Heg en Schaar

Ik heb drie maanden geleden de stap genomen om me te begeven onder de professionals van het tuinonderhoud . Welgemoed betrad ik met brede schoudertjes de bouwmarkt . Ik kan breed lopen -  het blijven  schoudertjes! Een pak met schoudervulling had wellicht uitkomst geboden. Daarmee had ik het geijkte bouwmarktpostuur kunnen benaderen, maar ja, te laat. Terug ga je niet meer. 

Ik kan wel heel goed de 'doelbewuste tred' doen!  De man die weet wat ie wil. Zo stevende ik aan op pad 43 van de zaak, om er een  geoefende blik te werpen op het aanbod van de elektrische heggenscharen.  

Daar zou het normaliter bij gebleven zijn en had ik daarna vriendelijk en kordaat gedag gezwaaid naar de professionals . Ik ben namelijk geen gemakkelijke koper. Ik schaf me niet zomaar wat aan. Ik overweeg een enkel moment maar kom al snel tot de volgende gedachte:  Goed, en dan heb ik het in huis. En dan!? Daarna verlaat ik de zaak, met soms een onbestemd, soms een opgelucht gevoel. Ik heb toch gewoon mijn eigen trouwe handheggenschaar?  Wat is er eigenlijk mis mee?

Dit keer wilde ik doorzetten. Kom op! Ik wilde al vaker een elektrische heggenschaar. Ik zeg die dingen soms. In een overmoedige opwelling. Laat ik nou niet weglopen, maar gewoon de knoop doorhakken en kopen! 

Je hebt verschillende soorten heggenscharen ( je schrijft heggeNscharen, maar wie spreekt dat in Godsnaam zo uit??) Je hebt ze met en zonder snoer. Die zonder snoer werken op een oplaadbare accu.

Je hebt ze met verschillende soorten zaaglengtes en sommige exemplaren kunnen takken van 4, 5 millimeter aan, en andere weer niet. Je hebt zwaardere en lichtere modellen, noem maar op.

Maar ik had me thuis al enigszins voorbereid en wist ongeveer wat ik wilde.

Ik wilde er een met een snoer met een stekker en niet een heggeNschaar met accu. Dit omdat ik slechte ervaringen had met mijn boormachine die zijn energie uit een opgeladen accu verkreeg . Het boorgeluid werd bij gebruik  daarvan tergend snel lager om de ras afnemende rotatiesnelheid van het boortje passend te begeleiden. Na drie gaten boren de machine weer moeten opladen, dat was niets. Dus geen accu meer!

Ik wist wel, eentje met snoer, daar kleefde ook een risico aan. Namelijk dat je bij een moment van onoplettendheid de kans had per ongeluk met de schaar je snoer door te zagen. Dat was iets waar je voor gewaarschuwd werd. Dat gebeurde nogal eens. Ik ken het probleem. Ik heb  het ooit aan de hand gehad toen ik bij mijn schoonmoeder zaliger op haar verzoek het gras in de tuin elektrisch ging maaien. Ook toen was ik gewaarschuwd, maar...het gebeurde voor ik het wist. Snoertje doormidden. 

Maar een ezel stoot zich in het gemeen....

Hoewel?

Ik besloot tot de aankoop van een Bosch Heggenschaar met snoer. 

Thuis bleek het wel een kort snoer. Wanneer ik de heg aan de straatkant wilde uitdunnen had ik nog wel een meter of 8 verlengsnoer nodig. Een katrol. 

Het ding was ook wat zwaarder als dat ik me had voorgesteld. Ik stond ermee in de aanslag wat te wankelen op  een aluminium trapje op de stoep. De heg zou nu een poepie ruiken. 

Daar ging ik. Het zaagblad gleed door de dunne takjes als een vinger door de slagroom. Rakketakkerakketakke!! 

Oppassen voor het snoer.

Maar de grotere takken, daar kwam  hij niet doorheen. Voor de dikkere takken had ik toch handgereedschap nodig. De Bosch kon rakketakke wat ie wilde maar ja. De takken die ik wilde snoeien waren aanzienlijk dikker, zo bleek.

En zo was ik even later te aanschouwen. Met handgereedschap een beetje snoeien. Het past gewoon  beter bij mij. Dat gemotoriseerde en lawaaierige tuinonderhoud verfoei ik toch. Net als mensen met bladblazers. 

Nee, struiken en heggen. Je moet er een beetje lief voor zijn als je ze snoeien moet. Het is ook allemaal leven hè? Gewoon vriendelijk met de snoeischaar, de heggenschaar.  Geen lawaai verder. Ook fijner voor mensen in de woonomgeving. 

En verder geen domme dingen zeggen over elektrisch tuin gereedschap. En geen dingen kopen waarvan je diep van binnen wel weet, 'en dan heb je er een gekocht, en dan!?' 

Nu ligt ie daar. In de schuur. Mijn Bosch! Met snoer. Nog steeds. 

Soms weet je al heel snel hoe het afloopt

 Snars Sikkepit Jota en Gert begonnen een bandje. 

Het bandje zou heten : The Empty Heads. 

Maar het kwam niet echt van de grond

De slagboom, de automaat en de automobilist

Ik zit in de auto. Ik kom nauwelijks boven het portierraam uit. Ik zie mezelf wel eens voorbijrijden in reflecterende ramen. Dan neem ik het zelf waar: Deze Toyota Verso is veel te groot voor mij. Het is geen gezicht, dat kleine bolletje achter dat stuur. Ik moet op zn minst een kussentje. Maar dat is ook zowat

Ik ben er wel mee op vakantie geweet en heb er mee gereden. Over tolwegen ! Ik heb  gestaan op parkeerplaatsen waarbij er een ticket gepakt moet worden en later betaald  middels een automaat, welke is geplaatst voor de slagboom. Het is zaak  zo dichtbij mogelijk de auto langs de automaat te plaatsen, om vanachter het stuur makkelijker de nodige handelingen door het geopende portierraam te kunnen aanvangen en voltooien. 

Wat een overschatting was dat van mij dat ik dat inderdaad vanachter het stuur dacht te kunnen doen met mijn veiligheidsgordel nog OM! 

De handeling was simpel. De automaat had een kaartje in zijn gleufbek, en dat kaartje moest ik er uit trekken, dat was alles. Na deze handeling zou de roodwitte slagboom die nu horizontaal een barriere voor de auto vormde om door te rijden, omhoog gaan, en dan kon ik weer verder.

Ik rekte me uit om bij het kaartje te kunnen. En verder rekte ik me uit, en verder. De gordel rekte mee. En net met de toppen van mijn vingers en met een steeds roder aanlopend hoofd kon ik de rand van het kaartje, de ticket, raken. Maar ik moest er aan kunnen trekken!!!. Verdomde ticket. Die automaat liet niet makkelijk los ook! Ik zal...ik rekte me verder uit maar verdomme. Nee! Ik moest er aan geloven. De gordel moest uit. Het portier moest open want kaboutertje grijshoofd kan er niet bij. De vernedering van het klein zijn.! Achter me zitten Germanen in een Mercedes breed te grijnzen en nemen het stuitend tafereel op waarbij ze lachend opmerkingen tegen elkaar maken. Ik zou bijna mijn middelvingertje naar ze omhoog steken.

Dom

 

Het is opmerkelijk dat ik gelukkig kan zijn. Iemand die zo onhandig en dom is als ik . Die het kan verknallen voor zichzelf. Telkens weer.

Ik heb het gevoel in de weg te lopen. Maak fout na fout. Het doet er niet toe wat ik zeg.

Edoch: Ik kan gewoon blij zijn. Gelijk een sul. Een mongool van Down.

Het is wonderlijk dat ik nog in de spiegel kan kijken.

Maar ik doe het. Gewoon. En denk troostend : ‘Er zijn mensen die nog onhandiger zijn en dommer. Vast !!‘

Ik ben dom. Hoppa! Ik maak het wereldkundig. Dat zal geen verstandige keuze zijn, maar het kan me niets bommen. Ik ben niet verstandig, dus waarom doen alsof.

Dit is geen klaagzang. Geen slachtoffer die spreekt.

