On and FKA twigs present THE BODY IS ART | featuring Eusexua (live)

Les As de Cadrais

In Ochtendlicht, in avondschemering, in het duister

in de eeuwigheid

bewaken giganten een werelddeel, stoppen trots en onverzettelijk opgestuwde golven. 

Ouder worden ze. Sporen van strijd diep gegroefd. 

Gaten zijn geslagen, maar de onverzettelijkheid blijft. 

In schachten fluisterend tegen donderend gebulder 

van de even onverzettelijke vijand die komt en gaat en komt.

Donker, mysterieus, en in het zonlicht opblinkend tot goud

Littekens decoreren als wel benadrukken hun strijd

en worden bewonderd door hen die ze zien.

Zwijgzame helden aan de rand van een continent

 

Patricia Piccinini

 Davincini zag Paccinini,

In de Kunsthal van Rotterdam is er een expositie van deze Australische kunstenares, en ik vond het de moeite waard.

Antropomorfisme

Loekie is alweer een tijdje terug op het scherm. Dat is de zo koddig gevonden leeuwtjespop waarvan hele volksgroepen hebben gebedeld of ie alsjeblieft weer tussen de reclames door mocht figureren en 'asjemenou' mag zeggen. 
-Kinderen die dat gevraagd hebben? 
Nee hoor. Volwassenen wilden de leeuw na 17 jaar afwezigheid weer terug.  Kinderen konden niet eens weten wat Loekie was, tenzij de ouders oude opnamen hadden bewaard, en hun kroost er op de bank bij hadden geroepen: kóm es kijken hoe leuk!. 

Afin, de wens is ingewilligd en in gedachten zie ik de petitie-ondertekenaars van "Loekie terug" gniffelend de reclameblokken bekijken in een film die voor de rest wordt doorgespoeld.

Sideline: ik bedenkt net dat als je op het Rode Plein in Moskou met een bord gaat staan waarop staat : 'Loekie terug!!!' je waarschijnlijk onmiddelijk overmeesterd wordt door de ordehandhaving en 15 jaar gevangenis tegemoet kan zien . In dit geval wel e-nigs-zins te begrijpen 

In tegenstelling tot radioreclame's die mijn persoonlijke grens van stupide verdraagzaamheid nu gevaarlijk dicht beginnen te benaderen kan ik me voorstellen dat mensen bewondering kunnen hebben hoe knap tv commercials in elkaar kunnen zitten. Maar ik denk niet dat de mensen van het actie-commitee 'Loekie moet terug'daar bijster veel oog voor hebben. Die wachten eerder op de reclames, schat ik zo in, waarin pratende dieren figureren , net als hamsters bijvoorbeeld .die dan roepen : 'Hamsterûûû' Hoe succesvol was die reclame niet!!

Zou SUN ook zo'n succes hebben gehad met zijn pratende vaatwasmachine en daarin ook kletsende kommen, borden schalen en pannen? Er is in ieder geval voor deze vorm van reclame gekozen door mensen waarvan je mag verwachten dat ze er zicht op hebben. Vaatwastabletten zijn toch geen producten waarin je kinderen moet zien over te halen om ze aan te schaffen. Ze zijn ge-ent op volwassenen

Maar het houdt niet op als je naar commercials kijkt. Pratende gehaktballen, kaasblokjes in optocht,  Giechelend fruit.  

Dat gaat ver hoor. Een achtergelaten winkelwagentje kan zelfs mensen naar de kleenex doen grijpen. Of de oude lamp die bij het oud vuil wordt gezet . 

Mensen smullen ervan. Volwassenen. Een muisje die een hart op een beslagen ruit tekent...tranen biggelen over de wangen. vertederd wordt ernaar gekeken.

Mensen zullen altijd wel ergens kinderen blijven denk ik. Misschien is dat gewoon lief. Ik neem ze niets kalijk. Noem ze niet infantiel. Nee 

Maar soms denk ik het wèl even. 

