Uitzicht uit zicht ( Vakantie in Frankrijk 8)

 Natuurlijk is het geen afzien! Maar het is even een omslag nu ik me hier bevind op een hutje mutje terrein in een stacaravan.  Opgepropt in het magazijn van Madurodam. Oké, ik overdrijf iets. Maar ik klaag niet. Immers, alles is aanwezig en alles doet het !

We blijven maar twee nachtjes. Nu nog één, want zo hard gaat de tijd.

Wanneer je de goede kant opkijkt heb je vanaf het terras hier ( een ruime vlonder) een prachtig uitzicht over het landschap en de baai. Vanaf je stoeltje is dat niet waar te nemen. Daar moet je voor gaan staan. Zittend heb je geen uitzicht. De sta-caravan doet wat dat betreft zijn naam eer aan. Je kunt over de heg een gigantisch eind weg kijken ,

De omgeving is er nog steeds 1 naar mijn hart. Wat is het toch zalig om buiten 'het seizoen' op vakantie te kunnen gaan. De dorpjes langs de kust lijken zo mogelijk nóg authentieker!

Het is bewolkt nu. Een enkele regendruppel komt het geboomte pesten. De neerslagkans is volgens de buienradar 0, dus het beloofd met 22 graden weer een mooie dag te worden. 

Het is de laatste week voor ons.  Ook de laatste week voor mijn dochter, die nu 130 dagen geleden in haar eentje naar Zuid-Oost Azië vertrok en er de tijd van haar leven heeft! 

We gaan haar over een week ophalen van Schiphol. Het zal weer wennen voor haar zijn. Reizigers voelen zich thuis in hun eigen gedoe na een weekje of twee vaker alweer onrustig worden. Dan is de woonstee te beperkt terwijl de  wereld lonkt en roept: 'Hallo!! Ik weet niet waar jij mee bezig bent hoor!!!Maar je hebt maar 1 leven!!!!'

We zullen zien

Wij gaan vandaag in ieder geval genieten van het Franse landschap en ik probeer dat ene lokale biertje te vinden om er een paar treetjes van mee naar huis te nemen.

10 mei, ochtend

 Eens in de maand sta ik mezelf toe om te roken. Dat doe ik nu al een jaartje en ik kan dat.

Gisteravond had ik mijn Mei-rookdagje. Niet omdat de behoefte daaraan zo sterk was, maar gewoon omdat ik dat zo nu en dan wel eens lekker kan vinden. Het is geen verslaving of verslavingsgedrag. Het is alsof je weer es een rodekoolstamppot eet. Het hoeft niet, maar af en toe toch wel eens lekker.

Ik merk wel op dit roken goed samengaat met drinken. Ik merkte het vanmorgen.

De ochtend is mijn moment van de dag. Ongestoord de dag beginnen en lekker wat aankeutelen met een koffietje, lezen, een spelletje doen, nieuws lezen of wat schrijven- deze jongen is dan in z'n element! Zo niet déze morgen. Intern merkte ik dat ik niet fit was. Een moeheid was irritant prominent aanwezig in mijn lijf. Een lusteloosheid die niet wilde verdwijnen. Zo vond ik mezelf leeg voor me uitkijkend op een stoel achter de tafel. 

Koffie hielp niet om dit gevoel te verdrijven. Een koude douche had dit waarschijnlijk wel gedaan, maar dat vond ik overdreven. Ik kon immers nog even gewoon terug naar bed gaan. Ik heb immers geen agenda en kan doen wat ik wil.

Terug naar bed.

Lekker even nog tegen Ingrid aankruipen. 

Ik bedacht dat het de Chardonnay van gisteravond moet zijn geweest waardoor ik me nog niet opperbest voelde. Niet de Chardonnay zelf, maar de hoeveelheid ervan. Ik had teveel gedronken, dat zal het zijn geweest. Ik kan een glaasje drinken tot een glas of drie. Ga ik daar overheen dan kappen de remmen plotseling. Dan treedt er een katalysator in werking en gaat het drinktempo  met rasse schreden omhoog.

Gelukkig komt dit niet vaak voor. 

Niet meer. 

In bed kon ik rustig liggen want er klonk getik tegen de ruiten. Regen. Wat zou je dan onrustig gaan doen!  Regen is er om je eraan te herinneren dat je gewoon in bed kunt blijven ( pensionadowijsheid).

Een uur later wordt er  langzaamaan wat meer licht naar binnen gestrooid, en stopt het getik.

Koud is het niet. Een graad of 17.

Ik sta opnieuw op, voel me beter en ik heb  aankeutelideeën om de ochtend mee op te vullen. Met spijt dacht ik nog even aan gisteren.

Niet alleen omdat ik teveel gedronken had, en ik had een prima dag gehad. Maar:

Gisteren was het 9 Mei. Ingrid en ik hebben elkaar op die dag voor het eerst gekust en de dag mag dan een romantisch tintje krijgen. 

Helemaal vergeten'.

Ingrid zei gisteravond: weet je  wat voor dag het vandaag is?

En toen wist ik het. 

Ingrid had liever een man gehad die romantischer was als dat ik ben, maar ze kent me en was daarom niet buitengewóón teleurgesteld, maar jammer was het wel. We kennen elkaar nu 46 jaar! Nog steeds samen door 1 deur. Lief en leed gedeeld. Dat is toch mooi! 

Vakantie in Frankrijk (4)

We zijn er uit!

We gaan niet jagen op een paar graden

We laten ons niet leiden door weersvoorspellingen

We stellen de omgeving

boven de buienradar

We blijven in Bretagne

waar de zee naar zee ruikt

waar de rafelige randen van het continent zich laten wassen door de oceaan

Waar het licht op de golven danst

waar we sporen achterlaten in schelpenzand

Waar de meeuwen hun vleugels spreiden in de

wind 

die er voor God speelt

Vakantie in Frankrijk ( 3)

 ' Wie verre reizen doet kan veel verhalen' zei mijn moeder vaker wanneer het onderwerp 'reizen' ter sprake kwam.  Het is een oud Nederlands spreekwoord, ontleent aan een Duitse dichter.

Wanneer er geen respons kwam op de opmerking, had ze de gewoonte die zelf te geven: 'Zo is dat!'

Zo ver is onze reis niet, dit keer.  Frankrijk! Een niet bijster verre reis. We zijn bij onze buurman, daar komt het praktisch op neer  "Wie minder verre reizen doet, zou die dan ook minder verhalen ? 