Ik maak fouten in m’n manier van denken en uitdrukken. Ik ben niet duidelijk genoeg, en word daarom niet goed begrepen. Ik kom onjuist over. Ik word in woorden overschaduwd door anderen. Soms zelfs door een mensch die naar ik stellig meen nog dommer is als dat ik zelf ben.

Ik heb niet de behoefte iemand te overtuigen. Daar ken ik mezelf te goed voor.

Ik heb onvoldoende verstand van zaken. Assurantiën, hypotheken, belastingen. De woorden alleen al klinken voor mij afstotelijk en te komen van een andere planeet waarop andere wezens wonen dan ik.

Waarop ik niet woon. Niet thuis ben. En ook in veel veel andere opzichten woon ik niet op deze planeet

Ik verkies vaker het alleen zijn nu.

Met mezelf kan ik redelijk overweg.

Dan kan ik rustig

vergeten en tevreden zijn

Ik zie wel lijdzaam toe soms,

dat mensen, zij die de air aanmeten wetend te zijn

en die de macht hebben dingen te veranderen

er in mijn ogen soms zo’n puinhoop van maken.

Het ondernemen van een sportactiviteit

Gert hield niet van sporten.

Het aanvangen tot het ondernemen van een sportactiviteit! Daar had hij ronduit een hekel aan.

Zichzelf in een aanstellerig sporttenue hijsen en eerst naar boven gaan om de hardloopschoenen te zoeken, die nooit op hun plek stonden….Gert werd er zo moe van.

Of ook, in het zwembad, zoals laatst:

In het zwembad voelde Gert zich al kort na binnenkomst gemarteld door schelle krijsende klanken van schreeuwende kinderen en dit terwijl hij er in een vochtig kleine omkleed-cabine vergeefs naar een haakje zocht om wat spullen op te hangen. Dit haatte hij. Zijn sleutels vielen op de grond toen hij zijn broek uittrok. Er kwam nog een winkelmuntje achteraan gezet dat door rolde naar een aangrenzende cabine. Gatver...lag daar nou een tampon op de grond?

Waarom hing er geen haakje!?

Ger deed zijn best to go with the flow. Ook al leek het een hatelijke flow, zo hatelijk zal ie niet zijn! Hij moest gewoon niet zo bezwaarlijk zijn. Niet bezwaarlijk zijn. Niet bezwaarlijk zijn. Met dit mantra in zijn hoofd hees Gert zich in zijn zwembroek. Ongemakken horen bij het leven.

Er hing Goddank geen spiegel maar desondanks zag Gert zichzelf staan met zijn blote lijf. Buikje boven een zwembroek. Buikje gaat sportief doen!

Hoe onhandig oogt dat? Buiten de cabine loopt hij met een tas ( die moet mee!) een berg kleren in zijn armen, en zijn zwembad IDbandje dat hij bij binnenkomst heeft gekregen naar een kasje met een display . Op het display verscheen een nummer dat correspondeerde met het nummer van het kluisje dat aan hem werd toegewezen. Waar had hij zijn bril gelaten?? Hij kon zo het nummer niet zien!.

En hoe moest hij zijn bril zoeken nu hij zijn armen vol had? Waar liet hij dan zijn spullen?

Maar even terug . Hij plaatste de tas en de kleding in een cabine op een smal bankje. Oppassen dat de kleren niet allemaal op de grond kukelen. Er lag daar een plas.

Met bril opnieuw naar de aflezer. Waar was het bandje gebleven? Oh, daar!:

Nummer 13. Hoe toepasselijk en weinig hoopvol!

Nummer 13 was onderaan ergens. Gert snelt naar de cabine om zijn tas te pakken want kluisje 13 was nu open, dat was een paar meter verderop, en zou na een seconde of 15 zichzelf weer sluiten.. Snel de tas pakken in de cabine en zorgen dat hij op tijd bij zijn tijdelijk verworven kastruimte was. Shit, nu viel zijn onderbroek toch nog op de grond en hij liet een schoen vallen. Maar hij was op tijd ! De tas plaatste hij zo, dat het deurtje van de kluis niet dicht kon vallen zodat hij op z’n gemak terug kon om de losse kleding weer bij elkaar te pakken en zijn schoen en onderbroek op te rapen. Die was nu wel nat geworden. Maar hij had het ergste gehad en dat bracht enige opluchting teweeg. Hij stouwde het kastje vol met zijn kleren schoenen en spullen, en met zijn tas met handdoek, bril en shampoo kon hij nu door naar het volgende traject. Het was Godverdomme net Spel zonder Grenzen.

De groene zeephelling was vervangen door een spiegelgladde vloer. Waarom vergat hij toch elke keer zijn slippers??!!! En waarom die spekgladde tegels niet opruwen? Hij zou hier makkelijk op weg naar de douche kunnen uitglijden en dood gaan tussen de kleedcabines en de kluisjes met links en rechts rennende en schreeuwende kinderen.

Wat deed hij hier? Hij ging zwemmen. En met een schuifelend stapje voor stapje in de richting van het bad zag het er naar uit dat dit daadwerkelijk zou gaan gebeuren.

De reden waarom Gert deze actie begonnen was was omdat hij wist dat zwemmen gezond voor hem was. Bij zwemmen zouden een boel spieren die zich al lang dood hadden gewaand weer opnieuw tot leven gewekt worden. Pezen gestrekt . En dat voelde goed. Dat voelde Levend! Soepel! Jonger! Heel de interne aandrijving kwam dan in de olie! Gert hield wel van het sporten achteraf! Dat was ook zijn drijfveer

Daar had je de doucheruimte al. De sprinklerinstallatie die heerlijk warm water gaf! Je zou er zo onder blijven staan . Gert zag tot zijn opluchting dat zijn buik en postuur niet afstaken tegen de rest van het zwemvolk. Er liepen mensen rond waaraan je je de vergelijking met vee, met name uit de varkenshouderij wel MOET maken.

In hetzelfde bad als hun zou Gert gaan. Hij had een hekel aan chloor maar begreep de noodzaak.

Gert ging geen baantjes zwemmen in het wedstrijdbad.

Gert deed in het zwembad wat zijn recalcitrante hart hem ingaf: tegen de stroomversnellingen inzwemmen. Hard werken om een meter vooruit te komen. Gert had niet veel ruimte nodig.

En inderdaad. Op de terugweg in de auto voelde Gert zich herboren.Vergeten was de sores. Soepel bewoog zijn lichaam. Een jonge God was hij, achter het stuur.

En Gert dacht, zoals elk jaar opnieuw: dat ga ik voortaan elke week doen!

Gert goes restyling

Natuurlijk, wanneer een huis er mooi uitziet kan dat genieten zijn.

Dus wanneer je een huis betrekt dan zorg je dat het een kleurtje krijgt naar je zin, een vloertje naar je hart. Er worden gordijnen en meubels aangeschaft die je aanstaan en als je er van houdt leuke accessoires.

Wat een woord hè, accessoires. Het betekent: ‘functieloze onzin’ Tenminste, voor wat mij betreft in heel veel gevallen. Maar er is een volksstam, begonnen bij de Ikea-ïsten die zich verspreidt heeft over het Westen en die noemen die accessoires ‘sfeermakers’

Het zijn dingetjes om neer te zetten en op te hangen.

Afin, voor ik ga afdwalen.

Het huis richt je in naar je zin. Na verloop van tijd zet je de puntjes op de i en verander je nog het een en ander totdat het af is, en je merkt: ja!! Dít is het huis waarin ik woon en waarin ik wens te wonen en het is goed zo.

Bij veel mensen ontstaat echter na enige tijd de neiging om de boel weer eens helemaal om te gooien.

Ik geef daar geen waarde-oordeel aan. Het kunnen nieuwe inzichten zijn of verzadiging die langzaam optreedt dat daartoe kan leiden.

Je moet je gelukkig kunnen voelen in je huis.

En je partner ook

En als je partner bijvoorbeeld op een kleur is uitgekeken, of op een vloer, dan kan dat. Ook al herken je dat zelf niet en vind je eigenlijk alles wel goed zoals het is. Maar als de wens er is zul je er mee moeten dealen.

Klussers voelen zich meteen door partner uitgedaagd, en zijn blij een plezier te kunnen doen. Ze stropen de mouwen op en zeggen: ‘Ander kleurtje? Tuurlijk liefje, fix ik even voor je. Wat voor kleur had je gewild? Gaan we meteen halen, smeer ik het er vanavond nog op!’

Voor veel vrouwen droompartners

Gert is geen droompartner. Hij kampt al 61 jaar met twee verder prima gevormde maar linkerhanden.

Echter, hij is van goede wil. Na enig verloop van tijd moet gezegd.

En zo staat hij even later met partner de ene na de andere kleurenkaartwaaier te bekijken. Het gaat om een nieuwe teint  voor de slaapkamer.

Gert heeft voor dat soort zaken niet veel geduld. Na de Karwei en de Dumphal liep hij nu op de verfafdeling van TMC rond te sjokken . Zalig de mensen die aan dit soort uitstapjes langdurig genot kunnen ondervinden. Het interesseert Gert gewoon niet genoeg. Hij staat erbij als een kleuter die aan de hand van zijn moeder trekt omdat hij weg wil. Hij doet het niet maar zijn schaduw verraadt hem.

Hij probeert erbij te blijven want uiteindelijk is ook hij gebaat bij een kleur die hij mooi vindt.

Dan wordt er een keuze gemaakt. Strandgeel. De kleur moet gemengd gaan worden in de mengmachine. Het duurt enige tijd en Gert sjokt inmiddels door de TMC waar hij uiteindelijk neerzijgt op een uitgestalde lounge-bank.

Wat duurt het lang. De ingrediënten voor strandgeel blijken moeilijk vindbaar of zijn ze er nog wel? De tijd verstrijkt en buiten wordt de zon moe van het lonken.

Het duurt ruim 20 minuten. De loungebank begon al wat in te zakken.

Dan verschijnt partner met de verfbus. Haar stemming en die van Gert wedijveren in graden van irritatie. Deze worden krampachtig verbeten en er wordt op de terugweg in de auto geen woord gesproken.

Het klussen moet dan nog gaan beginnen.

Maar niet meteen

Eerst relaxen. Boterhammetje met gebakken ei.

Daarna begon de twijfel al meteen bij partner op te spelen: ‘Het is veel te geel! Het is veel te fel!’

De met zorg uitgekozen kleur leek de verkeerde.

Maar, misschien moest je eerst maar gewoon beginnen met verven en dan viel het wie weet wel allemaal mee! Dan heb je er pas echt goed zicht op!

Gert begon ruimte te maken. De zware commode te verschuiven etc. Warempel met iets van voortvarendheid en met goed gemoed en opgetogenheid. Waar DAT vandaan kwam?

Hoppa! Daar stond Gert. In een bespatte outfit klusser te wezen en in de pot verf te roeren, die nog wat erg dik was en zo bleek al snel: toch he-le-maal niet de kleur!!

Nee. Het was em echt niet. Dit zou gaan nooit gaan wennen!!. Gert zelf vond het ook niets.

En al snel sloop in de opgetogenheid de intrigant in zijn hoofd die hem ironisch toebeet: ‘ Zie je wel. Altijd gedoe. Dit gaat eindeloos duren makker!!’

Thuis stonden achter een schot op zolder nog enige potten verf. Resten van vroeger die bewaard zijn gebleven want ‘dat kun je dan later misschien nog wel gebruiken voor het één of ander’ Dat moment zou dan wel eens NU kunnen zijn want er zat zowaar een zandkleurige tint bij, die op de slaapkamermuur misschien wel eens heel goed uit zou kunnen komen.

Proberen? Proberen!

Het openen van het verfblik drukte het pril opkomend optimisme enigszins de kop in omdat dit niet snel genoeg lukte met de verschillende messen en metalen wipgereedschapjes die Gert voor dit doel bij elkaar had gegrabbeld. Maar Gert kon ook een volhouder zijn en die wint dan uiteindelijk. De verf zag er nog goed uit en er was waarschijnlijk voldoende voor de te bewerken muur.

Nog even goed roeren met een houten spatel en wat water toevoegen om de gewenste dikte te krijgen.

Het viel mee dat de verf na al die jaren nog goed leek.

Het blik zelf leek ook goed. Maar dat bleek niet zo te zijn. Want onder het roeren spleet het blik aan de zijkant en aan de onderkant open en begon de verf weliswaar in de gewenste dikte over het krukje te stromen waar het opstond.

En beeld dat vertrouwen opriep omdat het bestaande klusbeeld hiermee weer bevestigd werd.

Voor alles is een oplossing. Je kunt verf overgieten in iets anders.

Wat later kon er dan begonnen worden.

De trouwe terracotta achtige/ oranje muur verdween langzaam achter de naar wat bleek donkerste zandkleur die je je maar kunt voorstellen ( met uitzondering van de zwarte stranden van Lanzarote)

Partner begon…..dit is veel te donker.

‘Nee hè!?’

Dan doen we de andere muur wat lichter!

Wordt vervolgd.

Gert vervoert een kast

Gert was er. Even.

Hij reed met een aanhanger. Want hij had iets te vervoeren dat niet in de auto paste. Iets dat te groot was. 

Het was een kast. Net nieuw gekocht. 

Nou, nieuw?

Nieuw bij de kringloopwinkel. 

Vrouw viel op de kast.

Niet letterlijk. Maar bij wijze van spreken. Ze vond hem mooi. Met de deurtjes, de laatjes, de koperen handgrepen, het soort hout waarvan de kast was gefabriceerd. Ze wilde hem voor die prijs niet laten staan en Gert had toch al een aanhangertje achter de Opel hangen. Dus dan kon de kast mooi meteen mee.

Het zat Gert dwars dat hij niet goed achteruit kon rijden met een aanhanger. Net zo dwars als de positie die de aanhanger zelf aannam na weer een volgende dappere poging daartoe.  Verdomme. Kloteding! Hoe hij ook stuurde....

Hoe moeilijk kan iets zijn?

Afin, achteruit rijden zo veel mogelijk vermijden was dan geboden. Plus een keertje een uur echt oefenen onder begeleiding van een pro!!

Gert reed van Tilburg naar Bergen op Zoom, Daar moest de kast naartoe. Het meubelstuk stond tegen de regen ingepakt in dik plastic en Gert had de tegenwoordigheid van geest zijn snelheid aan te passen aan de norm en bochten met de aanhanger niet te snel te nemen. Gert zag het zeil om de kast klapperen elke keer als hij in de achteruitkijkspiegel keek. Ging prima allemaal

Nog even en hij zou zijn waar hij wezen moest. Het was inmiddels goed donker geworden

De laatste straat indraaien. 

Wat nu?

Er stond een man. Hij was ook met de auto, en was gestopt. Om Gert iets te vertellen. Iets over het zeil op de aanhanger.

Het zeil was losgeraakt zeker. En wapperde nou wat onbeheerst aan zijn voertuig.

Ja dat bleek zo

Gert zag dat het een en ander los was geraakt.

Maar....

Waar was de kast?

De kast zat niet meer in de kar. De kar was leeg. Alsof een goochelaar een truc had uitgehaald. Gert het slachtoffer was van een prank van het een of ander.

Maar dat was niet zo.  Een lege bak. Die hoefde je verder niet te inspecteren of de kast toch niet ergens in een een hoek was geschoven. De kast moest er afgevallen zijn onderweg. Ergens op het laatste stuk.

Shit. Als....het op de snelweg was gebeurd? Nog voor de afslag Bergen op Zoom??? 

Oh nee!

Gert moest terugkeren. De zelfde route terug. Op zoek naar het gevallen en ongetwijfeld zwaar beschadigde meubelstuk, maar erger nog waren de beelden die voor zijn ogen in gedachten opdoemden: Die van blauwe zwaailichten en daarachter een file en,,,,misschien een auto in de kreukels, of twee...met slachtoffers??

Voor Gert met de auto bij de snelweg kwam zag hij dat wat de mooie kast was geweest als grof vuil langs de kant van de weg liggen. Niet op straat Goddank. Goddank niet op de snelweg, maar keurig bij een parkeerplek met een oriëntatiepunt.Een plattegrond.  Zo'n plek waar domme onverschillige mensen hun blikjes uit de auto gooien,  papiertjes en rotzooi. Nu lag er zelfs een meubelstuk tussen. 

