisen. Ze zijn verontwaardigd. Ze voelen zich gediscrimineerd! 

En wij, de goede, wat sullige, gedogende zwijgende meerderheid, we laten ze doorgaans zitten en roepen en verontwaardigde taal uitslaan. 

Wij fluisteren als een concertganger tegen elkaar dat de twee vals zingende dames misschien wel hun redenen hebben om zich zo te manifesteren. We moeten met ze praten en naar ze luisteren om te horen en te begrijpen.

Lieve mensen. We hebben nu toch wel genoeg geluisterd!!??. 

Waarom voel ik me meteen rechts als ik dit schrijf?

Ik ben niet rechts, en ik vind dat mensen gehoord moeten kunnen worden en begrepen. Maar het stoort me als de hele samenleving in een kramp schiet. Soms moet er een halt toegeroepen worden. Nu heb ik het nog niet eens gehad over de witteboordencriminaliteit en alles wat daarmee samenhangt, want dat schorremorrrie blijft ook maar zitten en manipuleren en grijpgrage vingers gebruiken in afwachting van weer een bonus. Grootverdieners die alleen hun aandeelhouders bevoorraden en asociaal staan tegenover de samenleving Allang hadden wij al met een hooivork achter hun arrogante  gat  moeten aanzitten. Uitsmijten!! Alles afpakken wat ze hebben!!!

Nu voel ik me minder rechts . Dat is beter . Weer lekkere linkse taal

Pieter Derks: geen belastingaangifte

Kees van Amstel over kindermishandeling in Nederland

Hier werd ik stil van. Boos en verdrietig

Marcel v Roosmalen keert zich tegen saamhorigheid

Marcel van Rosmalen - waar ik overigens zeker geen fan van ben, snijdt hier een aantal zaken aan die mij ook doen hoofdschudden.
Beschrijft de tijd van koningsdag in coronatijd.
De volgende generatie die wil weten hoe dat er aan toeging, kan dit ook  luisteren.

Pieter Derks : 1600 verdwenen kinderen

Over Menzis, Pieter Derks