Straks hebben we misschien wel helemaal niks meer te verhalen, want als we waarmaken wat we al weken tegen tegen elke belangstellende laten weten, dan reizen we in Frankrijk de zon achterna. We zeiden lachend 'We gaan daarheen waar de zon schijnt!'

We hebben het bekeken. De zon schijnt het meest aangenaam in de plek waar ons huisje staat. In Zuid Nederland! Weerplaza laat een mooi rond zonnetje zien met getalletje 25. 

Geen wolk met druppels zoals in onze contreien 

Wanneer we blijven zitten waar we zijn dan hebben we straks de regenjassen nodig, terwijl we thuis in korte broek de schuifpui zo ver open kunnen trekken als we maar willen en de zonnebrandolie steeds binnen handbereik moet zijn. 

Gaan we nu naar huis!?

Laten we de Bretonse kust voor wat het is? De omgeving is er wel één waar we heel erg van houden. 

We moeten gaan beslissen. 

Wordt vervolgd

Vakantie in Frankrijk ( 2)

Doorgaans laten we het FeestBeesten aan anderen over. We voelen ons eerder aangetrokken tot de natuur dan door de stad waarin zich mensenmenigten kunnen vormen. Wellicht zijn we saaie pieten. Dat boeit niets. 

We zijn 4 keer in het vasteland van Spanje geweest maar Barcelona en Madrid hebben we mede om die redenen  nooit bezocht. Daarin zijn we denk ik uitzonderingen. We kùnnen wel van een stad genieten hoor! De musea die er zijn bezoeken, de architectuur bewonderen en de sfeer opsnuiven en deze bovendien als zeer plezierig ervaren wanneer ze wel als 'easy going' is te kenmerken. Hectisch aandoende steden kunnen ons weliswaar zeer boeien, maar die verlaten we wel telkens met een gevoel van opluchting. De drukte van een club, festival  of dancing zoeken we niet snel op. 

Onze kinderen houden meer van die reuring. Bewegen zich van festival naar festival. Dompelen zich graag onder in het stadse leven. 

Toch reageerden ze enthousiast op het voorstel om samen met ons zestigers een paar dagen aan een rustig stuk kust door te brengen. (Mijn dochter kon er niet bij zijn; die moest een vulkaan in Bali beklimmen )

We zaten in het huis van schoonfamilie. Lekkere grote tuin er bij, en we hadden het geluk veel zonnewarmte en weinig wind  te ontvangen en dus veel buiten te kunnen zijn. Ook aan zee. Lezend, keuvelend, slenterend, maaltijden genietend, anekdotes vertellend , cryptogrammen oplossend, spelletjes spelend. Wat lekker kan het zijn om knus samen te zijn. Een ideaal begin was dat van onze vakantie!

Vakantie in Frankrijk ( 1)

Ik ben op vakantie. OP vakantie. Dat betekent dat je vakantie hebt en je er dan op uit gaat; niet thuis blijft. Anders HEB je gewoon vakantie. Die heb je dan verdient of hoe dan ook gekregen maar je doet er verder niets mee, of je besteedt de tijd aan dingen die in of rond het huis moeten gebeuren. Je moet mantelzorgen of klussen bijvoorbeeld. Of je wilt je geld niet aan uitstapjes uitgeven- misschien houd je wel helemaal niet van uitstapjes - dat kan ook. Wat zou jij op pad moeten gaan terwijl je daar eigenlijk helemaal geen zin in hebt? Omdat anderen dat ook doen!?? 

Nee, lekker bij jezelf blijven, Laat die andere maar! Met hun onrustige geestjes! Je hoeft jezelf niet te vinden als je er al helemaal bent! Op televisie kun je ook naar Thailand kijken en het kost een stuk minder.

Als je OP vakantie gaat dan ga je weg en dan vragen mensen die al klaar staan met tips 'Waarheen!?' 

Dit keer is het uitje bij mij weinig spectaculair . Ik baar er geen opzien mee, maar dat hoeft ook niet. Het antwoord op de vraag is gewoon 'Frankrijk' . Er huist een Francofiel in mij, wat niet prettig klinkt realiseer ik. Omdat het associaties oproept met de oud dictator van Spanje Franco. Maar die heeft niet met mij te maken.

Al jaren vlieg ik niet meer.  Dan hoef ik geen vliegschaamte te hebben ook. We vieren onze vakanties in Europa. Frankrijk, Italië, Spanje. Daar zijn ook fijne plekken om naar toe te gaan. Alle landen hebben hun mooie plekken, is het cliché. Cliché geworden omdat dat waar is. 

Tenzij je geen oog hebt voor schoonheid, Dan is een gebouw een gebouw. Een berg een berg. De kust een plek waar de zee begint. Punt

Zo zit ik niet in elkaar. Ik zie schoonheid in veel dingen. Nu, in dit onderkomen bijvoorbeeld waarin we gisteren zijn gearriveerd, ben ik helemaal blij. Blij is een wat kinderlijk woord maar ik bèn dan ook kinderlijk blij. Dus dat dekt wel de lading.

Ik vind het hier namelijk fijn toeven. Het huis waar we in zitten, staan, liggen  en lopen is AF. Het is als nieuw, alsof we de eerste gasten zijn! Het is een compleet  gerenoveerde woning waarin mensen bezig zijn geweest er met smaak en gevoel een onderkomen van te maken waarin wij het niet erg vinden daar 90 euro per nacht voor neer te tellen. Ik ga het huis niet beschrijven want daar heb ik niet zo veel zin in, maar neem in gedachten je droomhuis, en doe daar een klein beetje van af. Dan kom je in de buurt. In ieder geval qua beleving!

Mijn dochter is momenteel ook OP vakantie. Ze is aan het backpacken door Zuidoost Azië, en heeft het geweldig naar haar zin. Dat laat ze ons weten via de app Polarsteps, en andere social media. 

Zij betaald uiteraard aanzienlijk minder voor haar onderkomens. Azië is goedkoper natuurlijk, en ze is vaker al tevreden met een dormatory. Zij kan wel 18 nachten slapen voor de prijs die wij hier voor 1 nacht betalen!

De omgeving is een klein Bretons dorpje vlakbij de kust. We rijden in 5 minuten naar Pirac-sur-Mer. 

Gisteravond hebben we er rondgestruind terwijl je bijna de zon hoorde sissen toen hij ongeschonden rond en helder achter de zeelijn verdween. 

Het woei wat,  de wind floot soms en deed de touwen aan de masten van de bootjes in de jachthaven klingelen en tikken. De zee had tussen de rotsplaten meertjes achtergelaten die het licht van de zon deden glitteren.