Geen betere plek waar hij had kunnen liggen. Het lag als afgedaan en zwaar beschadigd praktisch zijn laatste adem uit te blazen. Onbegrijpelijk dat Gert, noch zijn vrouw het ding hadden horen vallen. Onbegrijpelijk ook omdat er geen scherpe bocht was daar....Vrouw en Gert tilden het houten gevaarte terug op de aanhanger. Plus de resten die ervan af waren gevallen. Laatjes. Kastdeurtje.. 

En zo deed de kast zijn intrede in het huis van Gert. Nu staat het te drogen en te wachten op een poging opgekalefaterd te worden. Een klusmeubel. Gert kan zijn hart ophalen, want klussen, dat is echt zijn ding.....

let op de puntjes.

Gert op avontuur

Maar je mist wel eens iets. Je kunt niet overal tegelijk zijn

de Dag

Bleek warmer dat ik had gedacht dat het zou worden. Kwam mede door de weerberichten. Die hadden me op verkeerd spoor gezet.

Het was duidelijk;  zo met een lange broek en alles, dat zou te warm worden.

Wat wel een plezierige gedachte was: ik zou lekker in de tuin kunnen zitten!  Want het zonnetje zou zo wel doorbreken. Heerlijk met een boek of tijdschrift en mijn smartphone. Opgewekt  uit de schuur de zittingkussens van de lounge bank gepakt, de rugkussens, de kussens voor de zitstoelen, het kussen voor de ligstoel.

Het kleedt de tuin meteen wat meer aan. Oogt meteen zomers

Dan die verstikkende broek  uit, waarvan de broekspijpen begonnen te kleven aan mijn benen. Naar boven de trap op, schoenen uit, vetertjes in de knoop, maar met geduld en wat behendigheid…los! Sokken uit. Heerlijk! Lange broek uit. Vrij! Mijn benen konden weer ademen. Korte broek pakken. Alles wat in de broekzakken zat van mijn lange broek overhevelen naar de broekzakken van mijn korte broek…portemonnee, opener, muntje voor winkelwagentjes, smartphone, aansteker, usb stickje met de back-up van mijn laptop, sleutels natuurlijk…Dan de riem uit de lange broek halen en  insteken in de korte broek.

Wie doet je wat!? Schoenen weer aan, zonder sokken. Klaar! Naar beneden! Zie hier. Man met zomerse outfit!

Nog even een mailtje doen

Kijk naar buiten. Wat nou!? Regen. Regen?

Snel naar buiten…de kussens van de loungebank …voor je het weet zijn ze doornat. Ik gris ze van de bank en spurt ermee naar de berging, smijt ze er neer. Loop snel terug voor de hoofdkussens..hoppa…naar de berging…weer terug…de kussens van de zitstoelen. Kussen van de ligstoel. Waarom moest ik ook zo nodig ALLE kussens pakken?

Zo. Alles daar weer dan netjes opbergen.

Ja..het koelt af.

Voel het plots om mijn benen.

Boven doe ik mijn schoenen uit. Korte broek gesp ik los…daar sta ik weer in mijn onderbroek. Lange broek aan. Spulletjes in de broekzak. Riem om.

Naar beneden,

Waar ik de zon zie doorbreken.

Dus..

het zou geloof ik niet mijn dag worden

JIJ bent snel!!

Vroeger  toen ik jong was en ik vaker een boodschap moest gaan halen voor mijn moeder in het naburige winkelcentrum, deed ik heel vaak mijn best om dat zo snel mogelijk te doen. Ik vloog over de weg, over het grasveld over de stoepen. Rennen!.  Een hardloper was ik.

Als jongere leek ik niet tegen de onvoorspelbaarheid van de buitenwereld opgewassen te zijn en wilde er alleen maar zo snel mogelijk doorheen.  Zo zou je het kunnen zien. Of er een flinter waarheid in zit, ik zou het niet met 100 procent zekerheid kunnen ontkennen. Ik vloog! Ik  moest wel!! Mijn benen begonnen meteen te rennen zodra ze buiten kwamen

Ik voelde me de supersnel.

Wat zou moeder wel niet zeggen dat ik zo snel weer met de boodschappen was teruggekeerd?

Nou, niets.

Meisjes zijn kleine vrouwen, mannen zijn grote jongetjes. Ik was vandaag een groot jongetje. Want toen ik vandaag bij de supermarkt nog een boodschap moest gaan halen heb ik dat rennend gedaan. Niet omdat ik heden ten dage nog zo veel ren. Sterker nog,  ik doe dat helemaal niet meer. Ik rende nu om te zien of ik nog fysiek in staat was OM te rennen! Hoe lang geleden is het geweest?  Mijn spieren wisten zich het niet meer precies te herinneren zo lang. Ze protesteerden dan ook acuut toen de beweging werd ingezet. Ze waren verward. Ze begrepen de beweging niet. Wat wilde die man met die Dirk vd Broek boodschappentas in zijn hand nou? Oh…rennen? Ze moesten zich even zetten...

Het zag er niet uit die eerste tientallen meters. Houterig, stram,  lachwekkend waarschijnlijk. Het maakte me niet uit. Zou ik nog kunnen hardlopen ? Dat wilde ik weten! In ieder geval zo’n tweehonderd meter? Dat het dan ook nog toont? Een beetje gestroomlijnd..

Mijn spieren kregen langzaam door waartoe ik het lichaam trachtte aan te sturen en warempel, het begon medewerking te verlenen. 

Tegen de tijd dat het hardlopen van mij er minder lachwekkend moet hebben uitgezien trad wel onmiddellijk de verzuring op.Maar goed. Ik was er toch al.

Als een wervelwind door de winkel. Gris gris. Afrekenen bij de kassa, er stond helemaal niemand voor me in de rij!! Pinnen en terug! Snel ! Hardlopen ging met een doos wijn en een zak macaroni lastig , nu werd het meer snelwandelen.

En hop, daar was ik weer bijna thuis…en al vóórdat ik de deur met de sleutel  opende betrapte ik me op dezelfde infantiele gedachten als dat jongetje van vroeger. Wat zou mijn partner zeggen??

“Zo! hè???JIJ bent snel terug!!”dat zou ze zeggen.

Maar niets.

Dus daar hoef je het niet voor te doen.

Thuis ging ik verder waarmee ik bezig was. De miskoop van 2009: ‘een zelfontdooiende vriezer’ ontdoen van brokken en plakken ijs. Wat heerlijk dat er zoiets als zelfspot bestaat!!

Over trouw(en)

Waarom mensen trouwen?

Ik weet het niet , waarom mensen trouwen.

Ze doen het ook niet ALLEMAAL .  Er zijn er ook  die er voor kiezen geen vaste verbintenis aan te gaan, en alleen te blijven,  met hier en daar wellicht een scharrel.
Of met maar één scharrel,  op afstand. Voor als je er zin in hebt.   LAT.

Zou het niet vooral gewoonte zijn dat mensen trouwen?  'Want m’n  vader en moeder en de buren en al die andere Nederlanders deden het ook allemaal.

Dusss..'

En mogelijk speelt voortplanting een rol.  Je wilt een nageslacht dat verzorgd moet worden en richting gegeven en onderhouden. Het is praktisch om dat niet alleen te hoeven doen.

Het aantal vrouwen dat te maken heeft met 'nestdrang'  lijkt echter te verminderen . En ook mannen: de voortplantingsdrift staat op een lager pitje. Wat is heden ten dag nog de  noodzaak om je voort te planten? De wereld is te vol en te lelijk aan het worden.

En wanneer die voortplantingsbehoefte naar de achtergrond verdwijnt, verdwijnt ook de vaste partner. Want waarom samen zorgen voor iets dat er niet is?

Waarom 1 vrouw als er zoveel zijn?

Waarom jezelf binden als je vrij kunt zijn?

Waarom rekening houden met een partner als je je eigen leven  in kunt richten en waar een andere alleen maar inbreuk op kan maken?

