Beschouwingen van een pensionado ( 1)

 Hoe heb je geleefd?

Het zal de leeftijd zijn dat deze vraag zich met irritante regelmaat in mijn hoofd in neonletters zien laat, dringender wordt en een antwoord eist. Het dwingt me die bril op te zetten waarmee ik mijn leven kan bezien en beschouwen met een helicopterview . Terwijl ik gewoon ben mijn leven ofwel door een roze, dan wel door een inktzwarte bril te zien.  Ik ben zoals mijn stemming is, zoals ik mijn laatste ervaringen bezie

Hoe bewoog ik tot dusver? De helicopterview

Zie mij gaan.

Zie mijn handel en wandel in het leven.

Nou, handel en wandel?  Hou het bij wandel! Ik ben een wandelaar, geen handelaar.  Mijn aandeel in de grotemensenwereld, de handels- en ondernemerswereld is nihil. 

Kleingeld, geen papiergeld.

Ik heb in mijn werkzame leven mijn diensten als 'begeleider van stumperds en stakkers''  verkocht. Ik heb ervoor een contract getekend. Ik heb, net als ieder ander, dingen gekocht die ik nodig had, leuk en/ of lekker vond. 

Mijn grootste aankopen waren een huis en een auto

Dat was het. 

Tot zover de handel. 

Ondernemerszin is mij volslagen vreemd. 

Dat credo "Wij Hollanders!! Wij ondernemers!". 

Het zal wel

'Denk groot!' hield mijn nu overleden zwager mij voor.

Maar nee. Dat zat er niet in. De financiële en/ of kapitalistische wereld heb ik volkomen links laten liggen. Het ontbrak mij aan ambitie. Ik was tevreden met wat ik bezat en ik had niet de drive om rijk te worden.  Wat dat voor mijn persoonlijke ontplooiing betekende, daar hield ik me niet mee bezig. Vaag had ik het idee dat ontplooiing/ ambitie enerzijds en ontwikkeling anderzijds elkaar in de weg stonden. Ik zag vooruitgang lang niet altijd als verbetering.   Maar misschien moet ik mezelf niet voor de gek houden en was mijn aversie ingegeven door onnadenkendheid, gemakzucht, en faalangst. Hoe dan ook:  Ik kon er niet voor kiezen me mee te laten slepen in die stroom die als 'opwaarts' gekenmerkt werd . Hier kwam mijn eigen zienswijze tegen in opstand. Want ik zag de wielerraderen des tijds eerder vernietigend doordenderen dan creërend . Bovendien had een innerlijke aversie zich van mij meester gemaakt tegen alles wat als doel had zich financieel te verrijken

Het zij zo. 

Spijt van?

Nee

Dat wil zeggen.

Kijk

Ik kan nu ik een 65 plusser ben niet ontevreden terugzien op mijn leven tot dusver.  Ik heb immers nooit ervaren wat het is om in financieel  zwaar weer te zitten. Ik heb kunnen doen wat ik wilde doen met mijn ambitie die nooit het daglicht heeft gezien. Het leven heeft weliswaar op dat vlak nauwelijks uitdagingen gekend. En daarvan kan ik zeggen dat ik daar achteraf spijt van heb. Hoe graag had ik gegrepen geworden in een werk of hobby of kunst! Vrije momenten zalig vormgeven door hetgeen je begeesterd!! 

Maar zoals alles zijn voordeel heeft: Het ontbreken van ambitie heeft me ook niet in de weg gezeten! Het geeft immers meer rust en gelegenheid om je bezig te kunnen houden met verschillende andere zaken. De dingen om je heen; plannen te maken om reizen te gaan maken. Op zich kan ik zeggen dat ik gaandeweg een brede belangstelling heb ontwikkeld voor de wereld om me heen, en mijn algemene ontwikkeling is dan ook aardig op peil. 

Zelfs promotie maken in mijn werk als clientbegeleider , daarvoor ben ik niet gegaan. Ik werkte als 20 jarige als clientbegeleider in een woonvoorziening in Den Haag, Als 66 jarige werkte ik als clientbegeleider in een woonvoorziening in Bergen op Zoom. Laten we het niet clientbegeleider maar pedagogisch begeleider noemen. Dat klinkt iets beter. ( niet dat dat er echt toe doet hoor)

Ik werkte in die sector omdat ik daar inrolde. Het is nooit een gemotiveerde keuze geweest. Ik wist namelijk niet wat te kiezen. 

Tussendoor heb ik nog wel even andere wegen bewandeld. Zo heb ik jarenlang in projecten in Den Haag en Bergen op Zoom als plv manager gewerkt voor de de Stichting Fokus. Ik zorgde er mede voor dat mensen met een vaak zware lichamelijke beperking op een zo zelfstandig mogelijke manier konden wonen. Het was lichamelijk, vooral verzorgend werk. Ik verrichtte er de nodige verpleegkundige handelingen en nam de algemeen dagelijkse levensverrichtingen (ADL) voor het grootste deel van mensen over. De medewerkers werden ook ADLers genoemd.  Ik ben er gestopt toen ik het werk he-le-maal gezien had en de sfeer op het laatste project zo beroerd was dat ik 's morgens bijna standaard over mijn nek ging op weg voor weer een nieuwe martelgang op de werkvloer. 

Ook heb ik toen de mogelijkheid zich voordeed om in twee jaar tijd een opleiding aan de PABO te vervolmaken daarvoor gekozen omdat ik dacht dat het onderwijs misschien wel iets voor mij zou zijn. Een mens moest toch wat! 

Alhoewel ik de opleiding uiteindelijk met gigantisch veel hang en wurgwerk na ruim drie jaar had afgerond , ben ik toch  blijven hangen in het werk van pedagogisch medewerker waar ik inmiddels opnieuw ingerold was omdat me dat naar mijn idee even het best lag. Als stagiair in het onderwijs had ik weliswaar goede ervaringen, maar ook heel beroerde. Wanneer het er om spande kwam ik niet zelfverzekerd genoeg over, wat kan kloppen, want ik WAS ook helemaal niet zelfverzekerd! . Aangeboren leiderschap en overwicht waren ook al geen capaciteiten waarover ik van de toren kon blazen. Ik heb altijd iets van een clown. 

Dus, ik ben blijven hangen, teruggevallen  in dat-wat-ik-al-deed en dat heeft me moedeloos over mezelf gemaakt. Wat was IK een on-in-te-res-sant persoon!!. Hoe kon ik met mezelf leven!? Zo zag ik mezelf door de vaalzwarte bril. Vaal omdat ik hem te vaak had gedragen.

In helicopterview beseft ik achteraf dat ik een leven heb geleid waarvan ik wellicht meer had moeten maken en meer had moeten durven doen!  Ik bleef die dromer die gedwarsboomd door onzekerheid en faalangst en wellicht ook door niet gangbare ideeën niet tot uitwas wilde komen. Had ik daar overheen kunnen stappen, dan had ik nu wellicht met iets meer tevredenheid op mijn leven kunnen terugkijken. 

Nu kan ik mezelf in mijn zwarteglazenbuien portretteren als een schaap, een  nummer, een pion. De uitkomst van een algoritme. Ik ben nu precies als Adrie van Gommert.

Ken je die? 

Nee hè

Ooit van Adrie van Gommert gehoord? Iemand???

Nee niemand

Daarin lijkt Adrie van Gommert op mij.

Maar goed,

Sjaak Swart is over een paar generaties ook vergeten. En Matthijs van Nieuwkerk ook. Nu bekende Nederlanders

Waarom zou je ook onthouden willen worden? Waarom zou je het belangrijk moeten vinden dat jouw naam en daden over een paar generaties nog steeds niet vergeten zijn? 

Einstein deed zijn onderzoeken vermoedelijk niet met het oogmerk dat zijn naam daarmee nog lang zou meegaan. Hij hield zich daar in al zijn relativiteitstheoriegefröbel  hoogstwaarschijnlijk  niet mee bezig. Het is  aardig om te weten dat je naam in de encyclopedie te vinden is, maar dat is toch vooral bijzaak. 

 

Voor Jezus Christus lag dit wellicht anders. Die wilde vast en zeker ( zeker en vast, zeggen de Belgen!)  niet vergeten worden. Heel die lijdensweg was niet voor niets bekokstoofd door zijn vader, dat zou mooi wezen! Zijn bestaan moest niet vergeten worden maar eindeloos doorverteld!!! Zo is het bedoeld en anders niet! Kom nou!