Ik geniet hier! 

De rit hier naartoe verliep ook gladjes. De zeven uren reistijd vlogen om. Af en toe de auto verlaten om wat beweging in de benen te krijgen was wel nodig. Pijn in mijn rechter-bovenbeen doet me soms besluiten de Toyota op cruise-control te laten rijden zodat  het been wat kan ontspannen.

Veel groen onderweg. Allemachtig veel groen! Het hield niet op. Wat een ruimte hebben die Fransen toch. Je kunt er makkelijk nog hele steden in metselen! 

Ik schrijf dit in de achtend. Zonlicht strijkt over de meubels en de vloeren van de keuken. Het is hier rustig. Ik zit heerlijk achter mijn laptop wat te tikkeren en  de agenda is leeg. Vandaag heerlijk doen waar op dat moment het hoedje naar staat. De kust ligt er om ontdekt te worden, de schelpen om er gevonden te worden, de tuinstoelen wachten geduldig op mijn billen, de koelkast ongeduldig tot ie ge-opend wordt. 

Vakantie

slachterij

 

Profielen van laarzen afgetekend in rood op vuile tegels . Kabaal van terminale machines begeleidt de stank van varkensbloed.

Ik slik een opkomend misselijkheidsgevoel weg

Ik open de deur naar de werkplaats. 4 Varkens hangen leegbloedend voor me. Branders. Hogedrukreinigers, metalen bakken, mannen met haarkappen. Rechts staan bij elkaar in een kleine ruimte de volgende varkens die straks dood aan een poot opgetakeld zullen worden. Ik kijk naar de arbeider die het volgend dier uitkiest en het met een tang elektrocuteert, zodat het al snel omvalt. Het duurt zo'n 10 seconden. Ik zie hoe de andere varkens zich omgedraaid hebben naar de hoek waar ze vandaan kwamen maar waar nu geen uitgang is. Ze staan op een drom, en kijken niet hoe het gedode dier machinaal omhoog wordt getakeld en met een mes ingekerfd wordt zodat het bloed er uit stroomt. Het dode dier krijgt een duw zodat het aansluit bij de andere varkenslijken die er al hangen en één voor één  door de volgende 'afdeling 'in een metalen bak wordt gedumpt. Daar wordt het dier van haren en vuil ontdaan, en is het ook geen dier meer. Het wordt stuiterend rondgerold, met branders en sproeiers bewerkt om even later glimmend roze weer doorrolt naar de volgende afdeling. Een vakman verwijderd de ingewanden. 

Sommige varkens krijsten luid en schril wanneer de man met de tang ze had uitgekozen. Het geluid kwam boven de fabrieksherrie uit. Reddeloos, Ik keek naar de varkens, Een varken keek naar mij. Kijk mij. 

Schuldig.

Herinnering: Fascinatie en angst voor wat komen gaat

 Ik was 6 - 11 jaar 

Het leven lag voor me en ik keek er naar met ontzag en angst. Ontzag bijvoorbeeld voor de Apollo vluchten - ze wilden naar de maan en daarop dan landen! Die lanceringen van de raketten wilde ik zien! Het aftellen tot het moment van de lancering was superspannend! Zo'n enorme toren die van de grond op werd getild en door vuur de lucht in werd gestuwd! Fascinerend vond ik dat! Puntje stoel zat ik naar het beeld te kijken. Ik kende de namen van alle astronauten en hield plakboeken bij. 

Angst : Mensen konden zo maar vermoord worden. President Kennedy werd doodgeschoten- we hadden het op de televisie gezien! Wat een impact had dat! Weken ging het er over.  En dan, de onzekerheid van het leven dat ik tegemoet ging...

Want hoe zou ik er ooit deel van kunnen uitmaken? Ik begreep de wereld niet. Ik weet nog hoe ik oneindig kon worstelen met de vraag wat elektriciteit was! Ik vroeg het aan mijn vader, die gaf een zeer uitgebreid antwoord maar ik snapte de uitleg niet. Geen sikkepit.  Ik wist wel wat je er mee kon doen, en dat met een stekker in het stopcontact apparaten op stroom kunnen werken, maar ik wist niet wat het WAS. En het antwoord op die vraag had ik zo nodig, om het gevoel te krijgen iets van controle over mijn omgeving te krijgen. 

Nog een voorbeeld. Oorlog! Niemand wilde oorlog! Maar waarom maakten ze dan wapens? Dat moeten ze dan toch verbieden!? Ik kreeg er geen antwoord op. Ik had het idee dat het mij aan essentiële kennis ontbrak. Een kennis die ik volwassenen wel toedichtte. Volwassenen die winkels konden hebben en bedrijven!! Straks zou dit ook allemaal van mij verwacht worden en ik had daar geen kaas van gegeten! Hoe moest dat toch!?   Hoe deden ze dat toch allemaal? Hoe kon ik zelf ooit groot zijn? Ik wist niet. Ik begreep niet. Het maakte me angstig voor de toekomst. Ouderen waren mensen die dingen deden en konden die ik nooit zou beheersen.

Dat volwassenen gewone mensen waren, daar ben ik later stapje voor stapje achter gekomen. Met elke keer weer de constatering: ‘Is dat alles?’ 

Ik kwam er achter dat mensen zelf ook niet duidelijk hadden waarmee ze werkten ( neem ‘stroom’)

Heel vroeger moest alles beter zijn geweest dacht ik als kind die bang was voor wat later komen ging . Als ik had moeten kiezen of ik in een tijdmachine naar de toekomst wilde of naar het verleden had ik voor het verleden gekozen. Heel ver terug. En wereld zonder machines, een wereld die nog niet compleet werd gedomineerd door die soort waar ik weinig van begreep, de mens. Ik begreep niet waarom alles moest veranderen als alles toch goed was. Béter zelfs, in mijn beginnersogen.  Ik wou kinderlijk naïef dat ik in een oertijd woonde met vrolijke mensen met knotsen rond een kampvuur. 

Maar ja. Goed.

Daar komen we misschien vanzelf wel weer ooit terecht

herinneringen: zingen in bed

 Tussen ooit opgetekende herinneringen vond ik ook deze:

"Wanneer er bij het naar bed gaan nog geluiden doorklonken van de kamer beneden was dat plezierig. Geluiden van de TV die zacht doordrongen of van bekende stemmen van de mensen die er waren. Maar dat was niet altijd....

Welk kind is er niet ooit bang voor geweest? Dat er een eng monster onder het bed lag. Ik durfde niet te kijken.