Verliefdheid is geen basis voor een huwelijk. Verliefdheid gaat over. Mensen weet dat nu ook!!

En een trouwfeest is ook niet de droom van elke vrouw hoor, en ZEKER niet van elke man. Daarom hoef je dus ook niet in het huwelijk te treden. Bovendien zou dat een heeeele slechte reden zijn.

Overigens, die vrouwen, die he-le-maal  GAAN voor de BRUI-LOFT , met aanstellerige gilletjes en dat het allemaal tot in de PUNTJES.....die naar de zonnebank, met van die lange kunstnagels, en een kunstkop, en weet je hoe hoog de taart wordt? En hoe die jurk eruit ziet?

Blûûûrp!!Het kan me geen reet schelen. Sexy hoop ik. En als die taart heel hoog wordt kun je er dan niet beter een paar maken die dan wat minder hoog zijn?

Ik ben getrouwd na bijna negen jaar monogamie, en ik ben daarna monogaam gebleven.

Grapje? HA!! HA HA!!!   Neen!!! Geen grapje!!

En natuurlijk weet ik niet wat ik heb gemist, maar ik heb wel een vermoeden.  En weet je, ik ben niet jaloers op rondneukers.  En op bartypes. Inmiddels ben ik zeer tevreden met hoe het gelopen is – hoe we het gehouden hebben. Mijn vriendin/vrouw, onze drie kinderen en ik.  Getrouwd zijn hoeft ook niet te betekenen dat je onvrij bent ben ik achter gekomen. Wel dat je je verantwoordelijkheden moet nemen voor waar het gaat om opvoeding e.d. Maar ik heb het gevoel dat ik daar rijk van ben geworden.

Wat ik met dit stukje wil zeggen is dat ieder natuurlijk moet doen wat ie het beste vindt, maar veroordeel niemand. Dat doe ik ook niet. Maar vrijheid zit voor mij niet in ongetrouwd zijn!

Komt omdat ik geen sjans heb, wellicht….dat kan...

Het komt ook wel eens voor dat mensen er achter komen dat ze wellicht een verkeerde keus hebben gemaakt bij het kiezen van een levenspartner. Bij het zien van de huwelijksfoto's moet dat besef ook vrij vlot tot deze kersverse echtgenoot zijn doorgedrongen

de zolderkamer

Boven op zolder staan, achter schotten,onder andere, naast tenten en slaapmatjes, een aantal stevige kartonnen dozen.

De dozen bevatten ‘herinneringen’. Dozen met  duizenden dia’s. Een doos voor mijn dochter met daarin ‘leuke dingen’, evenals voor mijn jongste en oudste zoon.Tekeningen, schoolwerkjes, leuke briefjes enz. Voor mijn vrouw staan er dozen, en er staat  ook een doos van mij!!

Dingetjes uit mijn jeugd zitten er in. Uit de periode 1965-1980 vooral. Een doosje met plaatjes daarin die ik vroeger heb gespaard. Batmanplaatjes. Plaatjes van de Monkees. Er zitten bandrecorderbanden in;  Schriften met kaartjes en toegangsbewijzen, fotoos van TV series van toen. Maar ook een rode aansteker ( ooit gekregen van een Franse jeugdliefde: Isabelle), en zoveel  meer. Het is een doos , waarvan de inhoud me terugbrengt naar dat andere universum, de wereld van de kinderjaren.

Leuk? Jawel..ook wel eens niet leuk. Herinneringen zijn niet altijd om bij te glimlachen.

 Zinvol? Mja! Ook wel denk ik. Het zien van al die zaken roept immers beelden op, die ik anders misschien nooit meer terug had kunnen halen, en die waardevol zijn, omdat die beelden van mij zijn. Ze horen toch bij mij? En zeker voor zo iemand met zo’n fabelachtig slecht geheugen als ik is dat belangrijk.

Nou ja, belangrijk?

Wat is belangrijk?!

Als herinneringen wegblijven is dat misschien wel zo wenselijk.

Je weet het niet.

Wat ga ik ermee doen? Weggooien, of tot in lengte der dagen laten staan.

Die gedachte is mij de afgelopen decennia meermalen overvallen. Meermalen heb ik in die twintig/ dertig jaren  die dozen daadwerkelijk naar beneden gehaald. Ja DOZEN waren het er toen nog. Nu nog maar één; dus er is enigszinds gefilterd.

Mijn vrouw zegt dat het geen brood eet.

Nee, dat klopt.

Nu is het de afgelopen week twee keer voorgekomen dat mij iets te binnen schoot dat wellicht te maken heeft met de inhoud van die doos.

Hoewel ik het er ooit eerder in heb gezocht, maar niet heb gevonden, vraag ik me af, waar toch mijn horoscoop gebleven kan zijn.

‘Mijn horoscoop?

Ja.’

Ooit laten maken. Plaats van geboorte opgegeven, exacte tijd, en deze gegevens opgestuurd naar iemand die bleek vanuit die gegevens merkwaardige zaken te kunnen vertellen die te maken hadden met mijn persoon.

Ha! geloof je toch niet! Doe je toch niet aan mee aan die flauwekul...

Jawel…keertje.   

Ontdek alle zaken en behoud het goede.

Dus…en die horoscoop, die ik dertig jaar geleden heb laten maken, heeft me nooit losgelaten. Dat komt omdat ik er toentertijd een beetje van schrok.  

Want wat ik las sneed hout. Toen.  Daar zat zoveel herkenbaars in dat ik plots in een lotsbestemming moest gaan geloven.

En dat is toch wel het laatste waar je aan wil, aan een lotsbestemming.  Dat je het leven leeft dat al voor je uitgestippeld is. Waar je niets aan kunt veranderen, want je weet immers niet wat. Als je  al wat veranderd is dat natuurlijk óók  iets dat al beschreven stond! Dat je moest doen.  En wat maakt dat mij dan? Als een pionnetje aan een touwtje dat een bepaald traject aflegt...

Een maand of drie nadat ik deze persoonsbeschrijving had gekregen, wilde ik hem weer doorlezen.  De getypte tekst was bijna onleesbaar geworden, en zou verloren gaan tenzij ik het nog snel kon ontcijferen en over zou schrijven. Dat heb ik gedaan. En dat papier heb ik in een herinneringsdoos gestopt, waar ik het na zoveel jaren niet meer terug heb kunnen vinden. Alsof het niet meer voor mijn ogen bestemd mocht zijn…

Wat stond er in? Was het dan ZO bijzonder?

Ik weet het meeste niet meer.

Een paar dingen nog wel.

“Brokkenmaker in het verkeer”

“kinderrijk”

“houdt van TV”

Niet erg indrukwekkend. Bovendien ben ik geen brokkenmaker in het verkeer. Kan nog komen natuurlijk.

Dat denk ik telkens, dat ik nog es een brokkenmaker zal worden. Als oude eigenwijze man met een licht beschonken hoofd  in een barrel die vindt dat links ook es voorang mag hebben.

Nou, kinderrijk…ik ben zelf , naast het oppakken van mijn verantwoordelijkheden èn die te nemen, kinderlijk gebleven; dit heeft zo zijn nadelen, maar ook zijn voordelen. Daar zal ik nog wel eens over schrijven

 Ik heb drie kinderen. Ik werk voor mensen die functioneren op vaak kinderlijk niveau....dus.. Je zou mij inderdaad kunnen bestempelen als kinderrijk.  ( ik begeef me hier op het terrein van  algemeenheden die je zelf kleur geeft, dat besef ik, maar laat me maar even..)

En..houdt van TV... Dat is zo. Ik kan vanuit tal van invalshoeken naar TV kijken, en daar een mening over hebben. Ik ben een kritische kijker.

Het gevoel dat ik kreeg was er  een van teleurstelling. Er stonden immers geen indrukwekkende zaken te lezen in mijn horoscoop. Ik zou in mijn leven iemand worden die van TV hield....so what?.. en een brokkenmaker in het verkeer  zou zijn  - en zelfs dat ben ik tot op heden niet geworden..….wat moet je daar nou voor klinkende grafrede voor houden?