  

Penguin chicks rescued by unlikely hero | Spy In The Snow | BBC Earth

Weer ongelofelijke opnamen, dit maal van pinguins. Fascinerend!!

media overschrijdend gedrag

( nav een talkshow gisteravond)

Nieuwtje in omroepland!!

Sexueel grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer!! 

Van bekende Nederlanders nog wel!!

Een opgewonden gejaagde sfeer heerst in diverse redactieruimtes! Smullen smullen smullen. 

En dan de uitzending. Wie heeft het met wie gedaan? Wat heeft ie precies gezegd? En wat heb jij toen gedaan? 

Zat er een bobbel in zijn broek? Oh verontwaardiging!  Uitdagend gekleed moet natuurlijk kunnen! Oh verontwaardiging!! Het zijn schoften die misbruik maken van hun positie. Vooral niet laten merken dat we er van smullen. Laten we onze tv gezichten opzetten.  

Wat er precies is gebeurd weten we niet, maar ons mediageil hart kan niet wachten. Details willen we horen! Details. En dan verontwaardigd zijn. En oh zo meevoelen.

Verontwaardiging zag ik ook in het gezicht van een vrouw die vrijwel niets anders doet als voor de tv hangen en dan ook nog es zelf vaak met haar hoofd op de buis toetert. Een ander soort verontwaardiging betrof het hier. 

Ik las het in haar ogen: Waarom deed ie dat bij jullie, en niet bij mij??? 

Het nieuws is het nieuws. Het mag er zijn en gehoord worden. Maar voordat er onderzoek is gedaan, houd je in Godsnaam in. Glijdt niet af en veeg je mond alsjeblieft schoon. Die kwijldraden krijg je niet weggeschminckt. Die kunnen we zien. Beetje misselijkmakend is dat.

Stingray Ambushes Army Of Crabs | Blue Planet II | BBC Earth

Dit is ook natuur. 

Kijken op groot beeld! Hier kan geen science fiction horror film tegenop!!

Verbaas je over de opnametechniek;  de stem ken je: David Attenborough

Orwell's final warning - Picture of the future

Op weg en daar van af

Wie zit er op iemand anders zijn vakantieverhalen te wachten?  Ik vind het vaak leuk om ze te horen, daar niet van, maar dagverslagen lezen?

Persoonlijk heb ik de behoefte niet. Of het moeten de verhalen van mijn kinderen zijn.  Vakantieverhalen zijn niet aan mij besteed.  Tenzij er een werkelijk bijzondere reis gemaakt wordt. Dat kan zijn door hetgeen er is voorgevallen, of door de bestemming die gekozen is. Soms kan ik het leuk vinden verslagen te lezen van reizen die ik zelf ook gemaakt heb. Vanwege de herkenbaarheid. Of, het moet een boek zijn van een auteur die ik heel goed vind. Zo heb ik wel een aantal reisboeken thuis.  Het onderscheid tussen reisboeken en vakantieverhalen, daar heb ik het geloof ik over. 

Ik ben in Italië. Ik blijf er nog een week of drie.  Tot dusver heb ik het goed naar mijn zin. In de coronatijd heb ik het reizen overduidelijk het meest gemist. Ik geniet van het enigzinds luxueuze rondzwerven. Met de auto. Ik neem het op de koop toe dat het soms veel langer duurt en het moeizaam gaat - vooral omdat de verbinding met het internet lang niet altijd stabiel is- om een betaalbaar en leuk onderkomen te vinden. We hebben behalve de prijs enkele noten op de zang: Een tweepersoonsbed, wifi, een balkon of een buiten. en liefst een eigen badkamer.

Wat foto's , om je een beetje de ogen uit te steken als vakantietip.

Langres

                                           Bij Lac de Besson in de Alpen, vlak bij

                                        Alp d'Huez, nog in Frankrijk dus

                                                                   Fort bij Exiles

                                                            Sacra di San Michele

 

La Meglio Gioventù

 Je hebt van die films die meer zijn dan films alleen. Het zijn monumenten. 

Dit is er zo een.

Het verhaal van een Italiaanse familie vanaf het einde van de jaren 60 tot 95 . 