Het is Jezus gelukt en het zij hem zeer gegund ( alsof ik daar ook maar IETS over te zeggen zou hebben..) dat Zijn naam nog steeds iedere dag duizenden en duizenden malen klinkt, en dat Zijn veronderstelde beeltenis in evenzovele kerken en ook daarbuiten te zien is. Er wordt gebeden en gepredikt in Zijn naam .

Hoe mooi is dat!

Daar kan Ceasar een puntje aan zuigen. En Socrates, en al die andere figuren die hun stempel helemaal vanuit de oudheid in de moderne geschiedenisboeken geplet hebben weten te krijgen. Doch, aanbeden worden, dat is andere koek. 

Ik ben op leeftijd. 

Ik heb een nieuwe status, ik ben pensionado. Klinkt voor veel mensen als 'heerlijk kunnen doen waar je zin in hebt' , en het is te hopen dat het dat ook is. Nuchter bezien: het is de laatste levensfase. 

Vandaar dit terugkijken, deze reflectie. 

De dood is onderweg . Magere Hein reist met de ondergrondse vermoedelijk.  Ik wil er niet aan.  Houd die metro nog maar even tegen

Ik wil niet doodgaan in onvrede met mezelf. Ik moet mezelf  zien zoals ik ben , en er tevreden mee leren te zijn . Lukt me steeds beter, maar toch sijpelt er wat onwelriekende vloeistof uit een irritant hersenkwabbetje dat me te neer wil slaan en ik telkens moet bestrijden.

Dat mijn leven - bezijden mijn kinderen- geen sporen zal nalaten is volledig door mijn persoon  geaccepteerd. 

Ik ben een gewone sterveling die  als het afgelopen is en magere hein zich alweer met de metro terug naar huis begeven heeft of- meer waarschijnlijk, naar zijn volgende klant-  nog een tijdje ergens bij een gemaaid grasveld met een steentje met jaartallen boven zijn beenderen wormen loopt te voeden, en that's it. Daar vrede mee hebben, Uit stof zijn wij, tot stof zullen we wederkeren. Gespreksstof zal het niet lang meer zijn. Na de volgende generatie ben ik uit ieders geheugen gewist. Zo is het. 

Wel wrang dat de namen van grote schoften die in de wereldgeschiedenis een rol hebben gespeeld niet vergeten zullen worden en de mijne wel! Als je maar groot bent, dan wordt je onthouden!!. Een grote schoft is ook groot!!

In het jaar 3000 worden er misschien nog eens verhalen over hem of haar verteld, in wat voor vorm dan ook.

Mijn leven achteraf beschouwd heb ik wellicht te veel egoïstisch genomen en te weinig gegeven, Geprofiteerd heb ik van dit grandioze geschenk dat LEVEN heet en de mogelijkheden die mijn geboorteland bood. Ik ben er zeker in mijn jeugd onzorgvuldig mee om gegaan, behalve dan dat ik vaak de voorwaarden schiep die mij in staat stelden ervan te genieten. 

Mijn lichaam ik behandelde het niet als een tempel, wat het zou moeten zijn. Ik vervuilde de boel van binnen. Alcohol, nicotine, suiker, vet, te weinig beweging. Ik heb een hoofd met hersenen die ik onvoldoende  tot ontwikkeling heb laten komen, en te weinig heb kunnen gebruiken. Ik heb mijn stem ingeslikt, me niet laten horen. 

In mijn volgende leven wordt ik daarvoor gestraft wellicht. Dan word ik zwakbegaafd en stom geboren.

Ik moet  gaan omdenken, zo heb ik me laten vertellen! Mezelf niet naar beneden duwen. Daar heb ik een chronisch gedreven handje van. 

Maar terugkijkend op het verleden gaat het uitgekauwde filosofische cliché: '' Het is zoals het is'  niet helemaal op.

De waarheid is persoonlijk. Het was immers zo zoals ik het waarnam en zoals ik nu zie dat het was. Er is geen waarheid dan de mijne. 

Ik injecteer een shot met persoonlijke zegeningen . We gaan een plezante draai aan alles geven. Ik sluit mijn ogen en daar gaan we. Al heb ik te veel tijd van mijn leven in een kabbelend water laten stromen. Verloren tijd  doorgebracht op de bank, met niets anders bezig dan zuipen, roken, spelen, staren en liggen. Met in mijn hoofd onrust door het nietsdoen, en niet weten wat ik zou willen - Onderhuids speelde vaak een conflict over mijn eigen besluiteloosheid.-Ik was ongedurig aan het niets doen. In onvrede leven met jezelf is onplezierig. 

Nu ben ik verder gegaan en vergeef ik mezelf. 

Een reflectie staat immers ten doel om over jezelf na te denken en te leren en zo te kunnen voorkomen dat je in de toekomst dezelfde fouten maakt. 

Omdenken moet ik. Een manier vinden om es goed de draak met al die oude gevoelens en zienswijzen te steken door ze allemaal van een positieve sticker te voorzien. 

Omdenken is de lift naar boven nemen. Ik zou m'n zegeningen tellen, schreef ik al. Ik doe een nieuwe poging

Dan zie ik mezelf geboren in een heerlijk vrij land ! Genietend van de zon in onze knusse tuin. Op al mijn reizen met Ingrid, naar Azië,  Frankrijk, Italië, Spanje, Griekenland, mijn avonturen met Erwin. Mijn lachkicks met Wiet. Ik zie mezelf langs stranden, bossen, over bergpaden, rivieren, steden, dorpjes in binnen en buitenland. Ik bekijk prachtige vergezichten, exposities  imposante en magistrale films en series. Ik zie mezelf verdrinken in muziek ( oh, wat ben ik het leven dankbaar dat mijn muzikale helden leefden toen ik er ook was!)

Al mijn verliefdheden!! Seksualiteit

Spelletjes als Risk, Sjoelen, Boeren-bridge, 

Er werd van me gehouden.

Ik ben blij  met kleine dingen en vooral dankbaar voor alle ellende waarvoor ik bespaard ben gebleven. Ik ben 66 jaar en ik heb het geluk gehad dat geen oorlog of rampspoed  me ten deel gevallen.

Ik ken geen groot verdriet. Ik ben mijn ouders verloren toen ze al op leeftijd waren.

Ik bracht mijn leven door banjerend van de ene lust in de andere.  Ik heb kinderen die ik mee heb opgevoed en heb zien opgroeien; die mijn vrolijkheid en gevoel voor muziek hebben meegenomen en een geweldig leuk  en succesvol leven leiden, en waar ik van heb genoten en nog steeds geniet

Ik heb een vrouw met sprekende ogen die van me houdt  en over mijn welzijn waakt .

Ik ben redelijk welvarend. Ik heb een fijn dak boven mijn hoofd,  een auto die me brengt waar ik wil. Ik kan wezenloos genieten van die dingen waar mensen doorgaans pas van kunnen genieten wanneer ze zich geconfronteerd weten met de dood. 

Kleine dingen, maar is het kleine wel zo klein??

Daarom ben ik rijk.  

Ik kan nog door gaan met andere zegeningen, of laten we zeggen: geluksfactoren. Maar het is denk ik al lang duidelijk dat ik niks te klagen heb.

Dus voorzien van een behoorlijke dosis geluk ga ik verder betekenisloos verder, al is er één ding dat ik heb voortgebracht en waar ik trots op ben. Samen met Ingrid heb ik dat gedaan. Mijn kinderen ter wereld gebracht en mee opgevoed. Die zullen zeer waarschijnlijk nog ergens op deze planeet rondbanjeren, om met mijn dochter te spreken, wanneer mijn vorige ik opgegaan is in een stil hiernamaals 

Dus ik heb totaal niks te zeuren en zou me flink moeten schamen wanneer ik dat wel zou doen. Ik kijk het journaal weet je

Uiteindelijk is het stof. Ons zijn en ons wezen. 

Ik was zoals zovelen Niemand . Ongezien ongehoord, niet onthouden, en al bij leven vergeten .

'Weet je nog wel vroeger ? Toen woonde hier dat mannetje..'

....?

"Een klein mannetje met een buikje, hangtieten en spataderen'

".....oh DIE!! Met dat brilletje!' 

Hooguit was ik de man van. Of de vader van.

Tot ook dat na een generatie vergeten is

Verder speel ik het spel mee dat Shakespeare treffend omschreef met 'All the World's A Stage'  Ik probeer een goed mens te zijn,  Goddank heb ik me kunnen bevrijden van mijn cynisme

Ik heb hopelijk nog een paar jaar om te geven. Want nogmaals:  dankbaar ben ik wel. Heel dankbaar. Ik heb zo'n geluk gehad in mijn leven

*

Geroerd

 Daar komt het weer.  Het duwt in mijn hoofd tot ik er hoofdpijn van krijg soms.  Aan de binnenkant van mijn ogen laat het zich niet tegenhouden en lekt het langs mijn traanklieren naar buiten. 

Wat is dat toch dat geluiden, vooral in muziek, me zo van mijn stuk brengen? me zo beroeren, me aanraken. Waar heeft dat mee te maken? Waar voert dat naar terug? 

Emotioneel raken door het horen van muziek dat herinneringen oproept  kun je daardoor een verklaring meegeven. Het brengt je terug  Het nummer dat je gehoord hebt bij de afscheidsdienst van een dierbare, het nummer waarmee die serie eindigde waarvan je zo genoten hebt. Het nummer dat je doet terugdenken aan die periode van je leven waarop je...tja, vul dat zelf maar in...muziek met sentimentele waarde.

Ik heb enkele nummers die ik toen ik ze voor de eerste keer beluisterde, meteen konden beroeren. Dan zijn geen composities die er op uit zijn de gevoelige snaar van de luisteraar te raken. Ook niet in de tekst. Het zijn geen hedendaagse smartlappen. Tranentrekkers.  Klanken waarvan iedereen wellicht wel even een zakdoek...

Nee!!...

JA!! Daarbij kan ik het óók hebben! !Jezus! Eerlijk zijn Davincini!

Toegegeven:

Ik zag laatst een optreden van een jong meisje dat op een podium in Maastricht een lied van Barbara Praví ten gehore bracht ( onder auspiciën van André Rieu, ik kan het niet helpen ) getiteld 'Voila'. Emma Kok heet het meisje en om te weten of het je wat doet zou je de link kunnen kopiëren en in YouTube kunnen bekijken. 

https://youtu.be/kpN8Afoi0C0?si=fUysm9vDBy3SoD9r

Ik zie m'n ouders voor me, want dit is precies wat zij mooi gevonden zouden hebben. Ook de aankleding en de entourage rondom het optreden. Ze zouden ervan hebben genoten.  Ik heb de uitvoering van hierboven twee keer gezien en  geen behoefte  om het vaker te zien.  Ik zou gegarandeerd  iets vinden waaraan ik me dan zou storen. Waarschijnlijk omdat hier wel erg aan het sentiment gesleurd wordt.

Ik wil me ook niet vereenzelvigen met mijn ouders omdat ik me jonger voel dan zij  zoals ik ze voor me zie, TV kijkend  in de nadagen van hun leven. 

Ik kan me geraakt voelen door klanken die anderen bestempelen als 'Herrie'!!

Wat geeft dat voor een beeld!?

De één zit met een van ergernis vertrokken gezicht zuchtend kenbaar te maken of het wat zachter kan alsjeblieft!!! De ander vecht tegen zijn tranen en kan met een door emotie dichtgeknepen keel geen woord uitbrengen. 

Zo is dat soms

Bij het  nummer van Phoebe Bridgers, 'I know the End' waarvan hier onder een uitvoering staat, hou ik het ook niet droog. 

En dat is op het moment wanneer ze schreeuwt . Tegen het eind van het nummer is dat. Dan ga ik! en ik weet niet eens precies waar het nummer over gaat. 

Wel vang ik delen op

No, I''m not afraid to disappear

The billboard said 'The end is near"

I turned around, there was nothing there

Yeah. I guess the end is here

The end is here

Om mezelf te testen onderwierp ik me verschillende keren aan het beluisteren van het nummer, maar telkens bleek dat ik nog niet zo ver was dat ik de schreeuw van Phoebe in het nummer zonder waterlanders kan laten passeren

Ik ben gevoelig voor nummers die gaan over het eind van de mensheid zoals we die kennen. Het eind van wat we hebben/hadden en wat zo ongelofelijk prachtig was.

Welbeschouwd dus ( slik) is het geen goed voorbeeld voor wat ik bedoelde te zeggen, omdat ik het wilde hebben over klanken die je kunnen emotioneren zonder aanwijsbare reden.

Echter, het nummer "I know the end' van Phoebe Bridgers kan mijn emoties door de titel alleen al verklaren. De muziek die aanzwelt speelt ook een rol, en de zangeres die daar zo breekbaar staat en het dan uitschreeuwt...pff, daar ga ik. ( hoe zou het zijn geweest als ik er geen beelden bij zou hebben gehad. Had  het me dan ook zo geraakt?) 

Hoe dan ook, ik heb het!  Ik word geraakt en HOERA, ik kán worden geraakt! Meer en meer, er is zo veel machtige muziek gemaakt, of muziek die mij beroerd. Hoe mooi is dat eigenlijk!

Mijn leven is juist nu immers een zoektocht naar dingen die me bewegen. Op zoek naar nieuwe ervaringen, nieuwe klanken, andere geuren, andere beelden, verbazing, ergernis, schoonheid. Hoe prachtig is het om te merken dat je niet stoïcijns in het leven staat. Dat je geen robot bent.

Dus Kijk en luister!

De hele dag snotteren lijkt me wat overdreven maar.....je kunt je best wel eens laten gaan!

Terwijl ik beter weet

 Het zal angst zijn. De angst om haar kwijt te raken. 

Aanvankelijk was het er niet. We praatten en lachten al weken over haar plannen die toch echt bewaarheid zouden worden. 

Nuchtere pappa. 

Tot het moment op de luchthaven waarop ik haar voor voorlopig het laatst in mijn armen hield. Stevig , intens

Nu ging ze,. NU! Lange tijd. Echt weg. Vliegen. Ver weg! 

Mijn keel werd plots  dichtgeknepen. Mijn hoofd vulde zich met tranen. Mijn lieve dochter gaat weg!

Mijn stem  verstikt en  tranen persen zich naar buiten.

Sentimentele man.

Liefde voor mijn dochter.  Bang om haar kwijt te raken.

Daar gaat ze

Ik zwaai naar haar. 

Ik wil nog wat liefs roepen, maar er komt geen geluid.

Ik probeer het nog een keer.

........

nee....

dan is ze weg.

Dag...

Vakantie, het eind in zicht

 We beleven voorlopig de laatste week voor we weer in ons oervertrouwde leventje gaan stappen met al z'n gedoetjes en vooral z'n verplichtingen. Ik wil er nog niet mee bezig zijn maar het wegduwen van opkomende gedachten aan 'het werk' wordt steeds moeilijker.  Het irriteert me. Ik wil altijd op vakantie zijn!!! Verdorie! Leven als God in Frankrijk or where ever! 

Ik heb een hekel aan stemmetjes die smalend reageren. Ze doemen op in mijn hoofd.: "...dat kan nu eenmaal niet hè?" , of : "Ja, dat willen we allemáál wel!" of "dan zul je toch wat centjes op de plank moeten hebben liggen"

Op de plank. Centjes op de plank.

Die laatste opmerking stoort mij het meest. Schrijnt. Had ik mijn leven anders ingericht, dan HAD ik nu genoeg gespaard en een leven kunnen hebben waarin ik niet op financiën had hoeven te letten. Ik had meer armslag gehad.

Ik weet dat. Wat dat betreft heb ik het niet heel goed gedaan, en hoewel ik vind dat je daar niet je eigenwaarde aan op moet hangen, het doet het ego ook geen goed. Dagelijks zijn er momenten dat ik mezelf moet toespreken en me uit een sombere uithoek moet halen. Dan vind ik mezelf een mislukt mens,

Mijn vaste verweer tegen deze negatieve gedachten is het opsommen van mijn zegeningen en die zijn er genoeg! Ik kan me ook verdedigen met onderstaande tegeltjeswijsheid. Maar trots op mezelf ben ik niet.

Arbeidstechnisch gezien heb ik geen stappen gezet. Ik was groepsbegeleider toen ik 25 was. Ik ben dat nog steeds.  ( al heb ik wat uitstapjes gemaakt) 

Ik werk heel mijn arbeidzame leven met hulpbehoevenden. Ik werkte met en voor lichamelijk ( zwaar) gehandicapten in een verpleeghuis en in hun eigen woonomgeving. Ik werkte met mensen met een lichte tot zware verstandelijke beperking,  autisten, mensen die lijden aan een psychische storing , getraumatiseerde mensen. Psychisch aangedane  mensen. Van jong tot oud. 

Beschadigde  mensen zijn vaak achterdochtig, kunnen korte lontjes hebben, uiten zich soms agressief, zijn niet snel tevreden. , 

Ik heb mensen geholpen zodat ze de dag konden ingaan, Ik heb geprobeerd mensen te steunen, ze een thuis te bieden, vrolijkheid te brengen, ze te stimuleren in zichzelf te geloven, ze te helpen positiever naar zichzelf te gaan kijken. Met eindeloos geduld en met wisselend succes. 