Ook zag ik als ik stil op bed lag vaak ogen. Overal ogen die verschenen, op de muren, en waarvan ik wist dat ze niet echt waren maar die me toch een zekere angst inboezemden.  Het is niet daarom dat ik rollebolde in bed – maar misschien ook wel, denk ik nu. Want dat deed ik. ’s Avonds, als ik op bed lag en ging slapen, ging ik rollebollen . Als kind tot ongeveer 9 – 10 jaar lag ik op m’n zij op bed en had dan m’n arm gebogen met mijn hand tegen mijn oor, en dan ging ik heen en weer en zong liedjes. Ik zong mezelf in slaap. Of ‘dreinde’ mezelf in slaap. Het klonk vast niet al te fijn. Maar ik genoot er erg van mezelf zo in slaap te wiegen en de liedjes te zingen van de top 40.

Mijn zus, die in de aangrenzende slaapkamer sliep of probeerde te slapen werd er wel eens gek van, en dan stoof ze woedend mijn slaapkamertje in, dat ik nu es OP moest houden!!

Dat rollebollen, zo noem ik het maar even vond ik heerlijk. Ik zong en bewoog Zo viel ik in slaap. Elke avond. Toen ik dat op m'n tiende nog steeds deed begon ik me zorgen te maken. Want hoe moest dat als ik groot was? Dan zou ik het bed delen met iemand, en dan kon ik dat natuurlijk niet meer doen. Want dat werd vast gek gevonden. Ik kon toch moeilijk rollend en zingend naast een partner liggen?

Er zat niets anders op. Ik moest het afleren."

Schattig en Trots

 'Schattig' is een woord dat niet zo bij mijn gendervocabulaire past. Ik hoor dat met name meisjes en vrouwen vaker blij uitroepen bij het zien van voorwerpen die kleiner zijn dan vergelijkbare voorwerpen. De verkleinwoordjes. 

Ik heb niet zo veel met dat woordje, maar ik moest er wel aan denken toen ik vanaf acht hoog hier naar beneden keek en de wereld me voorkwam als Madurodam. 

Ik heb jaren op flats gewoond en ook wel hoger dan op 8 hoog. Maar daar is het woord 'schattig' nooit bij me opgekomen.

Hier wel, het is de omgeving. Een trein beneden doet me denken aan de Märklin-treintjes die vaders vroeger als hun speelgoed op  zolder hadden rijden in zelfontworpen landschappen met bergen van papiermache en Oostenrijkse huisjes, spoorwegovergangen en kleine poppetjes en boompjes en zo meer.

Een lieflijk miniatuurlandschap. 

Het uitzicht van hier heeft daar wel wat van weg. Het is de associatie daarmee denk ik. Die piepkleine mensjes die je in de verte ziet lopen en de kleine vaartuigjes op het water.  Daarom denk ik. Ik zag dat treintje beneden rijden en dacht: schattig.

Het was een vakantiedag in Spanje. Maar ook een vakantiedag waarop we veel bezig zijn geweest met het leven in Nederland. De gezondheidstoestand van mijn zus, waarmee het, zo vernamen wij na een beeldtelefoontje gelukkig de goede kant lijkt op te gaan, en het was de dag dat onze jongste zoon zijn Master Sociologie kreeg uitgereikt op de Universiteit van Tilburg. Een gebeurtenis waar je als ouders bij hoort te zijn. Zeker ook omdat hij er als beste student een toespraak zou houden. De datum van de uitreiking viel echter precies midden in onze vakantie, en we hebben de keus gemaakt om er toch maar op uit te gaan. Ook omdat we vorig jaar wel bij de uitreiking van zijn Masterdiploma Filosofie waren. 

Helemáál lekker voelt het toch niet, maar we werden zoals we hadden gevraagd wel van alle activiteiten rondom de uitreiking rechtstreeks op de hoogte gehouden middels berichten foto's en filmpjes door onze andere kinderen. Zo konden we toch meevoelen en meebeleven.

Daarbij werd ik wederom in aanraking gebracht met een nieuw fenomeen. (Weer anders dan het gebruik van het woord 'schattig')

Het nieuwe fenomeen was trots. Ik was echt een trotse vader. 

De kinderen geven me genoeg redenen om trots op ze te zijn. Altijd wordt dat door mij rationeel omgevormd als onterecht. Waarom zou ik trots zijn op prestaties van mijn kinderen? Ze zijn sowieso goed zoals ze zijn en in hun prestatie geldt de trots die daarbij hoort aan hun zelf toe. Zij hebben een prestatie neergezet waar ze trots op mogen zijn. 

Wat het nu anders maakte waren misschien de woorden van de professor die hem heeft begeleid in zijn toespraak naar hem: 'You are special, leaving a trade of cum laudes behind you wherever you go' En daar zie ik hem staan, zoon van ons op die foto's. Mooie jongen! , en opeens was daar wat ontroering. Ik weet niet eens helemaal zeker of dat 'trots' is. Maar ik denk het wel. Ik had hem graag even stevig gehugd.

Onhandig geplaatst betonblok

 Het is onwaarschijnlijk dat iemand mij als een materialist zou beschouwen. Je moet er ook financieel vermogend voor zijn denk ik om werkelijk in die wereld terecht te komen.  Van de hard-core materialisten. Dus mijn niet materialistische inslag  zal pas bevestigd kunnen worden op de dag nadat Gaston ons huis verlaat en door mij buitengewoon hartelijk wordt uitgezwaaid.  

Maar je hoeft geen materialist te zijn om te kunnen genieten van materiële dingen. ( Dat lijkt me een uitspraak van een beroemde persoon, maar ik doe hem nu) 

Zo kan ik ook genieten van meubels die ik in de kringloopwinkel heb aangeschaft en die bij ons in de kamer helemaal niet misstaan.

En zo geniet ik van wel meer dingen.

Ik ben niet gehecht aan materiele zaken.  Gaat er iets stuk, maakt niet uit. Even jammer dat wel, maar we fixen het wel , of we kopen wel een andere als het nodig is

Dat is een beetje anders met de auto waarmee we vaak op pad zijn. Daar heb ik toch altijd iets van trots bij gevoeld wanneer ik daarin achter het stuur plaatsnam. De Toyota is al 12 jaar oud, maar we hebben hem pas drie jaar geleden aangeschaft en  als ik er eens mee door de wasstraat gereden ben ( dat doe ik drie/ vier keer per jaar,) dan geniet ik van de glans van de lak en de metalen velgen en dan hebben we ook gezorgd dat het interieur van de wagen er picobello uitziet en schoon is.