Ik ben het met de recentie eens die indertijd in 'De Morgen'stond. 

"40 jaar Italië in 6 magistrale uren film"

...em dan IS het al zo'n mooie film, en dan speelt Maya Sansa  OOK nog es mee!! 

Tegeltjeswijsheid

 

Misschien een ideetje voor Sint, om een tegeltjeswijsheid kado te doen? 

\Ik zag voor de snackliefhebber wel een aardige:

Verder Nog:

         

dierengifjes

 

Miljoenen grappige dierengifjes op het internet. Deze sprongen er voor mij uit.

Rond

 

De zee 

       geleidelijk 

zien opgaan              

                                                lucht

                               in de

De lucht  

                    zien samensmelten met de zee

Voorbeeld in mens-zijn

 

Mijn leeftijd is 62.

Ik voel me vaak ouder als dat ik ben, ondanks een uiterlijk dat past bij mijn leeftijd. Er zijn mensen die me jonger schatten.

( Ik werk voor mensen met een verstandelijke beperking.)

Dat ik me ouder voel soms komt door……

Daar heb je het al. Nog maar net aan het schrijven en ik begin mezelf al in een richting te duwen waarvan ik nu al weet dat ik die morgen zie als de verkeerde. De B weg naar het Noorden. Want morgen voel ik me tiptop 40. Dan heb ik gezwommen, gerend, een gesprek gehad met een jongere over muziek, dan hebben we samen gelachen bij een spel…

Het maakt niet uit. Wat doet het er toe? Ik voel me wel eens ouder, nou èn!? Dan zal ik even niet lekker in mijn vel zitten, heb ik een kater of voelen m’n benen zwaar, maar ...Ik vind mezelf misschien niet belangrijk genoeg om precies te weten hoe ik in elkaar zit . En het hoe en waarom ik me vandaag zus voel en niet zo en waarom morgen zo en niet zus. Het lijkt me een vruchteloos zoeken . Zelfonderzoek, daar moet je een type voor zijn. Ik ben uit ander hout.

Alle respect en waardering voor mensen die hier wel meer mee bezig zijn, begrijp me alsjeblieft niet verkeerd. Ik heb mensen die aan zichzelf werken hoog zitten. Wanneer het kaf van de charlatans gescheiden is zie ik waarachtig beoefenaren in levenskunst. Ik zie hoe het ze vooruit helpt in het mens-zijn en het hen helpt in harmonie te komen met alles om zich heen. Open vriendelijke en dankbare mensen zie ik soms. Mensen die niet bezig zijn met materialistische zaken. Zachtaardige mensen als engelen op aarde bij wijze van spreken. Daar kan ik met een zekere afgunst naar kijken. Naar mensen die zo volledig ogen. Die naar het schijnt een stapje hoger staan dan de mieren en schapen die wij zijn. Mensen die zich niet gekwetst kunnen voelen. Die soms geen jaloezie meer kennen. Die respectvol omgaan met alles wat groeit en bloeit. Het zijn misschien wel de gidsen voor ons. Een voorbeeld

Een voorbeeld dat ik nog niet kan volgen. Ik ben nog niet zover.

Te zeggen dat ik niet belangrijk genoeg ben is wellicht een drogreden, en maskeert dit mechanismes in mij die te maken hebben met een levenswijze welke ik om zou moeten gooien om te groeien naar een vollediger en beter mens, en waar ik onvoldoende zin an heb.

Ik leef maar een dotje. Met m’n voeten op tafel, een afstandsbediening, een wijntje en een shaggie en een ongeschoren hoofd. 