Dat is mooi. Als je het zo leest. Maar ik ben er niet trots op, Ik denk dan; Iedereen kan dat! En beter! 

Zo wordt mijn nog onverwoestbaar zijn geteisterd door negatieve blikseminslagen

Mede debet hieraan is het feit dat er weinig tegenover staat.( zeker in vergelijking met werk in het bedrijfsleven) Het is ook lang niet altijd 'dankbaar werk' Ik voel me in mijn werk een nummer, een loonslaaf zo je wilt. Voor jou tien anderen.

Verder heb ik te kampen gehad met faalangst en daardoor het lef gemist om me om allerlei terreinen te ontwikkelen. (Daarover misschien later)

Maar het leven is nog niet afgelopen, zalfde de uiterlijk onverwoestbare relativist. Het cliché zegt: Je bent nooit te oud om te leren'

En zo pak ik de draad weer op, glimlach,  neem een teug van de kleuren van het leven en prop  mijn ongenoegens weer in het laatje. 

Daar zou wel een beter slot op mogen  zitten.

Nu, bijna midden oktober, zit ik in Noord Spanje in een gehuurd huisje met een zwembad. Ik ben er nog niet in geweest maar het klinkt zo lekker luxe: 'huisje met een zwembad.' De zon schijnt, en eigenlijk is het leven goed. Ik zou me heel hard moeten schamen als ik het tegendeel zou beweren. Want ik bezie met lede ogen  wat er in de wereld gebeurd. De somberheid en ergernis daarover verdwijnt uiteindelijk weer in een ander laatje. Dat zijn zaken waar ik machteloos in sta en niets kan doen. Behalve de kop in het zand steken en het nieuws het nieuws laten

Sec gezien lééf ik al als een God in Frankrijk!! 

Ik mag genieten. Niet vragen waarom ik dat mag. Maar het ondergaan. Dát is wat ik moet doen! En dan kán ik ook genieten. En misschien - maar zover ben ik nog niet- ooit tegen mezelf kunnen zeggen dat ik het verdien!! 

Rijden. Maar.

Wevegem voorbij. Dat doe je niet elke dag. 

Als je dat doet dan weet je dat het vakantietijd is. 

Dat zal niet gelden voor de ondernemer of de chauffeur  die hier elke dag voorbij moet. 

Maar

laten we de ondernemer vergeten. Zoals alles wat met zaken doen te maken heeft, met verkopen, of met geld verdienen. Laten we Wevegem nemen als plaats waarachter de vakantie begint.

We zoefden erlangs met onze gehavende maar nog steeds soepel rijdende Toyota. Vier wielen, vier banden. Sinds gisteravond weer vier banden trouwens, Want één van de banden had het begeven - gewoon een spijkertje en psssccccht...plat. Ik wist van niets. De opmerkzame vriendin van mijn oudste zoon had geconstateerd dat de rechtervoorband plat stond.

De ANWB gebeld. 

We zijn nooit teleurgesteld in de ANWB. Wanneer we ze nodig hebben zijn ze er snel. Ze gedragen zich vriendelijk en zijn kundig. Zo ook nu. De man van de ANWB die voor een nieuwe band ging zorgen omdat de  band niet te repareren viel bracht uitkomst en mocht wat Ingrid betrof mosselen mee komen eten  en de hele avond stoere verhalen komen vertellen.

Want dank zij hem konden wij met de auto onze vakantie zoals gepland de volgende dag aanvangen , met ikzelf achter het stuur - gezeten op een kussentje om wat hoger te kunnen zitten -  klaar om weer een paar duizend kilometer af te leggen .

Is dat verantwoord? Ikzelf dacht eerst van wel maar toen mijn oudste zoon me onlangs bewonderenswaardig tactvol meedeelde dat hij zich als bijrijder naast me niet altijd veilig voelde ben ik minder zeker van mijn chauffeurscapaciteiten. Ik herken wel dat ik me zelf 's nachts in een vreemde omgeving met hevige regen of sneeuwval  achter het stuur niet geweldig voel.

Misschien rijd ik niet zo veilig als dat ik me voorhoud

In mijn horoscoop die ik ooit heb laten natrekken en waar ik waarde aan ben gaan hechten omdat veel persoonlijke eigenschappen die daarin genoemd werden voor mij zeer herkenbaar waren, werd melding van mij gemaakt als: 'brokkenpiloot in het verkeer'. Toen ik het er daar twee weken geleden over had met mijn vrouw zei ik dat ik dat aspect niet herkende, maar een paar dagen later veroorzaakte ik een kleine aanrijding. Ik botste zacht met een achterligger toen ik achteruit manoeuvreerde om van rijstrook te kunnen wisselen. Ik had de auto niet gezien, en toen ik ergens tegenop zat had ik geen idee waartegen. Maar het bleek een Renault.

Een slordigheidje. Maar gezien mijn leeftijd die tegen het pensioen kietelt, wordt dit soort incidentjes al snel in verband gebracht met leeftijd. Alsof jongeren nooit tegen een paaltje aan zitten.

Voor je het weet wordt je met een meewarige blik gezien en krijg je gevoelsmatig het stempel: 'man die het allemaal niet meer zo goed in de gaten heeft' Zo denk ik dat mensen me meer en meer gaan zien, en dat doet pijn.

Want ik ben geen stakkertje. Ik ben alleen eerder geboren dan de meesten.

Enkelen vinden het leuk om me op fouten onhandigheden of slordigheden te wijzen, en dan toe te voegen: je wordt oud!  Ik ben al mijn leven lang wat slordig en onhandig soms. Dat hoort bij mij. Nu wordt het gekoppeld aan leeftijd. 

Het valt niet mee, ouder worden is een trieste bedoeling. Ik ervaar het als pijnlijk en eenzaam. Niet hoezeer ik ben en me voel, maar vooral hoe ik door sommigen wordt bejegend. 

Het zou me ook kwaad kunnen maken. Maar ik heb er moeite mee de sfeer met mijn gal te verzieken. Ik doe een poging te deleten wat mij stoort. 

De dag van de vakantie ging vooraf met een avond vol muziek. In het kader van 'Popmonument' heb ik samen met mijn jongste zoon ( een spontaan vader-en-zoon dingetje) op verschillende locaties in Bergen op Zoom bands horen spelen die leuk waren om naar te luisteren en te kijken. Enthousiaste mensen die met hun plezier hun werk lieten horen. Onder andere Personal Trainer,  Isolde Lasoen. Maar ook de Haagse 'feestband: 

                                                 Prins S en de Geit

Dan, de volgende dag de laatste voorbereidingen. De auto werd volgestouwd met kratten en tassen. Het zou ons aan niets ontbreken. Niet aan hagelslag  pindakaas, pleisters maagtabletten, nootmuskaat, sambal, sandalen  of slippers.

En

Heb je je paspoort bij je? JA

Tuurlijk, We hadden aan alles gedacht

Van de kinderen hebben we afscheid genomen. We gaan elkaar voor langere tijd niet in levende lijve zien. Het afscheid kan soms een momentje zijn, waarin ook nare scenario's de kop op kunnen steken. Niet toelaten. We gaan het goed hebben.

Onze onderlinge band is uitzonderlijk hecht. Dag.....we houden van jullie.

Het was zondag. Rond 13.45 vertrokken we. We hadden via AIR B&B een appartement geboekt in Amiens. 

En zo reden we. Voorbij al die plaatsen. Antwerpen Wevegem. 

On the road! 

Dat zeg ik dan maar in het Engels. Dat klinkt stoerder. 

Wat schrijf ik anders? 'Over de wegen!!??'

We wisten dat het appartement zich op vier hoog bevond en dat het gebouw geen lift bezat. En zo hadden we er al een kleine work-out opzitten toen wij met de sleutel uit het beveiligde sleutelkastje de voordeur openden en  de ruimte konden bezien waarin we enkele dagen zouden verblijven. En dat viel niet tegen. Lekker ruim, voorzien van vele faciliteiten, een lang balkon, licht en met uitzicht op de Kathedraal. 

Het zonnetje scheen. Onze vakantie was begonnen.

's Avonds het centrum van Amiens ingelopen. Er was een 'son et lumière' op de Kathedraal. Het was schitterend. Hoe erg is het dan om later toch tegen elkaar uit te spreken dat een eerdere 'son-et-lumière'die we gezien hebben, een paar jaar geleden indrukwekkender was. 

Daarna troffen we op onze avondwandeling nog een gebouw aan waar een lichtspel op werd geprojecteerd. 

                                        beetje 'Blair Witch Project'

Wat we natuurlijk niet vergeten waren om mee te nemen van thuis, was wat lekkers om te drinken. Nog even dat, en rond 01.00 onder het dekbed.

Januari 2024

Afgaande op de afgelopen maand - de eerste van het jaar nogal liefst - de maand waarin zoveel mensen hun goede voornemens probeerden waar te maken en sommigen zelfs nog steeds daarin volharden, daarin presteer ik het juist af te glijden.

Ik devalueer. 

Er is luiheid. Ik beticht mezelf van luiheid. Terwijl ik weet dat beweging en activering van spieren belangrijk voor me is, vertikt mijn eigenwijze ik een stap extra te doen. Denken aan sporten of andere lichamelijke arbeid staat me op een buitenproportionele manier tegen. Er is geen peper tegen gewassen, en vooralsnog is er geen coach die me voldoende heeft kunnen motiveren.

Boven in dit huis staat een fitnessapparaat. Een roeimachine. Alles wat ik hoef te doen is  de trap op te lopen, op het apparaat plaats te nemen, de handels te pakken. En gaan!

Liep ik vorig jaar zo'n zeven maanden achtereen vrijwel elke dag een uur - te weten 7000 stappen, ik haal nu niet eens de helft!!

Had ik vorig jaar  een periode dat ik elke dag ging zwemmen ( bijna twee weken lang) Ik moet er nu niet meer aan denken. Sterker nog, door er aan te denken word ik al moe. 

Ik ben 65 . Het is van belang om gezond ouder te worden als ik dan toch ouder word. Staand met gestrekte benen buig ik voorover om met mijn vingers mijn tenen aan te raken, maar ik haal het niet. Het scheelt zeker een decimeter. Mijn kuiten staan dan pijnlijk strak te protesteren en ook mijn onderrug lijkt te zeggen: als je wilt dat ik knak moet je vooral zo doorgaan!!

Doch

Ik zal de luiheid voortaan een halt gaan toeroepen, de ondeugd de baas zijn. Dat moet ik van mezelf moeten .

Het verheerlijken van de gedachte om thuis te komen en daar op de bank neer te ploffen en me neder te vleien moet ik niet langer verheerlijken maar verfoeien. 

Ik vind het vaak leuk om op een bureaustoel te zitten en stukjes te schrijven, of me middels YouTube op de hoogte te houden van nieuwe muziek, kunstzinnige stromingen en allerhande interessante dingen. Komische filmpjes te zien. Ik vind het ontspannend om met een paar kwasten in mijn hand voor een schildersezel te staan. 

Maar ik moet het niet als excuus gaan gebruiken om dan maar niet even de ferme pas er in te zetten en die frisse neus te halen.

Het IS natuurlijk ook niet al te aangenaam weer in de winter. Maar ook, dit mag geen excuus zijn, jammer genoeg

Nou, allee. Vandaag maar es gaan beginnen dan!!

Of morgen

Volgende bestemming

 Ik merkte dat mijn lichaam de koelere wind verwelkomde toen  deze bij het openen van de voordeur me in het gezicht joeg. Het woei. Het waaide en de takken zwaaiden. In de verte op zee zag ik witte streepjes.

Het deed me goed. Wolken hadden zich herpakt en verenigd in een overwegend grijze deken, zoals dat het tenslotte in mijn leven half oktober vaak gebeurde en wat dan ook wat mij betreft simpelweg gezien eigenlijk ook de bedoeling was.

Het was de dag van auto inladen en er weer een ruk aan geven. De zinnen waren gezet op Salamanca, waarover het op het internet wemelde van superlatieven over hoe mooi en sfeervol en 'must see' het allemaal is. Een van de meest bezienswaardige steden van Spanje! 

Het was een niet ál te grote stad want daar stond bij ons de pet niet naar. Al dat verkeer! Madrid lieten we daarom links liggen. Andere keer misschien. Het Prado zal er nog wel een tijdje staan.

We zaten allebei met onze neus op schermpjes sites af te gaan waarop we een onderkomen in Salamanca zouden kunnen vinden. Met name alle mogelijkheden die Booking.com en  air b&b te bieden hadden werden bestudeerd en afgewogen. Die zoektocht, wanneer die te lang duurt, kan voor mijn gevoel jaren van mijn leven kosten en me van mijn geduld en goed humeur beroven. 

We hebben wel wat eisen die we stellen aan het volgend verblijf. Dat maakt het speurwerk er niet makkelijker op. Het moet een appartement zijn ( geen kamer!) met kookgelegenheid, met wifi, een 'buiten'( terras of tuin) op een aardige locatie, liefst met uitzicht; eigen sanitaire voorzieningen, privacy, een tweepersoonsbed en het moet natuurlijk allemaal binnen het budget passen.

Het leek er na anderhalf uur op dat we echt drastisch op onze eisen zouden moeten inboeten. Het 'wikken en wegen' ging verder, mijn irritatiegrens was voor het aantikken en er werd inmiddels ook driftig gezocht naar in Godsnaam dan maar een andere bestemming.

Maar nee, Salamanca!! Dáár wilden we toch heen!? 

Na twee uren turen en scrollen allebei op onze eigen mobiel hebben we de knoop doorgehakt en gekozen voor een betaalbaar verblijf 5 kilometer van Salamanca, zonder eigen kookgelegenheid en met iets van een gemeenschappelijke woonkamer. Geen eigen appartement dus. Hoe dan ook zouden we er op achteruit gaan gezien de fijne onderkomens die we tot dan toe hadden genoten.

We vertrokken rond 10.00. Er hing onmiskenbaar een brandlucht viel ons op. Onderweg werd duidelijk dat er een grote brand in de buurt moest zijn. We moesten kilometers lang met de lichten aanrijden door een behoorlijk rokerig mistgordijn. Wegen waren afgezet vanwege de situatie waardoor we van onze geplande route moesten afwijken. 

Zuidwaarts gereden schommelden de temperaturen tussen 25 en 14 graden. We eindigden bij ons appartement in 22.

De eigenaresse van het huis liet ons de kamers zien. Het was duidelijk dat van privacy niet echt veel sprake kon zijn aangezien bleek dat zij vooral in de woonkamer verbleef die wij moesten passeren wanneer we iets in de keuken moesten hebben. Even wennen. Wat ongemakkelijk. Zoek je contact of laat je elkaar met  rust? Dat was een nieuwtje. We zitten er nu pas 1 nachtje. Kijken hoe het uitpakt. 

Ik ben er inmiddels aan gewend en vind het nu tot dusver prima 

Wordt vervolgd

 

Schattig en Trots

 'Schattig' is een woord dat niet zo bij mijn gendervocabulaire past. Ik hoor dat met name meisjes en vrouwen vaker blij uitroepen bij het zien van voorwerpen die kleiner zijn dan vergelijkbare voorwerpen. De verkleinwoordjes. 

Ik heb niet zo veel met dat woordje, maar ik moest er wel aan denken toen ik vanaf acht hoog hier naar beneden keek en de wereld me voorkwam als Madurodam. 

Ik heb jaren op flats gewoond en ook wel hoger dan op 8 hoog. Maar daar is het woord 'schattig' nooit bij me opgekomen.

Hier wel, het is de omgeving. Een trein beneden doet me denken aan de Märklin-treintjes die vaders vroeger als hun speelgoed op  zolder hadden rijden in zelfontworpen landschappen met bergen van papiermache en Oostenrijkse huisjes, spoorwegovergangen en kleine poppetjes en boompjes en zo meer.

Een lieflijk miniatuurlandschap. 

Het uitzicht van hier heeft daar wel wat van weg. Het is de associatie daarmee denk ik. Die piepkleine mensjes die je in de verte ziet lopen en de kleine vaartuigjes op het water.  Daarom denk ik. Ik zag dat treintje beneden rijden en dacht: schattig.

Het was een vakantiedag in Spanje. Maar ook een vakantiedag waarop we veel bezig zijn geweest met het leven in Nederland. De gezondheidstoestand van mijn zus, waarmee het, zo vernamen wij na een beeldtelefoontje gelukkig de goede kant lijkt op te gaan, en het was de dag dat onze jongste zoon zijn Master Sociologie kreeg uitgereikt op de Universiteit van Tilburg. Een gebeurtenis waar je als ouders bij hoort te zijn. Zeker ook omdat hij er als beste student een toespraak zou houden. De datum van de uitreiking viel echter precies midden in onze vakantie, en we hebben de keus gemaakt om er toch maar op uit te gaan. Ook omdat we vorig jaar wel bij de uitreiking van zijn Masterdiploma Filosofie waren. 

Helemáál lekker voelt het toch niet, maar we werden zoals we hadden gevraagd wel van alle activiteiten rondom de uitreiking rechtstreeks op de hoogte gehouden middels berichten foto's en filmpjes door onze andere kinderen. Zo konden we toch meevoelen en meebeleven.

Daarbij werd ik wederom in aanraking gebracht met een nieuw fenomeen. (Weer anders dan het gebruik van het woord 'schattig')

Het nieuwe fenomeen was trots. Ik was echt een trotse vader. 

De kinderen geven me genoeg redenen om trots op ze te zijn. Altijd wordt dat door mij rationeel omgevormd als onterecht. Waarom zou ik trots zijn op prestaties van mijn kinderen? Ze zijn sowieso goed zoals ze zijn en in hun prestatie geldt de trots die daarbij hoort aan hun zelf toe. Zij hebben een prestatie neergezet waar ze trots op mogen zijn. 

Wat het nu anders maakte waren misschien de woorden van de professor die hem heeft begeleid in zijn toespraak naar hem: 'You are special, leaving a trade of cum laudes behind you wherever you go' En daar zie ik hem staan, zoon van ons op die foto's. Mooie jongen! , en opeens was daar wat ontroering. Ik weet niet eens helemaal zeker of dat 'trots' is. Maar ik denk het wel. Ik had hem graag even stevig gehugd.

Ochtend bij Sukarrieta

 Als een kind dat 's morgens voor dag en dauw wakker is , onrustig en wat gespannen; dat  in het donker opstaat om blootsvoets de trap naar beneden te lopen om te kijken of Sinterklaas iets in zijn schoen heeft gedaan, zo onrustig kon ik soms ook zijn in Nepal, waar vanaf de locatie waar we sliepen een overweldigend uitzicht je ademloos kon laten blijven toekijken naar de Himalaya. De bergketen die overdag door smog  helaas niet zichtbaar was, maar de kans dat bij het eerste ochtendgloren de pieken  van onder andere de Ama Dablam en de Machapuchare wel zichtbaar zouden kunnen zijn, bracht  onrust met zich mee. Ik wilde dat zien Er getuige van zijn hoe het ochtendlicht de bergketen scherp zou aftekenen. Ik stond op en spoedde me naar het platte dak van het hotel in de koude ochtendlucht en keek. De eerste keren was er niets te zien. Maar toen kwam de ochtend dat de magie zich voltrok. Een Majestueus sprookjesland ontvouwde zich scherp en wit in de eerste zonnestralen .Ver weg nog maar ook dichtbij . Shangri-la.  De even vriendelijke als boosaardige bergreuzen van de Himalaya in alle denkbare ongerepte schoonheid. Geen woorden zijn er voor die schoonheid. Stilte is het enige dat past

Hier was ik voor opgestaan. Ik wist hoe mooi het uitzicht was. 

Niet helemaal datzelfde gevoel, maar toch wel vergelijkbaar had ik hier vanmorgen aan de Urdaibai baai bij Murdaka in Noord Spanje. Ik was, zoals zo vaak al rond 05.00 wakker en kon niet wachten tot het licht werd. We zitten hier in een appartement op 8 hoog met een geweldig uitzicht over de zee, een heuvellandschap maar vooral ook over de baai zelf, die bij vloed vol loopt. Op zich is dat voor mij al een natuurfenomeen dat me blijft fascineren. Zo'n zandvlakte die twee maal per dag leeg loopt en weer vol stroomt Bij het allereerste licht MOEST ik dan ook opstaan en de dag beginnen  met het zien van de zon die boven de baai van achter de heuvels zou opkomen.

Oké, geen Himalaya, maar zeker zo mooi dat ik er morgen weer voor op ga staan.

 

De Dag Vorm Geven

Op mijn vrije dag kijk ik s morgens op mijn mobiel. Dat is niet uitzonderlijk. Sterker nog: het zou uitzonderlijk zijn als ik het NIET deed. Het is een van mijn ochtendrituelen. Zo'n vijf minuten nadat ik besloten heb niet langer meer moeite te doen om de slaap te hervatten, doet dit zich voor. Dat ga ik van lig- naar zithouding in bed en posteer ik me in die houding  met een extra rugkussen. Ik tuur door de gordijnen om te zien wat het weer brengt, of de zon schijnt. Kort daarna grabbel ik op het tafeltje naast mijn  bed naar mijn bril, zet die op mijn neus en daarna pak ik mijn mobiel. Ik heb de avond ervoor al zorg gedragen dat het apparaat voldoende is opgeladen. 

Ik neem mijn mobieltje ter hand en dan wil ik weten of er nog iets is gebeurd  in de grote boze wereld  terwijl ik zoals vannacht warm onder het dekbed  in vergeten dromen dwaalde. Ik bekijk het nieuws. Nu.nl 

Daarna doe ik een spelletje op diezelfde mobiel. Een hersenloos spelletje eerst. Zombie's finest.  Daarna een spelletje waarvoor je je brein een weinig moet activeren, een seniorenaanradertje, om daarna de dag werkelijk te gaan aanvangen met helderder ogen. Ik heb inmiddels koffie gekregen van mijn vrouw die er wel vroeg uit moest. Zwart en heet heb ik dat naar binnen  gegoten.

De komende dag kan nu in gedachten in grote lijnen gevormd gaan worden. Geen verplichtingen? Dan misschien naar het strand? Of wat gaan schrijven? Schilderen? Nog even boodschappen doen, een wandeling maken....?

Vanmorgen is het niet anders dan al die andere ochtenden dat ik niet vroeg hoefde op te staan. 

 

Er is wel één dingetje. Op mijn Samsung zie ik dat er even geleden telefoon  voor me is  geweest. Niet gehoord, want ik had de meldingen op 'stil' staan . Maar ik zie het. Een telefoontje van mijn werk. En daarna een voicemail.

Ik luister naar de voicemail en hoor de stem van een van mijn collega's. Het klinkt vriendelijk maar de boodschap is  waar ik blijf. Ik heb immers dienst. Ze zit op me te wachten.

Shit. Waar is de grond? Ik zak er bijna doorheen!

Ik was niet vrij. Ik ben niet vrij! Ik heb dienst. !! Was ik vergeten! Had ik niet in m'n agenda gezet. Eikel!! Ik lig in bed maar ik dien te loonslaven! 

Ik bel haar op en zeg: Ik kom zo snel mogelijk

En even later ben ik Batman in de batmobiel met het wereldrecord aankleden achter de rug. 

Ik hoef de dag niet meer vorm te geven verder. Die is al vormgegeven voor mij. 

Dansfeest voor ouderen

Later op de avond stond ik aan de bar en keek over de dansvloer met een te  nuchtere kijk en beschouwende blik. 

Ik aanschouwde een treurig makende vertoning van deinende lijven van te zware mensen. 

Ik nam het mezelf kwalijk.

Ik zou vrolijk gestemd moeten worden van het tafereel. Het waren immers mensen die bewogen op muziek die ik zag. Mensen die met hun lijf en ledematen duidelijk andere dingen deden dan normaal. Ze schommelden en zwaaiden er mee. 

Veel oudere mensen zag ik , bij wie het soms zichtbaar moeite kostte om het ene been voor het andere te zetten. Het zag er triest uit en het zou me graag vrolijk gestemd hebben. Welke warmere  levens vreugde-uitingen zijn er beter dan dansen en zingen?

Maar het onbeholpene.

Het stramme

Het gemaakt vrolijke..

Het zag er zonder roze zonnebril aandoenlijk uit. Had ik mijn roze zonnebril bij me gehad , dan had ik in de ogen van enkele bewegers wellicht vreugde en plezier gezien.  En me geamuseerd hebben bij het aanschouwen van zoveel mensen die op ritmes uit de jaren 70 bewogen

De dansers die me vrolijker stemden waren de dansers die elkaar aanraakten bij het dansen, die samen dansten zogezegd. Fysiek samen. Het deed me beseffen dat je niet alleen moet dansen. Het 'Alleen dansen' of op en neer deinen ziet er eenzaam uit. ( luister naar 'they dance alone' van Sting) Wanneer je over een sierlijk lijf beschikt en mooie moves kunt laten zien is dat natuurlijk wat anders  maar ouderen met overgewicht moeten zich daar niet aan gaan wagen.

Die moeten of samen met iemand anders gaan ( en dan is het ook nog maar net de vraag...)  of gewoon lekker een borrel pakken en zich onder de toeschouwers begeven.

Een kwestie van esthetiek.

Het allerergste was dat ik mezelf vaak tussen de meute op de dansvloer begaf om geen buitenstaander te zijn en dan bewoog, 'danste'. Daarbij probeerde ik mezelf te zijn, en ik  deed ook wel een beetje mijn best om er bovenuit te komen met leuke dansstapjes . Hopeloze pogingen, en ik was mij ervan bewust dat ook mijn eigen bewegingen en mijn eigen gestalte toeschouwers tot een meewarig glimlachen moeten hebben doen verleiden. 

Maar dat zit natuurlijk alleen maar in het hooft

En wat dan nog.....wat maakt het uit? 

Dat begrijp ik ook wel. Wees vrij om te doen wat je wil en dans! Zing! Maak plezier!!. 

Natuurlijk! Het is goed. Prima. Dat vind ik ook!!

Dat ik er soms anders naar kan kijken is mijn probleem. 

Ik ben niet altijd een leuk mens

What else is there

 Ik lees 'de verborgen geschiedenis van Courtillon' van Charles Lewinsky.
Toen ik dit blog begon had ik de gewoonte een klein gedeelte van het boek dat ik aan het lezen was te plaatsen op Davincini.  Daar ben ik later mee opgehouden, terwijl ik nog wel een 'flink' aantal boeken heb gelezen.  Misschien dat ik de oude gewoonte wel weer op ga pakken. 

Ik word dit jaar 65. Tranen staan soms aan de binnenkant van mijn vel. Zo gaat dat als mensen vocht vasthouden en daar last van krijgen. Dat zijn opgehoopte niet geuite tranen. 

Ouder worden is in mijn geval heel veel beter als sterven. Ik heb niets om over te klagen, want ik ben zo goed als gezond. Ik heb het vermogen niet verloren te genieten. 

Toch is er iets dat me dwars zit. Waar die 'tranen' vandaan komen, en dat is een vraag die ik mezelf regelmatig stel.  

De vraag is

'Áls dit het leven is dat ik leidt, moet ik er dan niet meer van maken? '

Die vraag, daar slinger ik als de klepel van de klok steeds langs met ja en nee.

Hoewel ik donders goed weet dat je in het leven moet staan zonder je te spiegelen aan anderen kan het me desondanks somber stellen wanneer ik mijn leven toch afzet tegen dat van andere mensen in mijn omgeving of op de televisie. Succesvolle en/ of gedreven mensen die van hun passie hun beroep hebben kunnen maken en die weten wat ze willen.  

Ik zie al die aardige mensen die goed in het leven  staan ( zo komen ze over) , zich goed kunnen uitdrukken en die gezien worden.

Wanneer ik dat zie denk ik vaker dat ik mijn leven tussen mijn vingers heb laten wegglippen, terwijl ik het juist had moeten vastpakken . Dit stemt me nu  somber en verdrietig. 

Dit gevoel wordt ingegeven door een weinig jaloezie, zelfverwijt, en door onvermogen. Onvermogen omdat ik het een groot deel van mijn leven heb moeten stellen zonder zelfvertrouwen. Ik was faalangstig en bang. De oorzaak hiervan heb ik nooit precies kunnen achterhalen. Het voelt niet helemaal fair om het allemaal bij mijn ouders en mijn opvoeding te leggen. Dat daar een gedeelte ligt van de oorzaak, dat denk ik wel. 

Wat de oorzaak ook was, ik kan het verleden ermee niet veranderen, hooguit wat beter verklaren.  Doch, wie weet heeft het nog zin om alsnog een rijker leven op te bouwen. Ik ben 'pas'64, en er zijn nog genoeg activiteiten te ondernemen en te ontplooien. Legio voorbeelden van mensen die dit doen.

Of ben ik gewoon lui!!??

Wanneer de klepel naar de andere kant bengelt denk ik daar helemaal niet over . Dan gooi ik het over een andere boeg en spiegel mij aan mensen die een leven leiden die niet bovenaan de Maslovpiramide staan, want daar staan veel mensen in onze samenleving. Ik kan mezelf bezien met tevreden ogen, mijn zegeningen tellen, en wel even doorgaan met tellen, want het zijn er veel. Ik heb veel kunnen zien, veel kunnen ondernemen. Kijk in mijn fotoboeken. Zie mijn vrouw en kinderen. Ik heb alles wat ik nodig heb! Er komt mij materieel niets te kort. Ik heb vrijheid. Leuk werk.  Er wordt van mij gehouden, 

Ik heb simpelweg geen recht om te zeuren. 

Ik heb het nog niet eens gehad over miljoenen mensen die niet zo'n leven kunnen leiden zoals ik dat doe en die dat wel heel heel graag zouden willen. Miljoenen inderdaad die het vagevuur dat het leven kan zijn dagelijks aan den lijve ondervinden, Of die geen echt leven kunnen leiden omdat strenge regels ze beperken en verbieden. Mensen die fysiek beperkt zijn. Afhankelijk.

Ik heb alle reden om blij te zijn, en niet te zeuren. 

Er is wel genoeg om 'aan mezelf te werken' Dat wel. Daar kan ik een lijst van maken. Misschien daarover een volgende keer

Liefde en aandacht

Ik praat niet veel over mijn werk. Er zijn ook weinig mensen die er naar vragen. Het lijkt niet interessant.  Misschien is het dat ook niet. Het levert financieel weinig op, en geniet geen aanzien. Hooguit waardering. Dat is ook wat waard natuurlijk.

We werken niet om in de ogen van anderen waardering te zien ( of wel?). We doen wat we zelf hebben gekozen. We doen hetgeen waarvan we zelf vinden dat bij ons past. Nederland keuzevrijheidsland! 

Ingeslagen wegen kunnen bovendien  altijd nog omgebogen worden, want keuze's maken is aan verandering onderhevig. Kies je voor een leven met pindakaas of met chocoladepasta? 

Ik heb nooit een keuze gemaakt. Als gedeeltelijk  zelfverkozen onwillig lid van de maatschappij deugde ik nergens voor in mijn eigen puberoptiek. Onzeker liet ik me uiteindelijk verschillende kanten opduwen. En waar ik ooit van droomde heb ik laten varen. Basgitarist, komiek. 

Ik kwam in de zorg terecht. Ik werkte met zielige hoopjes mens in een verpleeghuis in Loosduinen. Later in een zogeheten fase-huis met argwanende jongeren. Terwijl ik zelf hulp nodig zou hebben gehad . 

Ondanks papieren van de Hogeschool ben ik hetzelfde werk blijven doen op hetzelfde niveau. Mijn doelgroep wisselde ,Ik heb mensen begeleidt die te kampen hadden met verschillende aandoeningen en afwijkingen. Behalve met ( zwaar) lichamelijk gehandicapten heb ik te maken gehad met psychische problematiek. Beschadigde, wantrouwende mensen. Autisme, zwakbegaafdheid, dementie, afin...en neem het hele psychisch en psychisch-sociale etikettencirkus er maar bij. PDD NOS, ADHD, Syndroom van Down, Asperger,

Moeilijke 'gevallen' daargelaten, ben ik bijna aan het eind van mijn carrière die geen carrière was - maar wel een levensles - tot de ( cliché) conclusie gekomen, dat mensen mensen zijn. Onvolmaakte wezens die groeien en zich kunnen ontplooien bij aandacht en liefde. 

Ik werk met mensen. Het maakt niet uit wat voor etiket er op geplakt zit. Ik hoef het eigenlijk niet eens te weten. Maar dat ze wonen waar ze wonen wil zeggen dat ze extra aandacht behoeven ,dat ik veel geduld met ze moet hebben, en creatief moet zijn in de omgang met ze, en geen toneel ga spelen. 

Opstaan

 Als een kerstboom in januari lag ze daar langs de kant van de weg. Gekaapt, versierd, afgetuigd en weggesmeten als oud vuil, wachtend op iemand die haar zou meenemen en bij het andere uitschot zou gooien.

Mensen deden niets.

Een islamiet op een scootmobiel passeerde. 

Mensen zijn bang. Ik ben ook bang. Ik ben bang om te schrijven zelfs. Daarom schrijf ik zo weinig meer. Ik heb het gevoel dat ik niets toe te voegen heb. Geintjes die ik maak vind ik achteraf vaak flauw, verhaaltjes die ik schrijf niet veelzeggend. Niet goed geschreven. 

Met humor hoef je niet meer aan te komen. De dijenkletser, de kwinkslag en de witz zijn uit onze nuchtere hersenpan verdwenen en dat is veelzeggend. Spitsvondigheid heeft er nog wel een plaats in.

Maar goed. Ik heb ook een dag. Waarom zou niemand naar mij luisteren alleen omdat ze ongeïnteresseerd zijn.

Goed dan

Ik stond op en bevond me even later voor de spiegel in de al jaren te verbouwen badkamer. In de 'natte cel' zeggen sommigen, en hoewel het er wel iets van weg heeft klinkt dat me toch net iets te dictatoriaal penitiair. 

Ik bekeek mijn nu definitief toch wel krulloze hoofd en smeerde een witte substantie uit een flacon onder mijn ogen. Geen idee hoe het heet, ik noem het altijd Walweg. Het moet de veroudering van de huid tegengaan.

Ja joh, natuurlijk.......maar goed. Dan heb ik wat geprobeerd.

Mijn ogen druppel ik links en rechts vanwege een chronische oogontsteking en ik kijk nog es goed in de spiegel. Ik lijk steeds meer op mijn vader, zie ik. Mijn mond wordt een ouder mondje. Mannen worden mooier naarmate ze ouder worden, hoorde ik laatst weer iemand zeggen, en ik keek nog es goed om te kijken waar dan precies. 

Mijn vaders hoofd ja. DNA test volstrekt overbodig.

Mijn vader was geen verstrooid type  Hij staat nu wel  in de woonkamer op de boekenkast in een crèmekleurige urn. Mijn moeder staat er naast in de vorm van een ranke vaas die we haar ooit gaven voor haar 91e verjaardag.

De dag is begonnen met zijn rituelen waar ik s morgens tegenop kan zien en me langer in bed laten liggen . Ik lees dan het nieuws en doe een spelletje op mijn mobiel . Voor 10.00u wil ik opstaan en dat doe ik dan ook. Ik probeer mijn platgeslagen haren op te fluffen met een mousse. Mijn tanden heb ik s nachts al gepoetst. Rond 03.00 is het plastijd en die tijd dood ik dan zittend op de wc-bril met een tandenborstel waarmee ik die laatste zerken in mijn mond schrob. 

Ontbeten heb ik al vandaag. Ontbijt op bed, Ik kreeg het van mijn vrouw die vanmorgen al bijtijds op haar werk moest zijn. Een kopje koffie en een boterham met pure hagelslag. Niet te veel, want pure hagelslag heeft een uitgesproken smaak en daar hoef je niet veel van op je boterham te doen. Proefondervindelijk heb ik ervaren hoe 1 puur hagelslagje al een smaaksensatie in je mond kan doen beleven. 

Al met al zijn die ochtendrituelen niet om tegen op te zien. Ik ben in een wip klaar welbeschouwd. 

Nee, dan de zielen die ik in mijn werk heb mogen verzorgen. Mensen met een zware lichamelijke beperking. Díe  hadden echt pas een  reden om tegen het opstaan op te zien. 

Ik ben een opgeruimd mens. Alles aan kant. De toiletten schoon, de slaapkamer ziet er weer picobello uit en de vaat in de keuken is opgeruimd als de dag zijn aanvang kan nemen.

Is het grijs of is het blauw? Zeer bepalend voor de energie die ik in de dag leggen kan.

Mijn agenda is tot 14.30 leeg. Ik begin wat te schrijven. Laat ik daar nou weer es zin in hebben! Ik heb het 'Davincini- blog' al lang geen aandacht meer gegeven, en het is misschien wel leuk om het weer nieuw leven in te blazen. 

Bij deze

Wordt vervolgd. 

Tia

Helderziend

Sommige mensen zijn dat. Tegen wil en dank soms. Maar anderen kunnen er wel wat mee. Al is het maar een boterham verdienen. Die danken zeer voor deze buitengewone gave

Helderziendheid. 'Second Sight 'zeggen de Engelsen.

Ik had ook zoiets, maar toch ook weer heel anders.

Ik had 'dubbelziendheid' . Een paar minuten. Drie of vier, en dat was minder. Dat is geen gave ook. Het is eerder iets dat zou kunnen duiden op een storing in de doorstroming van bloed in de hersenen. Een zogenaamd Transient Ischemic Attack. Kortweg TIA.

Daar wilde ik helemáál  niet aan en toen het voorbij was, ben ik de auto ingestapt om naar mijn werkt te rijden

Misschien kwam dat dubbel zien wel omdat ik een tijd achter de laptop had gezeten en in één keer snel was opgestaan omdat ik plots merkte dat het laat was en ik me moest haasten.

Niets aan de hand. Ik draaide mijn dienst.

s Avonds op de bank voor de tv leek het zich even opnieuw voor te doen, dat dubbelzien, maar het verdween na enkele seconden.

Lang verhaal kort: volgende dag toch maar even langs de dokter, op diens advies naar de spoedeisende hulp en daarna in een ziekenhuisbed om het TIA protocol te ondergaan .Een vragenlijst,  24 uur hartbewaking, 10 keer bloeddruk meten, saturatie opnemen, glucose prikken, en een motorische check-up.

Zo heb ik vanuit bed een kijkje kunnen nemen in de wereld die ziekenhuis heet . Met z'n systeemplafond en met veel geklets en overleg in de verte, rammelende karren en gepiep van monitoren. Een nieuwe ervaring voor me waarin vooral witgekleede dames figureerden die een computerstellage in- en uit de 4 persoonskamer reden waarop ik lag 

En dan opeens een klein leger van vier witgeklede dames met mondkapjes die zich rond mijn bed posteerden. Doktoren. Met vragen en vriendelijk doordringende blikken.

Ik deelde de kamer met oudere dames. Daar babbelde ik soms mee. Er was tv. Ik had m'n mobiel en mijn zorgzame vrouw bracht me behalve de nodige toiletartikelen en kleren ook een Ipad; boeken tijdschriften pennen en een schrijfblok. Ik hoefde me niet te vervelen.

Ik voelde me goed, er waren geen verontrustende resultaten te zien op de monitor. 

Ik heb bovendien geleerd dat een blikje bier consumeren in het ziekenhuisbed tegen het protocol is. 

Of het een TIA was, of iets met de doorbloeding van mijn ogen. Zekerheid is er niet en zullen we ook niet krijgen.  Na 24 uur mocht ik losgekoppeld worden en weg.

Ik was blij maar ook moe toen ik thuis enigszinds beteuterd naar mijn medicatievoorschriften zat te kijken. 

Vroeg naar bed. Veel geslapen. De volgende morgen zag ik dat de antieke klok in de kamer een paar minuten achter stond. Ik zette hem gelijk en met de sleutel wond ik het mechanisme verder op.  

Ontroerd

Nu het wemelen is gaan hemelen
is er plaats in mijn hoofd gekomen voor andere zaken
Onder andere sentimenten. 
Sentimenten gevoed door herinneringen, dankbaarheid, schoonheid.

De uitingsvorm: tranen!  Niet van verdriet. Wel van ontroering
Aangezwengeld door muziek. Het hoeft niet per sé muziek te zijn uit
'Mijn Tijd' zoals mensen dat zo idioot plegen te noemen, waarmee ze bedoelen, de tijd dat ze de daadwerkelijke leeftijd hadden van zeer jong tot 25. Muziek uit hun eerste kwart eeuw. Daarna zijn ze blijkbaar 'uit de tijd' gegleden. 

Ik leef nú, voor de duidelijkheid!. Ik beschouw dit evenzeer als 'mijn tijd' Ik ben godverdomme nog niet afgeschreven,.

Er zijn veel muziekstukken, nummers die me rechtstreeks treffen in het hart, of in mijn buik. Dat weet ik niet precies, maar de tranen wellen op.

Dat kan bij verschillende genre's zijn. Soms zelfs bij zogenaamd chaotische nummers, nummers waarvan anderen zeggen: mag die klereherrie alsjeblieft uit!!?

Dan kan ik zitten snikken. Omdat ik die chaos, en de weg daar uit prachtig vind.

Of omdat de gedrevenheid en emotie van een uitvoerende artiest me zo heerlijk van slag kan brengen

Daar is dus meer plaats voor.  Voor die dingen.

Je hebt er niet veel aan, of misschien wel. Tranen van ontroering zouden kunnen ontladen, wordt soms beweerd. Het zal allemaal wel. Het beste wat ik doe is er maar van genieten, en dat doe ik ook. Heimelijk ben ik er steeds weer naar op zoek. Naar muziek waarbij ik blijf hangen. Die me raakt.