Gister wil ik met de Toyota van een parkeerplaats in St Jean -de- Luz afrijden nadat we daar de kust hadden bekeken in 29 graden, als ik plots ergens goed tegenaan zit. Ik had niet gezien wat. Het bleek een onhandig geplaatst betonnen blok die daar was geplaatst om verkeer vanaf de parkeerplaats in goede banen te leiden. Ik had het ding totaal niet opgemerkt.

De zijkant van de auto was hierdoor lelijk bekrast en gedeukt. Gelukkig kon het portier nog wel gewoon open en dicht, maar het was een lelijk gezicht. Het rijmt leuker als dat het was.

Wat kun je doen? Gebeurd is gebeurd. Shit happens.

Maar er is meer aan de hand natuurlijk en dat is dit: Ik kan niet meer trots zijn op de wagen. Ik kan niet meer pochen dat ik schadevrij rij.  Oké, 'boeie' zou je kunnen zeggen. Maar het ergste is dat elke keer als ik nu het voertuig nader ik een klein beetje door de grond ga bij het aanschouwen van de schade. Mijn gezicht vertrekt dan even in een pijnlijke kramp.

Ik ben benieuwd hoelang ik dat blijf houden. Ik hoop dat die kramp niet blijft zitten, want een vrolijk gezicht is gezelliger. 

'Het is maar een auto' is voor even nu mijn mantra

gekoesterd beeld

Ik heb een beeld dat ik koester. Al jarenlang. Het is een beeld dat ik vooral ken uit films. Italiaanse films met name.

Het laat zich zien in mediterrane sferen. Het is het zonnig beeld van een klein domein, een licht chateau met een goed verzorgde tuin met ceders en fruitbomen er om heen, en in de beschutting daarvan voor dat chateau staat een lange met wit tafellaken gedekte tafel met kleurrijke lekkernijen en goed gevulde flessen. Daaraan  zitten smaakvol geklede mensen die plezier met elkaar hebben . Praten plagen en lachen. Het is een fijn samenzijn. Ze drinken en proeven van lekkernijen. Er worden verhalen verteld. Anekdotes. Er struinen verderop wat dieren. Pauwen. Kippen Geiten. 

Voor mij is dit het beeld van het paradijs op aarde.

Een heel klein beetje van dit beeld- ik kreeg het in ieder geval voor ogen- had ik gezeten aan tafel op uitnodiging van de eigenaar en eigenaresse van het Chateau. 

Buiten was de temperatuur aangenaam. Op tafel stonden 7  flessen waarvan we konden kiezen en in Goed Engels werd er gesproken en naar elkaar geluisterd. De mediterrane sfeer was er . Hier in het zuidwesten van Frankrijk, bij een gehucht nabij het stadje Saintes. 

God in Frankrijk

Het is geen reizen wanneer je met 120 kilometer per uur over de autosnelweg van Frankrijk scheert.  Het is het je verplaatsen in een geavanceerd stuk blik op wielen. 
Desondanks kan ik daar zeer van genieten. Ik zie graag de landschappen aan me voorbij trekken onder het genot van het beluisteren van eigen muziek dat op een passend volumeniveau door  goede speakers de auto tot een kleine studio maakt . 
Ruim 5 uren waren we vandaag onderweg om te arriveren  in een volgend verblijf - gister al gereserveerd- en wel een gîte bij een chateau, waar we ons - zo bleek al snel na aankomst -ons kasteelheer en kasteelvrouw konden wanen in een riant en smaakvol ingericht onderkomen.

In hoeveel onderkomens we in ons leven de nacht hebben doorgebracht weet ik niet . De meeste ben ik vergeten maar sommige verblijven vergeet je niet, en daar hoort deze waar we nu zitten vast ook bij. 

De omgeving is prikkelarm. Binnen loopafstand kun je hier paarden zien lopen in een weiland. Kippen. Je kunt zien hoe groen het is. We zagen ook twee kleine reetjes, We zagen het langzaam donker worden. En dat waren de directe externe prikkels. 

We hebben ons terras en ons verblijf. Ik zit nu buiten met de laptop. Het is een zoele nazomeravond Ik heb een goed glas witte wijn naast me staan. Ik zie achter een boom een bijna volle maan de kop opsteken om het chateau en ons verblijf in een feeëriek schijnsel te zetten. 

Hoe rijk kun je je voelen?

God in Frankrijk is er ook. We zagen hem net en hij groette ons. Enigszins jaloers

Maar we nodigen hem uit. Hij mag er bij komen..

vakantie, dag 1: Naar Normandië

Zo rijdend langs de westkust van Frankrijk valt het me op hoeveel we er allemaal al van gezien hebben en hoeveel we al kennen. Francofielen als we zijn. Waar zijn we NIET geweest!? Het is eigenaardig dat het plaatsje dat we morgen gaan zien tot op heden aan onze aandacht is ontsnapt.

Vanmiddag zijn we vertrokken.  Kamers gestofzuigd? Vuilnisbakken geleegd? Planten water gegeven? Ramen dicht? Vloertjes gedweild? Banden op spanning gebracht? Alles ingepakt? Bederfelijke waar weggegooid? 
Volgens mij hebben we alles bij ons wat we nodig hebben , En alles wat we niet bij ons hebben? wie maalt er om!!? Ik niet. 
Wat hadden we niet bij ons? ( en dat was wel een missertje!) : Een 'milieu vignet!', Dat is een sticker die je op je op je auto moet plakken en waarmee je ook toegang hebt met de auto tot grotere steden in Frankrijk en Spanje Zo'n ding kun je nergens kopen en moet per se online aangevraagd worden. Het duurt dan zo'n dag of 10 voordat je die thuis hebt, maar je kunt wel binnen twee dagen online een bevestiging krijgen van de aanvraag en samen met de factuur een bewijs krijgen DAT je hem hebt aangevraagd. Dat moet je dan uitprinten en op je dashboard achter de voorruit van de auto leggen. Kind kan de was doen. Aanvragen, Afwachten, Printer regelen. Hoe moeilijk kan het zijn. Maar we hebben vakantie en dus heerlijk alle tijd...
Verder vergeten: ( dat tot dusver is opgemerkt.) Een plastic voorraadpot voor koffie), en een rol keukenpapier, kwamen we later nog achter..

A LA CAMPAGNE
Dat kun je wel zeggen. Nauwelijks nog maar van de snelweg af ( wat was het lekker doorrijden- zeer rustig op de weg en maximumsnelheden waar ze in Nederland een puntje aan kunnen zuigen) en daar sloegen we in Normandië mevrouw Google volgend smalle paden in tussen veel groen. Onderweg was de accommodatie geregeld door mijn uitstekende bijrijder en vrouw. Een landelijk huisje zou het zijn en dat WAS het ook. 

We parkeerden de auto in het  avondlicht en we werden met gejuich ontvangen. Blatende schapen waren het. Ik heb nooit geweten dat er zo iets bestond als enthousiast blaten - ik had er ook nog nooit zo over nagedacht moet ik eerlijk zeggen. Maar het was dat ze hun pootjes niet enthousiast in de lucht kunnen gooien maar anders hadden ze het zeker gedaan!

Ook veel kippen liepen er rond. Ik zag een ezel.

We voelden ons meteen goed in het landelijk onderkomen. Een prikkelarme en ontspannende omgeving waar je gewoon rustig kan ademhalen. Leuk keukentje. Behalve de geluiden van blatende schapen vogelgeluiden en de geluiden die we zelf produceerden was het er heerlijk stil. Hoe landelijk kan een kopje klinken dat op het aanrecht wordt neergezet, Een bord dat uit de kast wordt gepakt. Het pruttelen van een koffiezetapparaat. 

Het bracht een natuurlijk ontspannen avond. Met nog even een spelletje aan de kleine keukentafel, een warme douche en bijtijds naar bed.

De ochtend bracht meer zalige rust. Ochtendlicht . Uit het raam zie ik de bedauwde velden met daarin enkele haastige kippen en een dampend rund. De dag gaat beginnen maar er begint niets nieuws. Behalve dat de ochtend zich langzaam uitrekt.

schets van mijn werkochtend

Nieuwe dag, Nieuw begin. Om es met een cliché te beginnen.

 

Vanmorgen werd ik zoals gewoonlijk voor de wekker wakker in een eenpersoonsbed . In een ruimte waarin verder een provisiekast , een wit dressoir en een gammele fineerkast staan . In de laatste liggen beddengoed, handdoeken en washandjes 

Er hangt in deze ruimte ook een automatische externe defibrillator,  een meldingspaneel voor als er brand is met bijbehorende instructies, en verder hangt er een oplaadbare zaklantaarn. Dingen waarvan je hoopt dat je ze niet nodig zult hebben als je in bed stapt.

Ik ben op mijn werk. Het linoleum op de vloer is op z'n minst gezegd groezelig, onder andere door douchewater uit de aangrenzende natte cel, dat ettelijke malen de ruimte is ingestroomd. 

Er zit  weliswaar een laag drempeltje als afscheiding tussen de twee ruimtes, alsmede een schuifdeur, maar die sluit niet afdoende.  Je zou er een extra ruk aan moeten geven als je gebruik zou willen maken van de douche en wilt voorkomen dat het water de voorraad/slaapruimte in sijpelt. 

Ik zelf douche er niet meer. Dat komt omdat de temperatuur van het douchewater op verzoek van zorgverleners door de mensen van de technische dienst naar beneden is bijgesteld . Dat heeft een reden:

 Er wordt behalve door personeel vooral gebruik gemaakt van de douche door  cliënten. Cliënten zijn in dit geval mensen wiens hersenen niet zijn volgroeid en wiens begripsvermogen derhalve meer dan te wensen overlaat . 

Wanneer deze mensen de douche gebruiken wordt verondersteld, dat zij zich zouden kunnen verbranden onder een te warm afgestelde temperatuur. Het gaat om  mensen die wanneer dit zich voordoet op zich wel onmiddellijk van onder de douche vandaan zouden kunnen springen, maar met dat soort logische argumentatie zijn er een boel vergezochte te vinden die beginnen met: Maar als...

Het water is qua temperatuur nu volkomen veilig, want onder een waterstraal die nauwelijks warmer dan lauw genoemd kan worden kun je veilig en behaaglijk staan . Al zijn er cliënten die naar een andere douche in het gebouw op zoek gaan waar de temperatuur meer aan hun behoefte voldoet. 

Als waterbesparende maatregel  wordt- nu ik toch over de douche bezig ben-  is het nodig dat er om de minuut een knop ingedrukt dient te worden om de straal gaande te houden anders stopt de watertoevloed , nou ja,, toevloed? Het waterdrukpeil is ontoereikend om het die kwalificatie mee te geven. 

De douche wil ook spontaan gaan sproeien. Sterker nog: dat hoort ie ook  te doen! 3 Maal per dag. 4 minuten. Dat is bedoeld om de leidingen schoon te houden van de gevreesde salmonellabacterie  Er moet daarom ook vaker van douchekop gewisseld worden, want de douchekop met filter moet zo nu en dan filteren. 

Wanneer de schuifdeur een beetje open staat en er is niet aan gedacht de sproeier de goede kant op te richten kan het gebeuren dat 's nachts het water  van de spontaan lopende douche de voorraadkamer in komt, waar ik lig te slapen. 

Maar ik let er op. Ik draai als ik ga slapen de sproeier naar de muur

De AED heb ik nog niet in real life hoeven te gebruiken. Alleen tijdens BHV trainingen op poppen. Ik weet waar de plakkertjes moeten , en heb de instructies van de Artificial robot  vaak gehoord.   Er hangt een sticker naast de voordeur. Daarop staat vermeld: AED AANWEZIG. Er is nog niet iemand aan de deur geweest om te vragen of ie het ding mocht gebruiken. Bij de laatste instructie kreeg ik te horen dat we, wanneer iemand van buiten het apparaat  nodig heeft de AED  mee dienen te geven maar zelf niet mee gaat om te helpen. Wij moeten  immers ten alle tijde voor onze cliënten aanwezig zijn. Het is dus: 'Alstublieft, veel plezier er mee'

De zaklantaarn heb ik maar 1 keer nodig gehad. Dat was toen na een stroomstoring ook de noodverlichting in de woning dreigde uit te vallen en ik me in een aardedonker huis bevond. De lantaarn had juist toen niet op de oplader gestaan en zo stond ik met het enorme ding in mijn hand dat ik slechts nog als slagwapen zou kunnen gebruiken.

Er liggen drie telefoons naast me op de stoel. 1 ervan is van mezelf. Die andere twee zijn werk gerelateerd. Ik lig in een huis met 17 mensen waar ik verantwoordelijkheid voor draag. De jongste is 18, de oudste 65. 

Ik sta op en was mezelf, koud water over mijn ochtendhoofd. Ik schik mijn haar; mijn hand is een kam met vier tanden. Ik druppel mijn door blefaritis  aangedane oogleden. Ik poest mijn tanden en weer valt me de metalige smaak op achter in mijn mond. Ik heb deo en ik heb aftershave. Schone sokken en een schone onderbroek, maar die kledingstukken  heb ik nu niet nodig, ik ben nog schoon zat. 

Ik ruim mijn beddengoed op. Berg het in 'mijn' la van de commode. Ik heb de raam wijd open gezet, zodat de ochtendslaaplucht er doorheen kan vluchten. Mijn collega die vanavond hier slaapt treft een kamer waarin mijn sporen volledig zijn uitgewist. De washandjes die ik gebruikt heb liggen in de wasmand. Twee washandjes, in plaats van een washandje en een handdoek.  1 washandje om te wassen, 1 om te drogen. Een handdoek meteen in de was gooien na 1 keer afdrogen vind ik onnodig. 

Ik sluit de deuren van de ruimte om te zorgen dat niet iedereen zomaar bij de provisiekast kan, en ook de toiletdeur gaat op slot. Het toilet is alleen voor het personeel bedoeld en niet voor de bewoners. Die kunnen er soms een smerig potje van maken.

In de keuken zet ik koffie voor mezelf. Het is half zeven s morgens. Een snel ontbijt neem ik in de vorm van een bruine boterham met een beetje pure hagelslag.

Dan kan ik me aan het werk zetten. In het kantoortje zet ik de computer aan, en bekijk nog even de bijzonderheden van deze ochtend. Dan hoor ik al snel de eerste mensen . Ik herken de voetstappen, de geluiden die ze maken. Ik hoef niet te kijken om te weten wie ik hoor rondstruinen in het huis. 

Dan gaat m'n dienst beginnen. Vragen, medicijnen, druppelen, smeren, ontbijt, vragen, mensen wekken, steunkousen, zalfjes, schoenveters, vragen,  grapjes, praatjes, scheren, bedden nazien, controleren bij maaltijden, vragen, taxi's die bellen, afspraken die gemaakt moeten worden, dierengeluiden temperen, ruzie's bijtijds afkappen, mensen wegbrengen, en zorgen dat ieder op de hoogte is. Signaleren waar knelpunten zitten, rapporteren, nazien of alles klopt. Zijn de uitstapjes voor de komende dagen geregeld? Wie moet ik nog op de hoogte brengen? Is er genoeg geld? Moeten er nog boodschappen worden gehaald? De oven is kapot, is dat doorgegeven? Alle kranen moeten aan. De medicatie afgetekend, het brood opgeborgen in de vriezer, de pakken in de koelkast gestikkerd. De temperatuur gemeten en doorgegeven. De waterstand doorgeven aan de TD. Vervanging voor ziek personeel geregeld. Er is geen directe aflos, dus er moet een goede schriftelijke overdracht zijn.

En dan ga ik weg. Naar huis. Met de auto of te voet.  Als ik de deur achter me sluit, ben ik vrij. 

Bron van vermaak niet aan mij besteed

Lachen als iemans valt.

Bron van vermaak, Iemand struikelt en valt  PLONS in een zwembad. Of glijdt uit. Stoot zijn hoofd, valt van de trap noem maar op. Je kent het wel. Die blooper filmpjes in funny video programma s . De lachmachine s lachen met je mee. Hahahahahaha.

Maar ik ben niet zoals de anderen. Ik lach niet mee. Ik vind het niet leuk. Ik snap niet waarom mensen dan gaan of moeten lachen. Zeker niet als degene die valt zich waarschijnlijk behoorlijk bezeert...of in het zwembad valt met zijn mobiel in zijn broekzak en weet ik veel wat allemaal meer. Ik doe niet  'hahaha' dan. Ik zie er de humor niet van in. Het zal wel een tekortkoming zijn van mijn kant. Datgene wat mensen in het algemeen doet bulderen van de pret, daar frons in de wenkbrauwen of vertrekt mijn gelaat zich in een pijnlijke grimas. 

De wijsheid: 'Geen beter vermaak dan leedvermaak' wordt in Medialand ten volle begrepen, en volledig uitgemolken.  Mensen krijgen ze zo ver dat ze zichzelf ook voor gek laten zetten op tv. Die krijgen een emmer smurrie over zich heen als ze een vraag fout hebben beantwoord bijvoorbeeld. 

Waar Nederland ( en niet alleen Nederland - wat dacht je van Japan?- ) krom ligt voor de buis, kijk ik meewarig naar het scherm en de enige reden waarom ik nog even blijf kijken is de verbazing die me treft waarom mensen dit doen, en dit leuk vinden.

Momenteel waart er een populair format rond in menig studio waarin vips komisch uitgedost een kunstje doen en dat dan een jury moet raden wie of dat het is.  Mensen genieten van dat soort programma's.  Mensen die zich  verkleden. Ik heb het altijd stuitent gevonden. Mannen die zich als vrouwen voordoen met een vooropgezet doel om anderen te laten lachen. 

Ik niet. Ik hoor er wat dat betreft niet bij. Ik vind het goedkoop. Walgelijk zelfs. Ik ben misschien wel raar. 

Zeker omdat ik om dingen kan lachen waar anderen dan weer niet de humor van in zien. Het blog staat er vol mee.

.  

Voorbeeld in mens-zijn

 

Mijn leeftijd is 62.

Ik voel me vaak ouder als dat ik ben, ondanks een uiterlijk dat past bij mijn leeftijd. Er zijn mensen die me jonger schatten.

( Ik werk voor mensen met een verstandelijke beperking.)

Dat ik me ouder voel soms komt door……

Daar heb je het al. Nog maar net aan het schrijven en ik begin mezelf al in een richting te duwen waarvan ik nu al weet dat ik die morgen zie als de verkeerde. De B weg naar het Noorden. Want morgen voel ik me tiptop 40. Dan heb ik gezwommen, gerend, een gesprek gehad met een jongere over muziek, dan hebben we samen gelachen bij een spel…

Het maakt niet uit. Wat doet het er toe? Ik voel me wel eens ouder, nou èn!? Dan zal ik even niet lekker in mijn vel zitten, heb ik een kater of voelen m’n benen zwaar, maar ...Ik vind mezelf misschien niet belangrijk genoeg om precies te weten hoe ik in elkaar zit . En het hoe en waarom ik me vandaag zus voel en niet zo en waarom morgen zo en niet zus. Het lijkt me een vruchteloos zoeken . Zelfonderzoek, daar moet je een type voor zijn. Ik ben uit ander hout.

Alle respect en waardering voor mensen die hier wel meer mee bezig zijn, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik heb mensen die aan zichzelf werken hoog zitten. Wanneer het kaf van de charlatans gescheiden is zie ik waarachtig beoefenaren in levenskunst. Ik zie hoe het ze vooruit helpt in het mens-zijn en het hen helpt in harmonie te komen met alles om zich heen. Open vriendelijke en dankbare mensen zie ik soms. Mensen die niet bezig zijn met materialistische zaken. Zachtaardige mensen als engelen op aarde bij wijze van spreken. Daar kan ik met een zekere afgunst naar kijken. Naar mensen die zo volledig ogen. Die naar het schijnt een stapje hoger staan dan de mieren en schapen die wij zijn. Mensen die zich niet gekwetst kunnen voelen. Die soms geen jaloezie meer kennen. Die respectvol omgaan met alles wat groeit en bloeit. Het zijn misschien wel de gidsen voor ons. Een voorbeeld

Een voorbeeld dat ik nog niet kan volgen. Ik ben nog niet zover.

Te zeggen dat ik niet belangrijk genoeg ben is wellicht een drogreden, en maskeert dit mechanismes in mij die te maken hebben met een levenswijze welke ik om zou moeten gooien om te groeien naar een vollediger en beter mens, en waar ik onvoldoende zin an heb.

Ik leef maar een dotje. Met m’n voeten op tafel, een afstandsbediening, een wijntje en een shaggie en een ongeschoren hoofd. 

Doe op mijn manier ook mijn best.Dat wel

Dode Kater op zondag

Mooi beest. Goed verzorgd. Een zachte roodwitte vacht. Een uurtje geleden had mijn zoon het dier nog rond zien lopen, en nu lag ie daar. Op z'n zij. Zo maar open en bloot bij ons vlak bij onze voordeur.
Het dier lag er levenloos bij. De kater was dood.
Waardoor? Onbekend.
Niet aangereden.
Er leek schuim bij de bek te zien.
'Bek' klinkt hard. Het is een te hard woord voor zo'n levenloos zacht dier als een kat. Laat ik er 'bekje'van maken.
Het zou toch niet?

Deze week had in de krant gestaan dat in een aangrenzende wijk katten door kattenhaters? waren vergiftigd.

Wat doe je met een dode kat? je zoekt manieren om de eigenaar te achterhalen. Een halsbandje had het dier niet .
Het was aanbellen bij mensen in de omgeving. Ik zette een bericht op 'buurtlink'.
Het beest moest daar niet blijven liggen. We zochten iets waar we hem in konden leggen. Bananendozen zijn voor vele dingen geschikt. Hiervoor ook. We hadden nog zo'n doos in de berging liggen. Hierin brachten we het dier naar de berging achter het huis.
Prachtig dier. Zo zacht.
Daarna bellen wie het dier kon ophalen.
De dierenambulance deed het niet. De politie deed het niet. Er werd gezegd dat de gemeente dit deed.
Op zondag?
-'Ja, ook op zondag'
En ja, na een paar keer bellen kreeg ik warempel gehoor bij de 'calamiteitendienst' van de gemeente.

Kijk! Er wordt gewerkt op zondag! Ook bij de Gemeente! Tegen alle verwachting!
De medewerkster vertelde dat ze net al een melding had gekregen van de dode kat. De calamiteitendienst zou het waarschijnlijk vandaag nog komen ophalen op de hoek van de X en de Y straat.
Ik zei: "Kunt U doorgeven dat ze bij mij aanbellen als ze komen? Want het dier ligt op dat adres nu"
Ai!! Ingewikkeld. Want dan zou de melding opnieuw opgestart moeten worden.
Maar ik wilde de kat niet zomaar als oud vuil op straat leggen. Dat vond ik geen prettig idee
Ik  voelde me de lastige klant worden die het organisaties noopt tegenwoordig telefoongesprekken op te nemen voor educatieve doeleinden: "De melding is al doorgegeven meneer. Dat kan ik nu moeilijk veranderen".
-Geef mij het nummer dan maar. Dan bel ik ze zelf wel op.

Over verhalen die zich afspelen in de stoffige bovenkamers van ambtelijke molens kun je makkelijk uuuurenlang uitweiden . Dit ga ik nu niet doen. Ik maak het kort verder.

Dinsdag, na een aantal malen bellen, was de dode kater nog niet opgehaald. De medewerkster die ik ditmaal aan de telefoon had kwam met het volgende werkelijk briljante idee: "Als hij nu vrijdag nóg niet opgehaald is, belt U dan nog even terug!!"
Tjee! Dat ik daar zelf nog niet aan gedacht had!!
Nou, dat was dan geregeld.
Voor mij wel tenminste. Want ik had meteen al een besluit genomen.

Een klein half uurtje later wandelde ik met een bananendoos het gemeentehuis binnen. Zette de doos op de balie en zei dat er een dode kat in lag die niet opgehaald werd na vier keer bellen, heb me omgedraaid en  ben weggegaan. Een verbaasde ambtenaar achterlatend. Ik verwachte dat ik teruggeroepen zou worden maar ik hoorde niets.

Ik voelde me goed. Wat leuk is dat om zoiets te doen eigenlijk!!

De ( voorlopig) laatste

En hier tast ik het karakter van mijn eigen blog aan. Het moest niet gaan over de waan van alledag. Daar was het niet voor bedoeld. De waan van alle dag is al de hele dag om ons heen. 

Nee, schoonheid, humor, onzin en verbazing moesten de hoofdthema's van Davincini blijven,  met een vette knipoog naar de spiegel.

Dat is wat wemelde in het hoofd.

Laat de waan van de dag. Daar wordt je vooral maar murw van, of boos.En kost je energie.  Weg ermee!

Ik stop dit blog.
Na 1001 'berichten'

In ieder geval voorlopig

Ook omdat het me steeds moeilijker gemaakt wordt foto's of filmpjes te plaatsen. 

Ik wens ieder een goed leven. En gun jezelf elke dag als je kan een kadootje.

Davincini

Kevin Ayers

Kevin heb ik jarenlang als mijn vriend op afstand beschouwd. Als een met mij gelijkgestemde ziel kwam hij op het juiste moment weer met een album met een aantal nummers die helemaal pasten bij mijn leven.

Nu is hij overleden. In zijn slaap, op 68-jarige leeftijd.
En ik voel het verlies diep van binnen.

Ben wel blij dat ik nog wel eens naar hem kan luisteren. Zoals naar dit nummer: "Toujours la Voyage", wat zo'n heerlijke lome zomeratmosfeer in zich draagt.

Dank Kevin, je was veel groter dan de meesten wisten.