Doe op mijn manier ook mijn best.Dat wel

Oud Nederlandsch

Voor wie het interessant vindt: Een stukje Nederlandsche geschiedenis en cultuur , gesproken in het Nederlandsch van toen. ( en gelukkig ondertiteld) Bijzonder

The Voynich Manuscript

vind ik wel intrigerend. Had er niet eerder van gehoord

Bij Roosendaal

Bij Roosendaal is een natuurgebied, de Visdonk. Je kunt er fijne wandelingen maken. Er is ook een gedenkbos. Daar hebben mensen bomen geplant, meestal om een dierbare te herinneren. Maar het hoeft niet perse te maken te hebben met een overledene. Het kunnen ook bomen zijn die geplant werden uit liefde of dankbaarheid voor whatever. Er staat  altijd een tekst bij de boom op de grond op een metalen plaatje gegraveerd.
De bomen zijn jonge beuken die nog beschermd moeten worden tegen felle zonnestralen. Daarom zijn ze wit.

Ian Clement

Laatst heb ik Ian Clement zien optreden. Ik was onder de indruk van zijn stem en composities. Heb ook meteen een CD gekocht. Van hem dus. Geen spijt van gehad.

film: Cold War

Een stukje Peru

In de stationshal loop ik ingehouden gehaast in de richting van de bordjes die ik verderop zie hangen. Die met het mannetje en het vrouwtje. Er staan letters onder. Onder het mannetje staat HH. Onder het vrouwtje staat SS.

Iets met Hermanos en Signorita denk ik. We zijn in Peru. Ik spreek geen Spaans, maar ik ken een paar woordjes. Sesamstraat-niveau is nog een doel in de verte.

Er aangekomen zie ik een loket met daarachter een mevrouw met schort. Ik neem een bordje waar met tekst en ernaast een schoteltje. Bij een kat zou je wat melk in het schoteltje gieten, of water. Maar op het bordje staat dat er 0,50 Soldes in moet. Tenminste, als je gebruik wilt maken van het toilet. En dat was wel de opzet. Ik heb 0,50 gepast. Yes!! Ik ben altijd blij dat ik dan gepast geld heb! De vrouw wijst met een korte beweging van haar hoofd met haar kin naar iets achter me. Ik kijk. Er hangt een grote rol toiletpapier. Ik begrijp meteen dat die niet helemaal alleen voor mij bedoeld is, en dat ik geacht wordt er een hoeveelheid van af te nemen waarvan ik denk dat die toereikend zal zijn om me daarmee na mijn behoefte gedaan te hebben te reinigen. Dus, dan maar beter het zekere voor het onzekere nemen, zonder al te inhalig te willen zijn natuurlijk. Want de vrouw met het schort houdt me wellicht in de gaten.

‘Mijn behoefte’ doen. Alsof het de enige behoefte is van de mens. Schijten. Ik heb wel meer behoeftes. Sommige mensen hebben behoefte aan een stiekeme sigaret op het toilet

Sommigen hebben behoefte om even te escapen en even met rust gelaten te worden.

Met het papier in de hand stap ik verder in de wereld van het stationstoilet, dat er overigens proper bij ligt. Naast de toiletpotten een kunststof prullenbakje. Daar moet na afloop het gebruikte toiletpapier in worden gedeponeerd, want het papier in de toiletpot mee laten flushen kan verstopping veroorzaken, en dat wil niemand. Het wil een enkele keer weleens gebeuren dat ik het vergeet, en dat ik het besmeurde papier uit automatisme achter me laat vallen, maar dat heeft tot dusver nog geen nare gevolgen gehad van overlopende toiletpotten en zo meer.

Goed.

We zijn dus in Peru. Dat begreep U al.

3 weekjes Peru. Zuid Amerika.

Waarom zeg ik ‘weekjes’ en geen ‘weken!?’

Omdat drie weken Peru kort is. Het land is groot en er is veel te zien en te doen, en we willen graag niet jakkeren, Daar hebben we een hekel aan: jakkeren. Dat doen we thuis al genoeg.

Peru: Ik ben er niet eerder in dit leven geweest. Het is er nu van gekomen omdat zoonlief een half jaar in Cusco bivakkeert. Hij loopt stage bij een travel- agency. We vonden het leuk en hadden de mogelijkheid om een beeld te krijgen van zijn reilen en zeilen en zijn verblijf daar.

Dat hebben we ook enigszins gekregen. Daarover later. Misschien.

Zoon is tijdens ons bezoek met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis beland. Moest aan het infuus en aan het zuurstof. Behulpzame verzorgsters met plastic kapjes over hun zwarte haren kwamen aan zijn bed om hun ding te doen. Witte schorten en outfits zijn kennelijk slechts aan doktoren voorbehouden. Want de verzorgster die naast zijn bed stond droeg een donsjack, en een ander een verschoten roze flanellen blouse.

Een koffiekleurige huid hebben ze, de Peruanen. Een teint die afstak tegen het witte koppie van onze zoon in het ziekenhuisbed . We hoefden ons geen echte zorgen te maken over zijn gezondheid. Het was duidelijk dat hij snel zou herstellen.

Met de taxi naar het ziekenhuis heen-en weer. Die rijden er maar zat. Je hoeft alleen maar je arm op te tillen en er stopt er een. Vaak genoeg wordt er gevraagd of je een taxi wil. Dat wordt gevraagd met een ultra-kort zinnetje door de chauffeurs. Ze roepen het door de open raampjes van de portieren: ‘Hello Taxi!?’

Dit soort zinnetjes zijn niet ongewoon. In Azië zijn we er ook mee doodgegooid.

Hello Massage? Hello photo? Hello souvenirs? Er zijn mensen die de hele dag onvermoeibaar en onvermurwbaar op straten en pleinen met hun koopwaar leuren om die bij toeristen aan de man te brengen. Vrouwen vaak, getooid in traditioneel Peruaanse kledij. Overigens wordt dat niet gedragen omdat het zo aardig is voor de toeristen, maar omdat het er gewoon nog in zit. De gewoonte dat te dragen . Hoe lang nog, kun je je afvragen. In Cusco, een grote stad in Peru, zie je dat de klederdracht vooral door de ouderen wordt gedragen. In kleinere dorpjes zie je ook kinderen die nog traditioneel gekleed gaan.

‘Hello amigo!’begroeten ze me me hier. Dat klinkt grappiger als ‘Hello friend!’

De vliegreis naar Peru was niet rechtstreeks. Natuurlijk was er wel een mogelijkheid om rechtstreeks naar Lima te vliegen vanaf Amsterdam; je doet er dan veel minder lang over, maar je betaalt dan ook bijna twee keer zo veel!. We kozen ervoor te vliegen vanaf Brussel Zaventem ( twee jaar geleden nog het toneel van een ISIS aanslag waarbij 17 doden vielen). Dan met een overstap die in Newark zou zijn. We melden ons bij de maatschappij waarbij we vlogen, United Airlines, maar niet voordat we door een luchthavenbeambte waren ondervraagd. Moest mijn dochter niet naar school? Wat gingen we doen? Waar bleven we dan? Was het druk onderweg?

Gezellig hoor, iemand die zo menselijk en betrokken is bij de passagiers…..maar ik had het idee dat er toch meer aan de hand was. Zij wilde weten of we geen terroristen waren, vermomd als onschuldig lief gezinnetje. Pappa mamma dochter zouden immers ik weet niet wat kunnen doen om de Amerikaanse samenleving onderuit te halen, en dat willen ze niet, die Amerikanen. Die moeten er niet aan denken dat hun hamburger cultuur aangetast zou worden.

Amerikanen….het is dat discriminatie uit den boze is, anders zou ik er graag wat over willen spuien.

Voor we in het vliegtuig zaten waren we dubbel gecheckt, De handbagage was twee maal doorgelicht. De vinger en duimafdrukken waren genomen. De ogen waren gefotografeerd, In het afgesloten hokje was ik gescand op metalen voorwerpen. Als ik geen misdadiger was voelde ik er wel één in me opkomen. Wat ontbrak was de controle met honden. Dat kwam later pas. Op de terugweg.

Wat het idiote is: ik werd gecontroleerd op o.a het dragen van wapens. Maar die hoef ik helemaal niet mee te nemen naar de US. Die kan ik er immers simpel zelf kopen.

In het vliegtuig naar Newark vulde ik het formulier in waarin ik behalve al mijn persoonlijke gegevens ook het adres van mijn eerste overnachting diende te vermelden.

Om over te stappen in de States heb je evengoed een soort visum nodig. Dat heet een ESTA-permit. De overheid ontvangt zo een aardig bedrag van al die mensen die via de Naai Steeds reizen

In het land van de onbegrensde mogelijkheden voelde ik me onbehoorlijk begrensd. Voor wij ons van de luchthaven van Newark in ons vliegtuig naar Lima konden begeven dienden we twee uur lang in de rij te staan eer we door een volgende check van de douane konden. Erger ik me dan? Ja, maar ik probeer het niet te doen. Ik kijk net zo geblaten als als de andere schapen in de rij.

Verder was het goed hoor, het vliegen.

Nou ja?

Het eten was goed. En de on-line melding die we hadden gedaan dat onze dochter een vegetarische maaltijd wenste was werkelijk doorgekomen.

Leuk man. Dat sommige dingen werken!

Het schermpje dat we voor ons hadden liet ons vluchtgegevens zien. Bovendien was er ook de mogelijkheid om uit een filmpakket er een te kiezen die je zien wilde, en er was oa ook de mogelijkheid om een spelletje te doen.

De veiligheidsinstructies werden voor vertrek via het scherm gepresenteerd. Op een manier zo vrolijk en hip, dat je zou wensen dat het zuurstofmasker acuut naar beneden zou vallen om het feest te beginnen.

Vliegen in een vliegtuig. Het vol gas gaan en liften, dat is mooi.

En dan. Landen in een continent waar je nog niet eerder was. Zuid Amerika

Lima

Een nachtje zijn we er geweest, in Lima. Volgens de planning ook

Van tevoren waren we van verschillende kanten gewaarschuwd om al onze persoonlijke eigendommen extreem goed in de gaten te houden, want….voor je het weet…..sta je bij het bureau ‘Aangiften diefstal’

De taxichauffeur was van mening dat de straat en de wijk waar we moesten zijn ‘dangerous’ was. Maar we kwamen toch ongeschonden en in het bezit van al onze meegebrachte spullen terecht in ons onderkomen. Een slaaphok met prive-douche.

We bevonden ons niet in de binnenstad van Lima. Maar ergens in een buitenwijk niet al te ver van het vliegveld

Tijdens een wandeling de volgende ochtend viel het me op hoeveel hekwerken er te vinden waren in dit gebied. De hekwerkengigant moest overuren draaien!

Dit was ons de vorige avond ook al opgevallen. De avond-minimarket was open en dicht tegelijkertijd. Omdat wij als rechtgeaarde alcoholisten toch nog iets van een versnapering wensten hebben we door een getraliede shop onze wensen van buiten naar binnen geroepen naar het meisje in de bevoorraadde cel. ‘Una Cerveza por favor!! Una Vino Blanco!!!’

Ze was later zo behulpzaam om ons door de ijzeren stangen door een kurkentrekker aan te reiken zodat we de fles wijn konden openen.

Slechte wijn . Goed, dat kan wennen. Maar deze echt niet. De inhoud met verzuurd hoofd door de afvoer van de wastafel in ons onderkomen gegoten.

Overal getraliede ramen, straten die met hekken waren afgesloten . Niet het toonbeeld van een gemoedelijke stad. Het stond niet in de planning om er langer te blijven. Geen behoefte aan ook.

Wat is het toch heerlijk om in een land als Nederland zuiver drinkwater uit de kraan te hebben lopen. Hier is het weer sjouwen met plastic flessen met drinkwater.

Het centrale plein in Cusco is ‘Plaza des Armas’. Daar is vaak wat te doen. Het is niet altijd duidelijk WAT, voor ons onwetenden van de Peruaanse cultuur. Dan verzonnen we maar wat. Zo verscheen er een grote groep studenten tegen acht uur s avonds voor de Kathedraal. Ze riepen leuzen en deden manifestatie-achtige dingetjes. Dochter en ik meenden dat het om de ‘Acht uur’ groep ging. Een groep die zich s avonds tegen acht uur verzamelde om te eisen dat het vaker en langer acht uur zou blijven. Een groep die hardnekkig elke avond terug zou komen.

Mijn dochter en ik vinden elkaar vaak in onvoorstelbaar flauwe humor.

We keken het allemaal aan vanaf een hoger gelegen balkon van een koffiebar.

Als je Peru zegt, dan zeg je Machu Pichu.

Of zoals sommigen zeggen Michu Pichi

Maar het is Machu Pichu.

DE ‘Must See’ van Peru. Je kunt er op verschillende manieren komen. Maar niet zomaar. Het bezoekersaantal is gelimiteerd, en wordt goed gecontroleerd. Een officiële aanvraag om de ruïne te mogen bezoeken hoort bij de trip en de kosten lopen daarbij op. Ook het overnachten in de buurt is prijzig, en de trein die je aan de voet brengt van de te beklimmen hoogte is niet goedkoop.

Geef ze maar eens ongelijk. Zo rijk is Peru niet. Ik zag er veel armoede.

De vraag is alleen of extra inkomsten ook ten goede komen aan de stumperds die hun leven afsukkelen zoals we soms zagen.

We verbleven in Aguia Calliente. Daar vandaan is het ca 400 meter omhoog om bij het complex te komen. Dat kun je te voet doen. Steil omhoog is dat en vergt wat van je conditie. Maar je kunt het ook met de bus doen. Dan zit je met je toeristenhoofd tussen de gemakzuchtigen, de watjes of de slimmeriken. Net hoe je het labelt.

Ik wilde lopen. Niet te flauw

En ik wilde de Machu Pichu in het ochtendlicht zien. Dit betekende: 04.00 opstaan. En nog in het donker voor 04.30 vertrekken.

Wat je al niet doet op vakantie.

Het waren er honderden die zich verzamelden voor de klim naar boven. Ik was onmiskenbaar 1 van de oudere wandelaars die die ochtend omhoog togen.

Was dat wat voor mij als einzelganger?

Nee. Natuurlijk niet. Einzelganger ben je niet voor niets geworden! Maar er was geen ontkomen mogelijk aan het toerisme hier. Ik had me te schikken. Dat lukte me ook wel. Zonder te duwen zelfs!

‘….De lange stoet de bergen op van het circus Jeroen Bosch. En ze praten en ze zingen en ze lachen allemaal, want daar achter de hoge bergen ligt het land van Maas en Waal...’

Hoe divers de talen ook die de deelnemers spraken op weg naar de ‘verloren stad’ , het gehijg en gepuf klonken hetzelfde. Het zweet op ieders hoofd verbroederde ons ploegenden. Hoewel het altijd raadzaam is uit de buurt van Amerikanen te blijven.

Wolkenslierten rond bergtoppen. Een sprookjesachtig toneel.

Boven mist.

Het was een uitgebreid gebied waar we uiteindelijk belandden. Toeristen konden zich goed verspreiden en dat deden ze ook. Hier en daar stond een bordje met daarop een fotocamera. Dat betekende dat er van daar een prachtig plaatje geschoten kon worden. Een bordje waarbij eigenwijzen zoals ik zich meestal verre van hielden, want we vonden immers ZELF wel een plekje om mooie foto’s te maken.

Daar stonden we met ons bezweette hoofd en ons donsjack. Vanaf het bordje keken we rond. Mist was al dat we zagen.

Maar al gauw gaven mysterieus ogende bergpieken zich langzaam bloter en bloter. Wat de mist deed die ochtend was de omgeving langzaam van zijn ragfijne flarden stof ontdoen. Het was een door een geheime hand geregisseerde mysterieuze striptease die mijn ogen deze ochtend mochten aanschouwen. En ik voelde ontroering opkomen bij het beeld van de nakende ruwe schoonheid van de oude Inca-stad in haar omgeving, die langzaam stukje bij beetje aan ons werd getoond.

Een intens gevoel.

Ik kende het, natuurlijk, van foto’s.

Maar een foto blijft maar een foto. Dit was echt. De mooiste ervaring.

Daar lag het.

Naakt en prachtig.