Grapje

Maar wat waren nu de andere dingen ook alweer? Zal ik nog één keer graven in die doos?

Wordt vervolgd.

2 vakantieschetsjes

Herinnering aan Gert.

Er waren bij het zwembad genoeg mensen die niet op Gert zouden letten, dus zou hij wel kans zien om ongezien, snel en discreet, zich om te kleden en zijn onderbroek voor een zwembroek te verwisselen.

No problem.

Het was ook zeker gelukt, als hij de juiste zwembroek bij zich had gehad, en niet die van zijn tengere zoon ( ze hadden beide een donkerkleurige)

Gert kwam er achter toen het textiel even boven de knieën bleef steken.

Vrouw had toevallig haar fototoestel bij de hand, en kon het niet nalaten de lens te richten op de schuddende bleke billen van haar man. Kennelijk vond ze dat iets dat vastgelegd moest worden.

En terwijl onze badgast zijn onderbroek weer opzocht waren er heel wat ogen die volgden wat die vrouw met die camera toch aan het fotograferen was…

zo ver voor wat betreft discretie.

*

Dochter had niet zo goed geslapen in haar tentje. Ze was  ‘s morgens  stilletjes.

 Lichtelijk ontdaan.

‘Wat is er?’

Het hoge woord kwam er uit: ‘…..ze schaamde zich….ze schaamde zich, voor ons!..’

De prijs van seks in een crvn.  ( vooral onze crvn – die beweegt en kreunt  mee…of moet ik zeggen: piept en kraakt mee..)

Vakantie 2012 ( 3)

Gert was het niet.

Het was mijn eigen hoofd die vanuit een stoeltjeslift ergens in de Dolomieten in de verte tuurde. Nieuwsgierig  in welk gebied wij straks de beentjes weer op de grond konden zetten, en hoe mooi het daar zou zijn. We waren reeds  20 minuten onderweg en al flink gestegen!

Daar kwam het eind in zicht.

Huh?

Shit. Een parkeerplaats?? Dan hadden we Goddomme net zo goed met de auto kunnen gaan (.. en inderdaad, wanneer we goed hadden gekeken op de kaart hadden we het kunnen zien..)

Maar:

Een tweede stoeltjeslift bracht ons boven de boomgrens, en eenmaal op zo’n 2300 meter hoogte kregen we weer vaste grond onder de voeten. Aanvankelijk in de kou liepen we er over bergpaden langs  de grillige toppen van een bergkam; en we proefden het Italiaanse gebergte in de zon, de regen en de mist. Dit indrukwekkende berg landschap ligt nu naast de Alpen, de Pyreneeën en de Himalaya in mijn hart. Er zijn hier nog zúlke mooie tochten te maken!

Vakantie 2012 ( 2)

Ze waren  vergeten dat de tent van de kinderen niet meer  deugde. Dat een stok die de tent mede zijn vorm en kracht moest geven vorig jaar geknakt was. Shit, dat was waar ook!  De constructie kreeg nu een enigszins  Kandinsky-achtige vormgeving,  maar niks van een tent. Nee, daar zouden ze niemand in te slapen kunnen leggen.

Fixen?

Gert en vrouw ondernamen pogingen. Gert had er  de moed in gekregen, want hij had de legkast inmiddels op orde gekregen.

Een rol tape en een tentharing die Gert met een voorhamer tot een langgerecht metalen stokje ging slaan, zouden de lapmiddelen worden waarmee de stok zou kunnen worden gerepareerd.

Het koste een paar kwartiertjes.

Maar de buigzame stok barste onder de goede bedoelingen,

En toen gaf Gert het  even op.  Iets meer wallen en wat grijzer. Hij herinnerde zich de folder met dat tentje dat je binnen een minuut kon opzetten, en besloot: die gaan we kopen!

Situatie nu:  er was een tent voor 1 kind. De ander mocht dan in de crvn slapen. Dit zou de dochter worden. Dat vond ze niet erg. Zelfs fijn!

Zij wist nog niet dat de constructie waarop ze in de crvn zou komen te liggen na enige tijd  uit elkaar zou kletteren,  en pas na een kleine reparatie weer zou voldoen….

Vader en moeder lagen  vroeg in bed die avond.  Niks lekkerders dan een bed. Eenmaal daarin dan leek het net wel even vakantie

Je kunt ’s morgens zachtjes proberen te doen in een crvn, maar in de Bürstner van Gert werd vrijwel elke voetstap naadloos geregistreerd. Bij elke stap kermde de crvn:  ‘AAAuw…niet doen!!’

Het gezin vertrok rond negen uur de volgende morgen. Laten we zeggen: redelijk welgemoed.

Ze prezen hun navigatie-apparatuur, die hun die dag tot helemaal in Italië zou loodsen.  Vrouw moest het  wel een keer  corrigeren omdat de route die het apparaatje de vakantiegangers op wilde laten gaan, er niet een was, die geschikt was voor auto’s met zo’n kar erachter zoals zij. Ja,  de vrouw controleert de MIO met een kaart op schoot.

Ontbeten had het gezin niet. Het weer was niet aangenaam genoeg geweest bij hun vertrek. Het regende zelfs wat. En wie gaat er in de regen eten?

De al wat klamme tent van de jongste was haastig in het washok gegooid, en eten konden ze wel in  de gordels. Een  eierkoekje.  Onderweg Italiaanse woorden leren: ‘No parlo Italiano’( ik spreek geen Italiaans) Kritisch bekeken een overbodig zinnetje. Italianen kunnen dat zelf wel inschatten als ze in de hulpeloze gezichten kijken van mensen die zich met handen en voeten proberen te redden.

De kinderen vonden het belangrijk vooral de woorden te leren die stonden onder de sectie: ‘Uit eten’

De reis verliep zonder bijzondere  noemenswaardigheden. Alleen dat het weer er gaandeweg niet slechter, maar ook niet beter op werd.

Bij de Brennerpas was er een  ratelend geluid achter hun.

Dat langzamerhend heftiger werd.

Het asfalt?  is het de koelbox achterin?  Het leek wel of het crvnwieltje naar beneden was gekomen!!

JA! Dat was het! Bingo.

Wieltje aan gruzelementen!  Hoe het was losgeraakt – een raadsel. Maar wel grappig was dat dit voorval hun in exact dezelfde situatie bracht als vorig jaar ( zie ‘batterij opladen’ )

De viersterrencamping die onderweg gereserveerd was en waar de Mio hun rechtstreeks naar toe bracht leek niet zo heel erg op een viersterrencamping. Hutje-mutje . Dat was vooral de eerste indruk. Kleine plekken. Zeker te klein voor het geval Gert, die een plaats zocht waar hij met zijn hok aan de auto gekoppeld kon blijven staan.

Nee, dat ging niet. Sorry.

En dan nu een reeks gebeurtenissen die niet Gert typeren, maar de bewoners van deze streek. Even heel kort:

De eigenaresse van de camping belde een camping een paar kilometer verderop. Daar kreeg ze niet de baas aan de lijn, die was bezig, maar de belster verzocht of hij snel kon terugbellen.

Even later wèrd er teruggebeld. De baas. Zou voor Gert en zijn vehikel wel een plaatsje hebben.

Daar aangekomen was er inderdaad een plek op een parkeerplaats, maar de overigens goed Nederlands sprekende eigenaar bood Gert aan met hem mee te rijden naar een caravandealer vier minuten verderop. De dealer kwam met een nieuw en verrassend goedkoop wiel aan.  Terug op de camping ( die een fijnere indruk maakte als de door hun eerder gereserveerde camping) had vrouw inmiddels een goed plekje  Gert monteerde het wiel, en  dat het ’s avonds nog een beetje regende en donderde, dat donderde niet. De weersverwachtingen waren  gunstig.  

Gert had zijn tijd gehad. Hij ging weg. Niet wetend of hij ooit nog terug zou komen. Hij liet zijn gezin bij mij achter, omdat zijn rol in mijn leven bekeken was, en gedaan.  Natuurlijk zal ik hem nog wel eens zien, maar om eerlijk te zijn: Gert is Gert niet meer. Hij is afgeschreven. Meer en meer onecht. Hij is niet meer  snel van zijn stuk, is zijn onzekerheid kwijt, is vrijer. Is los. Los van mij.

En dat is goed.

Dag Gert.

Vakantie 2012 ( 1)

Op vakantie!

Naar Italië nog al liefs.

Een end rijden….

Het feit dat er in de hut op wielen muizenkeutels lagen was begrijpelijk. Gezien de omstandigheden waarin hun vakantieonderkomen was bewaard...( zie vakantie-voorpret) Het zou Gert hebben verbaasd als er géén ongedierte in zou hebben gezeten. Deze crvn vroeg er om. Het was  eigenlijk een prima dingetje voor  muizen! Gert en zijn familie zagen het ding slechts sec in zijn ware aard: een muizenverblijf.

Vrouw weigerde het nog even zo te zien, ze mopperde en boende. En Gert voelde een licht medelijden met de diertjes, die het nu in de schuur zonder hun eigen onderkomen moesten zien te stellen.

De eerste nachten van de vakantie zou vrouw klagen over de stank van muizenpies.

Enkele nieuwe handvaatjes en haakjes werden in het interieur vervangen. Alsof je een drol een mondje geeft dat ie weer kan eten.

‘Jongens,  de bedoeling is dat we morgen al lekker vroeg vertrekken. Dat we om half tien weg zijn!’

Ferme woorden.

Hopman Gert

Daarvoor, even na middernacht, hadden pa en ma nog het begin van een film gezien die  hun boeide, en waarvan ze na verloop van tijd ook het einde wilden zien.

Dus dan wordt het laat.

Maar wat maakt het uit!

Vakantie!

Tegen half twaalf uiteindelijk…

Vroem!

Dag heerlijk huis!

 Voorbereid op pad. Met  bandjes die zó lekker op spanning waren,  dat het wel leek  of ze wilden dansen van genot.

Onderweg was het kiezen, welke displayinformatie wilde Gert in het oogbereik?

Het benzineverbruik?

Nee

De temperatuur?

Nee, dat schoot niet op. Want de hemel werd onderweg grijzer, natter en kouder.

De stopwatch?

Kon je die stellen?  Nog 23 dagen, 18 uur, 6 minuten, en 10 seconden… dat ie dan aftelt?....nee, dat ging niet.

Dan toch maar de temperatuur.

En ze reden…Nederland, België, Duitsland, ’t ging best lekker eigenlijk…kindertjes zaten lekker achterin. De CD-speler sloeg niet zo heel erg vaak over….Zou het dan nu eindelijk gaan gebeuren? Zou dit dan gewoon een lekkere, heerlijke zonnige, luiervakantie gaan worden?

Dat slechte weer waaronder ze nu reden zouden ze wel achter zich laten.

Tuurlijk joh! Italië!!

De camping waar ze besloten stil te houden lag onder Mannheim.  Een doortrekkerscamping, die zijn naam waarmaakte. Het was een camping om door te trekken, want je moest dáár staan en zus staan, en niet zo.

Maar kom, voor 1 nachtje, wie maalt er om?

Bij aankomst op een camping was het openen van het crvndeurtje altijd een spannend moment. Hoe had het interieur zich gehouden onder de reis; de verkeersdrempels en de scherpe bochten?

Nieuwsgierig  tuurde de familie in het voormalig muizenvertrek.

En de aanblik viel helemaal niet tegen. De  elastieken die ze voor het vertrek voor de deurtjes hadden gespannen hadden hun werk goed gedaan!. Op de vloer slechts het kacheltje in drie delen.

 Mwa.

De nieuwsgierigheid had hem dit maal echter moeten zitten in het openen van de kastdeur.  Daarin lagen bij vertrek nog  op plankje 1 de kleren van vrouw, en op een ander de kleren van Gert zelf.

De plankjes echter, die  een legkast een legkast maken, die plankjes die zaten niet meer vast in de kast. Die lagen onderin, tussen een hoop kleding op de bodem. De latjes, de steuntjes voor de plankjes, hadden het begeven en waren losgetornd.

Goh! Nou ja!..dat valt te fixen.

Extra latjes, extra schroefjes voor onder de plankjes…Het zijn niet meteen de klusjes waarop je bij aankomst op een camping zit te wachten maar’t Kan niet altijd van een leien dakje gaan, toch? Dus kom op! Schroevendraaiertje, latje vast draaien.

En dat een latje opeens opgeslokt was door een andere  dimensie, Nja..dat kan gebeuren, bij Gert.

Gert had nog wel andere haakjes en schroefjes die als steun voor de plankjes zouden kunnen dienen.

Er begon wel een spanning rondom Gert te hangen die zijn vrouw goed aanvoelde, en er maar even voor koos niet te veel tegen de klusser te zeggen..  ( wordt vervolgd)

Vakantie 2012 ( voorpret)

Godgloeiende!.........

Uuuuren.  UUUURen!!had hij achter zijn laptop gezeten.

Zoooo makkelijk, dat internet…..

Dat klopt!

Maar NIET als je een vakantie wilt boeken! En Gert heet!!

Gert wilde niet met de crvn op vakantie.  Lezers van dit blog weten dat. En bovendien, had de familie uitgevogeld:  Goedkoop is dat kamperen in het hoogseizoen niet meer. ' Voor hetzelfde geld zitten we lekker in een huisje'. Gert had niets meer met de crvn.

Hoe vaak had hij het niet gezegd?

Maar nu moest hij het waarmaken. Dat hij wel even iets anders boeken zou voor het zelfde geld!!

En de laptop draaide overuren en Gert zocht op ‘huisjes Italië’, ‘huisje Dolomieten’ Cheaptickets.nl, Budgettravel, Mediatravel, Arke,  Neckerman, Ryanair, Marktplaats, Vakantieveilingen. Enzovoorts PUNT EN EL. En telkens als hij dacht: WOOW!! Dan bleek achteraf de prijs niet voor vier personen, maar voor 1, of dan ging het hier niet om de weekprijs, maar om de dagprijs, of kwamen er behoorlijke toeslagen bij wanneer je met meer dan twee personen ging.

Het eindeloze zoeken resulteerde tot een aangeslagen  Gert, die gaandeweg het proces zijn wensen al bijgeschaafd had ( ‘Goed, dan gaan we geen drie weken, dan gaan we er twee’ )

Wil je graag genaaid worden? Zoek dan een huisje in het hoogseizoen!

Dat is de boodschap die uiteindelijk  in het hoofd van een inmiddels  ontmoedigde Gert bleef hangen, en hem vermoeid deed mompelen: ‘Dn mtn w tch mr mt d crvn………want thuis blijven was geen optie.

‘Dn mten w tch mr mt de crvn?’ zei zijn vrouw.

‘JA! DAN MOETEN WE GEWOON MAAR MET DE KERRE! KERRE… KERRE’ Gert kon het woord zijn strot niet meer uit krijgen.

En zo reed Gert met zijn vrouw naar de stalling, een kilometer of 8 verderop. De enige die echt blij was, was de trekhaak. Die zou eindelijk weer es wat te doen krijgen.

De stalling was een schuur. Een schuur met daarin nóg een crvn, die eerst naar buiten getrokken diende te worden,  en verder een heeeeleboel vuilnis of vuilnisachtige spulletjes. Dozen, planken, rollen papier, stoffige zooi, oud speelgoed, schoeisel. En tussen dit alles het Kroonjuweel  van deze serieuze concurrent van de gemeentelijke vuilstort: Hun crvn. Ondefinieerbaar kleurtje met zwarte spikkels en vegen. Wielen eronder. ( die bandjes…)

Hoe kregen ze dat die schuur uitgereden? Hij stond helemaal tussen de troep ingebouwd in een smalle zijvleugel van de schuur. Er was maar weinig fantasie voor nodig om in gedachten het deurtje van de crvn open te zien piepen om er een haveloze zwerver  uit naar buiten te zien strompelen die er al maanden in gebivakkeerd had.

Met vereende krachten lukte het de sleurhut naar buiten te manoeuvreren, en het aan te koppelen. Een schuurdeur bleef ternauwernood bij deze actie gespaard. Maar e.e.a. had wel een lichte paniekgolf veroorzaakt.

Bij Gerts hoekwoning werd de crvn afgekoppeld, en het deurtje van het onderkomen geopend. Onderdelen van het apparaat dat in koude uren ( of dagen) het onderkomen diende te verwarmen lagen  los op de vloer.

Nostalgische gevoelens wilden niet meteen opborrelen. Doe maar weer dicht dat ding, we gaan er wel weer aan wennen. Een peptalk-brainwash deed een eerste poging:  ‘ Dit jaar zal je zien, wordt alles beter met de crvn. Andere bestemmingen, andere routes, mooi weer. Toch LEUheuk!!’

Het deurtje van de crvn ging niet meer dicht. Iets met het slot. Gert heeft iets met sloten tegenwoordig..er zat geen beweging in.

Shit!

Heftiger dan ooit tevoren zagen we Gert even later achter zijn laptop zitten.  Is er nou ECHT niks anders? Een huisje in Frankrijk??Een hutje op de hei? Zoeken!!En vinden!! punt nl!

( wordt vervolgd)

nieuw slot

Gert heeft een nieuw slot op de buitendeur.

Gekocht bij een bouwmarkt.

Het is veiliger dan hij dacht. Dan hij wist.

Er blijkt nu zelfs een veiligheidspalletje op te zitten. Een schuifje dat je omhoog en omlaag kunt doen.

Is het omhoog, dan is het slot geblokkeerd en zit er geen beweging in.

Het slot was, een kleine twee weken nadat het gemonteerd was, geblokkeerd. Dat euvel had de zich opwindende Gert al eerder bij de hand gehad – toen was er intern in het slot iets niet goed geweest. Gert wist niets van een palletje.

Verdorie!

Verhagen bellen, de monteur!  Die deur moet toch OPEN kunnen...

Dezelfde avond  kwam de besnorde monteur  langs. ‘ Kijk’ zei hij,’ er zit hier een veiligheidsvergrendeling’

‘meneertje…’ hij zei het niet ‘meneertje..’ maar dat maakte ook eigenlijk niet meer uit.

Gert zag hoe de grond zich niet onder zijn voeten opende zoals hij snel had gehoopt, en stond hoe dan ook weer eens in z’n genadeloze hemd. Dat gerafelde kledingstuk waar hij nooit helemaal vanaf zal komen’.

‘Nou..’ zei hij tegen de gewiekste (‘dat is dan 50 euro..’):  monteur:  ‘kunnen jullie vanavond weer goed lachen..’

Daarna heeft Gert zijn best gedaan om het voorval, net als al die andere tientallen stupide voorvallen, uit z’n hoofd te bannen.

Zennnn

dikzak

‘Oh nee hè’, klonk  zijn dochter die ochtend verdrietig: ‘Hij is weg…..’

Dikzak, de dwerghamster zat niet meer in zijn bak. 

Het ondernemende diertje had zich over de rand van de bak weten te werken via het hamsterhuisje dat in de bak stond.  

Ongerust keek ze rond in de woonkamer. Het beestje zal waarschijnlijk  van grote hoogte ( 1 meter 20 is heel hoog voor een dwerghamster)  gevallen zijn.  Zou het nog leven?

Ze speurden met een zaklantaarn onder kasten stoelen en banken.

Nix….

’Naahouw!’ klonk het 14 jarige meisje  ongerust en zeurderig. Maar ze kon niet langer zoeken. Ze moest met haar roze fiets naar school.

Gert zette een bakje voer neer op de grond, een stukje brood, en een zacht dekentje. Hamsters vinden het lekker om in iets zachts weg te kunnen kruipen, wist Gert.

Daarna naar de supermarkt.

Toen hij met een afgeladen winkelkarretje stond te wachten bij een kassa  kreeg ie een berichtje van haar. ‘Al gevonden?’

Thuis borg hij de boodschappen op, toen hij ervoer hoe een combinatie van te weinig slaap en te veel  witte wijn van de vorige avond zijn energiepeil omlaag sabelde.  

Hamsters zijn knaagdieren, en dat was  precies het geluid dat hij plots hoorde: knagen. Onder de bank zat het diertje in het stof te bijten. Gert zag het zitten. Gelukkig, Dikzak was niet dood. Hij sloot de deur naar de gang, zodat het diertje niet de kamer uit zou kunnen, en SMS-te naar de verzorgster: ‘Gevonden’

Maar dat bleek voorbarig.

Want toen Gert wederom onder de bank keek met de bedoeling het te lokken zag hij het diertje niet meer, maar Gert dacht, die komt wel weer op de proppen. Gewoon, geen muziek aan doen! Als het stil is in huis, zou hij hem zo wel weer horen knagen of tippelen.

Zelf ging hij op de bank liggen.  Zijn tekort aan slaap compenseren, even toegeven aan de wens van zijn lichaam..

De hamster liet zich echter  niet meer horen.

Maar vader lag niet lekker: ‘ Het is toch veel te koud op die kale vloer?’ dacht hij : ‘ Ik moet hem gaan zoeken, anders gaat ie straks alsnog dood, en dan heb ik mijn dochter blij gemaakt  met een dode mus  voor niets met mijn SMSje!!

De speurtocht leverde succes op.  Staand op een trapje, om van boven af achter een kast naar beneden te kunnen kijken, zag  Gert  in het licht van de zaklantaarn in een uiterst hoekje de hamster  zitten. Bang leek ie.

Om bij Dikzak te komen, moesten enkele kasten verschoven worden,  analyseerde Gert de situatie. Er moesten elektriciteitssnoeren ontkoppelt worden, en  er dienden zaken uit de kasten worden verwijderd om het verschuiven van de meubels mogelijk te maken.
Goed, aan de slag!

Daar ging wat verkeerd! Bij een verkeerde schuifbeweging vielen er mappen op te grond, en boeken, en nog wat klein grut. Gert vloekte.

Kasten verschuiven is nooit goed voor kasten. Zeker niet voor IKEA kasten, en om dat soort type ging het hier.

5 minuten later zien wij het volgende: Tussen planken, hardboard, een trapje, dvd’s, mappen, een omgevallen lamp, een voer- en een drinkbakje, een dekentje,  een printer,  en  allerlei rommel zien we Gert, met z’n knieën op  vuil laminaat, en op z’n hand een klein doodsbang dwerghamstertje.  

Hij voelde zich een redder, en zijn vermoeidheid verdween even snel als het gekomen was. De overwinnaars- SMS ging de deur uit naar zijn dochter die hem thuis dolgelukkig zou huggen en zeggen dat hij toch de allerbeste vader van de wereld was.

Dag welbesteed!

en dan is er koffie..

Gert kwam de A.H uitgelopen, hij had eerder die dag koffie vergeten te kopen, en dat was hij nog even snel gaan halen. Hij werd aangesproken:
" KIJK ES!!
Ik koffie,
jij koffiet,
hij koffiet,
wij koffieën,
jullie koffie annan,
zij koffieën wat an.
Ik heb Koffie Annan
en jij koffiet watan! Jij koffiet wat AN JA!
De hele dag!! Waar is dat in Godsnaam GOED voor..?
Moet je es kijken hoe ZWART die koffie is! Daar ga je je LIJF toch niet mee volgooien?
Je kunt toch ZIEN dat het slecht is..?
Vroeger! TOEN had je koffie. Dat wat ze dronken in Ethiopië, in Perzië, buna buna buna!echte koffie!Qahwa! Daar werd je OPGEWONDEN van, maar dit..slappe laffe aftreksel wat jullie tegenwoordig naar binnen gieten...dat kun je toch geen koffie noemen?
Als je een tomaat onder de kraan houdt, en je vangt het water in een glas, dan zeg je toch ook niet...hmmmm! Lekker! Tomatensap!??"

Je ziet ze steeds meer, zwervers bij de ingang van de supermarkt, die je boodschappen bekritiseren en op zogenaamd artistieke wijze hun kostje bij elkaar verdienen.
Gatverdamme, Gert had er een hekel aan. 'Je zou ze bijna gaan missen',dacht hij, 'de mensen die er vroeger stonden. De draai-orgels, accordeonisten en Peruaanse panfluiters. En de mensen van de daklozenkrant'.