Ik heb me ondergedompeld in een festival met 50.000 mensen. Vooral jongeren. Er was van alles te doen maar het voornaamste was de gezamenlijkheid en de muziekbeleving. Met duizenden mensen voor immense podia meebewegen, waar muzikanten hun show ten beste gaven.
Ik heb er swingende, aangrijpende, mooie en 'lekkere' optredens gezien ( bijv, het optreden van FKA Twiggs - zie filmpje hier onder)
Bij mindere optredens kon ik weg gaan en me bewegen naar andere podia, of naar een van de eetgelegenheden of gewoon rondlopen en mensen kijken. Mijn kinderen waren er ook met vrienden/ vriendinnen.
In feite is het zo dat onze kinderen mij en Ingrid hebben overgehaald om naar het festival te gaan, vorig jaar al. Ons eerste jaar was dat. Dit was de tweede keer. We wisten een beetje hoe het zou voelen en wat we konden verwachten.
Ik ben nooit zo'n festivalmens geweest. Misschien omdat ik groepen mensen eng vind, om me er middenin te begeven. Het kan me benauwen. Deel uit te maken van zo'n uniform geheel.
Bij 'Down The Rabbit Hole' ( want over dit festival gaat het hier) was ik enkele keren midden in de menigte te vinden. maar vaker zocht ik naar een ruimere locatie waarvandaan ik ook het podium kon zien.
Ik wilde wel eens dat ik wat langer was als dat ik ben. 1, 94 ofzo, en dan over al de kaboutertjes heen kijken. Niets te maken te hebben met schouderpartijen die je het zicht ontnemen.
Gelukkig hingen er hoog aan weerszijden van het podium enorme schermen waarop de artiesten goed zichtbaar waren voor de mensen die wat verder weg stonden of kleiner waren.
Wat het festival bijzonder maakt -en dat is bij mijn weten ook zo bij andere grote popfestivals in Nederland- is de goede sfeer! Er zijn geen opstootjes, geen vechtpartijen, relletjes, ruzies. De mensen maken er een fijn feest van!! Muziek laat mensen samen dansen en zingen! Om daar deel van uit te maken, ook al is dat niet altijd middenin de mêlee, maakt het zijn daar tot een grandioze en mooie belevenis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten